Όταν ανεβαίνω τον δρόμο για τη συνεδρία μου, είμαι αγχωμένη γενικά. Τι θα πω, τι θα με ρωτήσει, πόσο ξεκάθαρες είναι οι σκέψεις μου, αν θα καταφέρω να της πω όσα θέλω, αν έχω κάνει πρόοδο, αν είναι ανίατη η περίπτωση μου.
Όταν κατεβαίνω τον δρόμο από τη συνεδρία μου, πετάω. Η ανηφόρα με δυσκολεύει. Τη νιώθω στο σώμα μου και στο μυαλό μου. Όταν κατεβαίνω, σαν να φοράω πατίνια. Όλα μου φαίνονται καθαρά. Όλα γαλήνια. Όλα γίνονται. Όλα χάνουν τον φόβο τους. Όλα είναι πιο αληθινά.
Δύσκολο πράγμα να είναι φορτωμένη η ψυχή σου. Δύσκολο πράγμα να την ξεφορτώνεις. Δύσκολο πράγμα να αποκτούν φωνή οι εσωτερικές σου φωνές. Να τις ακούς από έναν άλλον άνθρωπο. Να ζωντανεύουν μπροστά σου.
Υπέροχο συναίσθημα να ελαφραίνει η ψυχή σου. Να φεύγει το βάρος, να αποκτούν όλα την πραγματική τους υπόσταση, να μην φοβάσαι, να κερδίζεις τις μάχες σου, να νιώθεις ασφάλεια, να νιώθεις δυνατός.
Δεν είμαστε μόνοι μας. Μπορούν να μας βοηθήσουν. Κάποιες μάχες τις δίνουμε μόνοι μας, αλλά χρειαζόμαστε και την υποστήριξη.
Όταν οι κουρτίνες τραβιούνται, όταν χάνονται οι σκιές, όταν βλέπεις το φως και ξανασυναντάς την ελπίδα και την πίστη, η ζωή είναι ακόμη πιο ωραία.
Υ.Γ Ευχαριστώ τη Νάνσυ Ψημενάτου και τα Μαθήματα Ζωής
Μαμά Μένια
