Την Παρασκευή έζησα μια υπέροχη εμπειρία. Είχαμε την 1η μας συνάντηση, η ομάδα του karkinaki και εκπαιδευτικοί και γονείς μαθητών από το 2ο Νηπιαγωγείο Αγ. Αναργύρων. Μια πρωτοβουλία της Άννας, που την αγκάλιασε αμέσως το Νηπιαγωγείο και κατάφεραν να προσκαλέσουν γονείς από τα νηπιαγωγεία της περιοχής. Ιδιαίτερα συγκινημένοι ήμασταν όλοι, γιατί αυτό ειδικά το νηπιαγωγείο είναι το νηπιαγωγείο που πηγαίνει ο Αντώνης!
Ανταποκρίθηκαν όλες οι μαμάδες στο κάλεσμα. Γέμισε το νηπιαγωγείο με μαμάδες που ήρθαν να μας ακούσουν. Δεν το περίμενα. Σκεφτόμουν ότι θα ήταν δύσκολο. Ήταν η μέρα, Παρασκευή. Ήταν η ώρα, 16:00, που κάποιες μόλις είχαν πάρει τα παιδιά τους από το ολοήμερο και θα έπρεπε να ξαναγυρίσουν. Ήταν και το θέμα… Αλλά μας τίμησαν όλες με την παρουσία τους, την αγκαλιά τους, τα συναισθήματα τους, την προσοχή τους και, κυρίως, με την ειλικρίνεια που μιλήσαμε όλοι για τον παιδικό καρκίνο και για άλλα θέματα (τελικά, η κουβέντα πήγε και λίγο παραπέρα, αλλά μαμάδες είμαστε, έχουμε πολλές ανησυχίες)…
Πρέπει να πούμε ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στις δύο δασκάλες του νηπιαγωγείου. Τα είχαν οργανώσει όλα τέλεια! Συγκινήθηκα πολύ γιατί θυμήθηκα τις δικές μου τις δασκάλες (κι ας έχουν περάσει 35 χρόνια σχεδόν). Ένιωσα υπέροχα που τα παιδιά μας έχουν τέτοιες δασκάλες. Ένιωσα μέλος μιας ομάδας. Μιας δυνατής ομάδας, όπου γονείς και δασκάλες έχουν ένα κοινό σκοπό: τα παιδιά. Αισθάνθηκα σιγουριά που ο Αντώνης είναι σ’ αυτό το νηπιαγωγείο και περνά την κάθε του μέρα με αγάπη και προσοχή. Ένιωσα αγωνία, αν θα είναι το ίδιο τυχερή και η Νεφέλη που θα πάει νηπιαγωγείο τον Σεπτέμβριο.
Είπαμε πολλά. Ρώτησαν πολλά και πήραν απαντήσεις σε όλα. Αποφύγαμε τις απαντήσεις σε ιατρικά θέματα, γιατί δεν είναι ο σκοπός της ομάδας να μιλάει για τα ιατρικά θέματα. Συνειδητοποίησα για μια ακόμη φορά, ότι οι περισσότεροι γονείς έχουμε τις ίδιες αγωνίες και τους ίδιους φόβους. Ότι περίπου το ίδιο θα αντιδρούσαμε όλοι σε καθετί που απειλεί τα παιδιά μας. Ένιωσα ότι κι άλλες γυναίκες, μητέρες, φιλενάδες, έχουν τους ίδιους προβληματισμούς με μένα, τα ίδια προβλήματα, έχουν εισπράξει παρόμοιες συμπεριφορές.
Ένιωσα πραγματικά ότι δεν πρέπει ναι νιώθω μόνη, γιατί υπάρχουν πολλά αυτιά να με ακούσουν, πολλές αγκαλιές να με αγκαλιάσουν, πολλές καρδιές να κλάψουν και να γελάσουν μαζί μου.
Όταν προγραμματίζαμε αυτήν την ομάδα και τον σκοπό των ομιλιών μας, έλεγα ότι θέλω να είμαστε μια παρέα που συζητάμε τι περνάμε. Ότι θέλω μια ήρεμη, μια φιλική συζήτηση. Η 1η μας φορά ήταν αυτό ακριβώς. Ένα πολύ δύσκολο θέμα έγινε αφορμή να ανταλλάξουμε εμπειρίες, να μεταδώσουμε τα μηνύματα μας, να ενημερώσουμε για την έννοια και την ανάγκη του εθελοντισμού, της αλληλεγγύης, της ανθρωπιάς, να μιλήσουμε με τα μάτια και την καρδιά μας ανοιχτά μπροστά στην ασχήμια του παιδικού καρκίνου.
Κι ήταν μόνο η αρχή…
