Αρκεί ένα βιντεάκι για να χαλάσει το μακιγιάζ. Γιατί όταν κλαίω δεν μπορώ να σταματήσω. Είδα τυχαία ένα βιντεάκι (https://www.youtube.com/watch?v=74dIXeFtf-A) με ένα παιδάκι με καρκίνο. Tο πλάνο δείχνει μια βελόνα να τρυπάει τη φλέβα του παιδιού. Και μου ήρθαν όλες οι εικόνες: το δικό μου παιδί, ακίνητο στο κρεβάτι του νοσοκομείου, να πονάει. Να μην βρίσκουν φλέβες και να την τρυπάνε παντού. Το δικό μου παιδί να φωνάζει μαμά και να μην μπορώ να το βοηθήσω.
Ό,τι και να κάνω, αυτές οι εικόνες δεν θα φύγουν ποτέ από το μυαλό μου. Αυτές οι εικόνες δεν θα σταματήσουν ποτέ να διαλύουν την ψυχολογία μου. Αλλά αυτές οι εικόνες δεν θα με αφήσουν ποτέ να λυγίσω!
Σκέφτομαι τη Νεφέλη: πόσο δυνατή είναι σήμερα, ένα άλλο παιδί. Σαν να μην πέρασε τίποτα. Σαν να μην την άγγιξε ο καρκίνος. Ένα παιδί μεγάλο. Ένα παιδί της Α’ Δημοτικού. Ένα παιδί που με νευριάζει, που της φωνάζω, που την απειλώ με συνέπειες, που της τραβάω τα μαλλιά στο ξεμπέρδεμα μετά το λούσιμο, που δεν τη αφήνω να πηδήξει από το πεζουλάκι.
Τις περισσότερες φορές κι εγώ ξεχνάω τι πέρασε –κάποιες φορές, ούτε που μου έρχεται στο νου (σπάνια, αλλά συμβαίνει…). Όταν ονειρεύομαι το μέλλον, τη βλέπω γιατρό να σώζει παιδιά, τη βλέπω νοσοκόμα (αν δεν θέλει ιατρική) να σώζει παιδιά, τη βλέπω ψυχολόγο να σώζει παιδιά. Πάντα τι βλέπω να κάνει κάτι με παιδιά και ιατρική.
Την ονειρεύομαι μεγάλη και τρανή, να είναι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου, να είναι ευτυχισμένη! Γιατί η Νεφέλη έχει ανακαλύψει το μυστικό της ζωής…
Μαμά Μένια
