Ο δρόμος

Για να πάμε στο νοσοκομείο, ακολουθούσαμε κάθε μέρα τον ίδιο δρόμο: Κατεβαίναμε την Πεντέλης, μπαίναμε Χαλάνδρι, Εθνικής Αντιστάσεως στο φανάρι αριστερά, βγαίναμε Αποστολόπουλου – 25ης Μαρτίου, πίσω από το Πεντάγωνο, στο φανάρι αριστερά για Μεσογείων και από εκεί φτάναμε στο νοσοκομείο. Η ίδια διαδρομή σχεδόν κάθε μέρα για δύο χρόνια. Εγώ, ο Γιάννης και η Νεφέλη, ο Γιάννης μόνος του κάθε πρωί και κάθε απόγευμα, εγώ μόνη μου τα Σαββατοκύριακα, όταν αλλάζαμε βάρδιες με τον Γιάννη ή κάποια βράδια που μπαίναμε εκτάκτως στο νοσοκομείο.
Δρόμοι πολυσύχναστοι, με κίνηση, με κόσμο. Δρόμοι που πριν τους περνούσαμε για να πάμε στις δουλειές μας, να κάνουμε ραντεβού, ψώνια, να δούμε τους φίλους μας. Δρόμοι που για δύο χρόνια τους περνούσαμε με το παιδί μας στο πίσω κάθισμα άρρωστο, ταλαιπωρημένο από τις θεραπείες, με πυρετό που δεν ξέραμε τι σημαίνει. Δρόμοι που δεν ξέραμε αν θα ξανακάναμε με το παιδί μας. Δρόμοι που δεν αλλάζαμε ποτέ –ακόμη κι όταν είχε κίνηση. Ήταν η διαδρομή μας, η αποστολή μας. Να φτάσουμε στο νοσοκομείο, να φύγουμε από το νοσοκομείο, να γίνει το παιδί μας καλά.
Δρόμοι που πάντα βρίσκαμε κάτι αστείο να πούμε για να γελάσει η Νεφέλη, να ξεχαστεί, να σταματήσει για λίγο να φοβάται. «Να, Νεφέλη! Μόδες να έρθουμε να δούμε», «Να, Νεφέλη! Το βιβλιοπωλείο με τις Hello Kitty», «Να, Νεφέλη! Το γραφείο που δουλεύει η Μίνα, με τα ξανθά μαλλιά», «Να, Νεφέλη! Οι στρατιώτες», «Να, Νεφέλη! Το άγαλμα».
Δρόμοι που η Νεφέλη δε θέλει να τους ξαναπεράσει. Αυτοί οι δρόμοι για τη Νεφέλη σημαίνουν μόνο «πάμε νοσοκομείο», «θα πονέσω», «θα μου κάνουν φλέβα;», «θα τρυπήσουν την πλάτη μου;», «θέλω να πάω σπίτι». Δρόμοι που όποτε τους περάσουμε με τα παιδιά, η Νεφέλη κλαίει. Έχει να πάει στο νοσοκομείο εδώ και ενάμιση χρόνο περίπου. Δύο φορές χρειάστηκε να περάσουμε αυτούς τους δρόμους. Και τις δύο φορές έκλαιγε τρομαγμένη.
Δρόμοι που όταν εγώ τους περνούσα, τότε, δεν μου έλεγαν τίποτα. Η ζωή περνούσε δίπλα μας, έβλεπα την κίνηση, τα αυτοκίνητα, τον κόσμο. Για μένα ήταν σαν να μην υπήρχε ζωή. Δεν άκουγα τίποτα, δεν μου έκανε τίποτα αίσθηση. Για μένα ήταν έρημοι δρόμοι. Να φτάσουμε γρήγορα στο νοσοκομείο, να πάνε όλα καλά, να τελειώσουμε γρήγορα, να έρθει γρήγορα το αίμα και τα αιμοπετάλια. Τα άφησα όλα σωστά για το μωρό πίσω;
Κάποιες φορές έβλεπα τους αγχωμένους οδηγούς, τις φρικαρισμένες μαμάδες, τα παιδιά στο πίσω κάθισμα να ουρλιάζουν, να γελάνε, να κοιμούνται, την κυρία να τρέχει να μπει στο ταξί, τον κύριο να πετάει κάτω τα σκουπίδια του και με έπιανε το παράπονο. Ήθελα κι εγώ να τα ζω αυτά. Ήθελα τη ζωή μου πίσω. Ήθελα να ανοίξω το παράθυρο και να τους πω ότι η ζωή είναι ωραία. Ό,τι και να συμβαίνει, χαρείτε αυτό που έχετε. Ακόμη κι αν είστε μποτιλιαρισμένοι στην Μεσογείων. Όλα θα γίνουν, αρκεί να είστε καλά…
Έχει περάσει ένας χρόνος. Εγώ περνάω συχνά από αυτούς τους δρόμους. Πέρασα και σήμερα. Κι ένιωσα ωραία. Είμαι κι εγώ πια ένας «κανονικός άνθρωπος». Από τις 6:30 στο πόδι, τα παιδιά στο σχολείο, να προλάβω τα ραντεβού, να πάρω ψωμί ανεβαίνοντας, έχουμε δύο παιδικά πάρτι αυτό το Σαββατοκύριακο, έχω δύο πλυντήρια να σιδερώσω, να μου πει ο Γιάννης το τέλος της ταινίας που βλέπαμε χθες γιατί με πήρε ο ύπνος, πότε θα πάω για τρέξιμο; Πόσο χαρούμενη είμαι που θα δω τη Φωτεινή!
Είμαι ένας καινούριος άνθρωπος. Όλοι οι δρόμοι μου φαίνονται ωραίοι. Άνοιξα το παράθυρο και τραγουδούσα. Χαρμολύπη, γιατί δεν μπορώ να ξεχάσω, αλλά… τι ωραία που είναι η καθημερινότητα! Πόσο τυχερή είμαι που δουλεύω, οδηγώ, νευριάζω, βρίζω, δεν ξέρω να παρκάρω, φοράω τακούνια.

Υ.Γ. Στο ραντεβού μου έφτασα στην ώρα μου. Και μοιράστηκα αυτά που ένιωσα με τη φίλη μου. Και με κέρασε μια ζαχαρένια συνταγή.

Μαμά Μένια