Φέτος το αποφασίσαμε και το πράξαμε. Μετά από 7 χρόνια, 2 παιδιά, ανατροπές, αλλαγές, όλα τα καλά και τα κακά μαζί, πήγαμε οι 2 μας ένα τριήμερο. Χωρίς παιδιά, χωρίς καλά και κακά, χωρίς γνωστούς και φίλους. Ένα ταξίδι οι δύο μας.
Το μεγαλύτερο άγχος μας βέβαια, πως θα είναι τα παιδιά. Θα κλαίει ο Πάρης το βράδυ μέχρι να κοιμηθεί; Θα πάρει η Νεφέλη τα χάπια της σωστά; Θα φάνε πολλά γλυκά και καραμέλες; Θα κάνουν κακά τους;
Αφήσαμε τα παιδιά στους γονείς μου και φύγαμε. Ότι και να συνέβαινε είμασταν αποφασισμένοι να φύγουμε. Και δεν συνέβη τίποτα. Όλοι πέρασαν υπέροχα κι εμείς οι δύο ακόμη πιο πολύ…
Τρεις ημέρες χωρίς παιδιά, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς σκέψεις. Τρεις ημέρες να περπατάμε, να μιλάμε (εντάξει, είχαμε θέσει και θέματα που δεν θα ανοίγαμε), να γελάμε, να τρώμε ότι θέλουμε και ότι ώρα θέλουμε, να ξυπνάμε ότι ώρα θέλουμε και κυρίως να είμαστε οι δύο μας.
Κάτι που έπρεπε να είχαμε κάνει πιο νωρίς. Το ζευγάρι πρέπει να μένει και μόνο του. Είμαστε γονείς, είμαστε σύζυγοι, είμαστε κοινωνικά και πολιτικά όντα, αλλά είμαστε και εμείς οι δύο. Που τα αντιμετωπίζουμε και τα καταφέρνουμε όλα εμείς οι δύο. Που όταν κλείνει η πόρτα του σπιτιού μας, εμείς οι δύο λύνουμε τα προβλήματα, κλαίμε, γελάμε. Έπρεπε νωρίτερα να το είχαμε κάνει.
Μετά την περιπέτεια της Νεφέλης, μείναμε «στεγνοί» από συναισθήματα και δυνάμεις. Μετρούσαμε τις μέρες να γίνει καλά το παιδί, να το ξεπεράσει το παιδί, να πάει το παιδί σχολείο, να μεγαλώσει ο Πάρης, να μην τους αφήσουμε μόνους τους, να μην ξανανιώσουν την έλλειψη μας, να είμαστε όλοι μαζί συνέχεια.
Λανθασμένη προσέγγιση για μένα. Όχι μόνο το ζευγάρι, αλλά και ο καθένας μας, χρειάζεται λίγο χρόνο μόνος του.
Χωρίς τον Γιάννη, δεν θα είχα αυτά τα δύο υπέροχα παιδιά, δεν θα είχα αντέξει την περιπέτεια της Νεφέλης, δεν θα είχα κάνει δική μου δουλειά, δεν θα είχα γίνει καλύτερος άνθρωπος. Ο Γιάννης, μου έχει δώσει την οικογένεια που ονειρευόμουν, μου χαρίζει κάθε μέρα μια ζωή ισορροπημένη και χαρούμενη.
Οφείλουμε να κάνουμε πράγματα και για εμάς. Μετά από 4 χρόνια σε νοσοκομεία, ζώντας με τον φόβο και τον τρόμο, αλλάζοντας την ζωή μας, κλείνοντας έναν κύκλο, ανοίγοντας έναν άλλον, εμείς οι δύο μένουμε σταθεροί.
Με τα πάνω μας και τα κάτω μας.
Χρειαζόμαστε όμως κι εμείς να φορτίσουμε λίγο τις μπαταρίες μας.
Και τα παιδιά χρειάζονται να μείνουν κι αυτά μόνα τους, χωρίς την μαμά και τον μπαμπά συνέχεια.
Να απολαύσουν την γιαγιά και τον παππού, χωρίς τις «απαγορεύσεις» της μαμάς, να μαθαίνουν ότι στη ζωή μπορεί και να μείνουμε και μόνοι μας…
Μαμά Μένια
