Τη Μίκα τη γνώρισα πριν λίγο καιρό. Έκανε θέμα για το karkinaki (ελπίζω εκείνη η απομαγνητοφώνησή μας να μη την κούρασε). Από εκείνη τη μέρα, μιλάμε συχνά. Όταν μιλήσαμε προχθές και μου είπε για το νέο της project, είπα ναι χωρίς 2η σκέψη. Το AIDS εξακολουθεί να είναι μάστιγα. Αν κι είναι τόσο απλό, τόσο εύκολο να προστατευτούμε από αυτό, που όλοι ξέρουμε ότι είναι θανατηφόρο, δεν το κάνουμε..
Δύσκολη βέβαια η συμμετοχή μου. Θα έπρεπε να φωτογραφηθώ. Να βγάλω αυτά που νιώθω, να δείξω κάτι, να βρεθώ με αγνώστους, να στηθώ μπροστά σε μία κάμερα (δεν έχω και φωτογένεια…). Ήμουν αποφασισμένη να το κάνω, γιατί οτιδήποτε αφορά κοινωνικό μήνυμα, μόνο κακό δεν μπορεί να κάνει…
Θα έπρεπε να απαντήσω και σε μία ερώτηση. Τη σκέφτηκα την απάντηση μου, τη δούλεψα με τον εαυτό μου. Τι θα έκανα αν ο σύντροφος μου είχε AIDS; Θα θύμωνα. Θα θύμωνα γιατί αυτό θα σήμαινε ότι με απάτησε. Και δε φτάνει που με απάτησε, αλλά φέρθηκε και ηλίθια. Κάνε ό,τι κάνεις, αλλά δε χρειάζεται να πεθάνεις κιόλας. Θύμος λοιπόν για την προδοσία, την ηλιθιότητα, τις δύσκολες κι επικίνδυνες στιγμές που θα ζούσαμε όλοι, την ταλαιπωρία, το φόβο, την απώλεια. Θα του φώναζα. Θα τον χτυπούσα. Αλλά θα έμενα δίπλα του. Θα τον στήριζα. Θα το παλεύαμε μαζί. Θα τον προστάτευα από όλα, θα προστάτευα τα παιδιά μου από τον πόνο.
Πήγα λοιπόν στη φωτογράφηση! Τα παιδιά με υποδέχθηκαν πολύ ζεστά. Πήγα μέρα και ώρα, που δεν ήταν ιδιαίτερα φορτωμένο το πρόγραμμα τους. Μου εξήγησαν τι έπρεπε να κάνω. Αν μπορούσα, καλό θα ήταν να φώναζα. Μου έδειξε ο Μενέλαος τη φωτογραφία από έναν αθλητή για να καταλάβω την κραυγή. Του ζήτησα να μου βάλει και μένα τέτοιους κοιλιακούς…
Δύσκολο μωρέ. Δύσκολο να δείξεις τι αισθάνεσαι. Ο Μενέλαος μου μετέδωσε την ηρεμία του και την υπομονή του. Περίμενε μέχρι να κάνω αυτό που μπορούσα. Το πρόβλημα μου ήταν ότι δε νιώθω θυμωμένη. Σκεφτόμουν τι περνάει η Νεφέλη (κάπως το εξηγεί η ψυχοθεραπεύτρια μου αυτό…). Σκεφτόμουν τον καρκίνο και τον πόνο που μας έχει προκαλέσει. Φώναξα 2-3 φορές. Δε νομίζω όμως από θυμό. Μάλλον από φόβο. Φοβάμαι τόσο πολύ τον καρκίνο. φοβάμαι την απώλεια. Φοβάμαι το πόσο ανήμποροι είμαστε τελικά μπροστά στη ζωή. Και τότε θύμωσα λίγο. Θύμωσα γιατί το AIDS μπορείς και να μη το πάθεις. Θύμωσα γιατί η ζωή είναι ωραία. Γιατί είναι μαλακία να κολλήσεις AIDS.
Υ.Γ όταν τελειώσαμε, μίλησα με τη Κική. Θα φωτογραφιζόταν την επόμενη. Της είπα ότι πέρασα τέλεια, ότι θα της άρεσε πολύ. Την ευχαριστώ για τις φωτογραφίες που μου έδωσε.
Μένια
