Διάβασα αυτή την αληθινή μαρτυρία μιας μαμάς, με καρκίνο του μαστού σε τελικό στάδιο, τις γιορτές.
Από τότε προσπαθώ να βρω το κουράγιο να τη μεταφράσω. Κάθε φορά, με έπιαναν τα κλάματα και δεν μπορούσα.
Μέτα από τόσο καιρό, τα κατάφερα. Σε ελεύθερη μετάφραση βέβαια.
“Κάθομαι σιωπηλή στον καναπέ ακούγοντας τα παιδιά μου να παίζουν. Όλα δείχνουν τόσο απλά. Είναι Χριστούγεννα. Ίσως τα τελευταία μου Χριστούγεννα. Έχουν τελειώσει οι θεραπείες μου. Έχουν τελειώσει οι επιλογές μου για μια ακόμη θεραπεία. Προσπαθώ να καταπιώ το γλυκόπικρο της στιγμής. Ο στόχος μου είναι να είμαι πλέον παρόν όσο μπορώ περισσότερο.
Είναι όμως τόσο δύσκολο. Αισθάνομαι υγιής. Τα στεροειδή έχουν σταματήσει τους εμετούς που με ταλαιπωρούσαν τους τελευταίους 2 μήνες. Έχω ανακτήσει και τις δυνάμεις μετά τις τελευταίες ακτινοβολίες. Είμαι και πάλι ενεργό μέλος της οικογενείας μου. Σχεδιάζα το μέλλον μου.
Μήνες είπαν, όχι χρόνια.
Δεν πρέπει να νιώθεις έτσι. Να νιώθεις ζωντανός ενώ πεθαίνεις. Αυτό δε συμβαίνει στις ταινίες. Δεν πρέπει να νιώθω έτσι αλλά πως πρέπει να νιώθω τελικά;
Οι μήνες που μετράς είναι τόσο συμπυκνωμένοι. Οι μήνες περνούν τόσο γρήγορα όταν έχεις παιδιά. Παιδιά με τα οποία θέλεις να ζήσεις όλες σου τις στιγμές. Κάθε επιτυχία και κάθε αποτυχία.
Τώρα, προς το παρόν, είμαι εδώ. Κάθομαι σιωπηλή στον καναπέ. Αναπνέω τη στιγμή. Ζω τα χριστούγεννα μέσα από τα μάτια των παιδιών μου. Αφήνω το μέλλον μου και προσπαθώ να δεχθώ το «μήνες όχι χρόνια»”.
https://annacraigblog.wordpress.com/
