γράφει η Φωτεινή Κωνσταντοπούλου, Αστυνομικός – Συγγραφέας
“Είναι τέλη Σεπτέμβρη, ένα χρόνο πριν. Το τρίτο μου βιβλίο, Ο ΤΥΡΟΚΟΦΤΕΡΟΣ, που είχε ξεκινήσει το ταξίδι του τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου, ετοιμαζόταν περιχαρής να συναντήσει τα παιδιά σε αίθουσες σχολείων και βιβλιοπωλεία και, όπως καταλαβαίνετε, βρισκόμουν σε πυρετώδεις προετοιμασίες γι’ αυτό.
Έτσι βρέθηκα σε κάποιο βιβλιοπωλείο του Ψυχικού. Μια μαμά στεκόταν στο ταμείο. Κομψή, γελαστή και μαμά. Η βιβλιοπώλης με σύστησε. Εκείνη με γνώριζε, αλλά κυρίως γνώριζε τον ΤΥΡΟΚΟΦΤΕΡΟ. Συστηθήκαμε και μου είπε “Σας θέλω. Θέλω να μιλήσουμε σχετικά με ένα πρόβλημα που έχουμε. Κάτι σχετικά με τη διατροφή”.
Ο ΤΥΡΟΚΟΦΤΕΡΟΣ είναι ένα βιβλίο διατροφής, υπό την ευρεία έννοια του όρου, καθώς δεν παρέχει συμβουλές διατροφής, αλλά συστήνει στα παιδιά τη διαδικασία παραγωγής του τυριού, τη διατροφική του αξία και πολλές χρήσιμες πληροφορίες για τη …ζωή του. Και ναι μεν συνηθίζω να το λέω βιβλίο διατροφής, γιατί “όταν ξέρουμε τι τρώμε, τρώμε καλά”, αλλά δεν είναι βιβλίο διατροφής. Κι εγώ είμαι αστυνομικός, όχι διατροφολόγος.
Έτσι λοιπόν, καθώς δεν μπορούσα να φανταστώ σε τι, εγώ ή ο ΤΥΡΟΚΟΦΤΕΡΟΣ, θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε σε κάτι που είχε σχέση με τη διατροφή, αυθόρμητα ρώτησα.
Αν προσπαθούσα να σας περιγράψω πώς ένιωσα τη στιγμή που άκουσα το πρόβλημα θα σας πω ψέμματα.
“Η Νεφέλη είχε καρκίνο” μου είπε και μου έγνεψε να κοιτάξω προς ένα κορίτσι που είχε χωθεί στα ράφια του βιβλιοπωλείου και έψαχνε ως πρωτάκι τα πρώτα σχολικά του είδη. Φορούσε ένα όμορφο φόρεμα. Ήταν σαν λουλούδι! Ανέμελη, αέρινη, ευτυχισμένη!
Πάγωσα! Αστραπιαία έριξα μια ματιά στα χέρια και τα μαλλιά της. Ουφ! Ευτυχώς, δεν είχε κανένα σημάδι. Ήταν ένα όμορφο πρωτάκι! Χωρίς σημάδια! Τέλεια! Ξαναγύρισα στη μαμά Μένια.
“Τώρα είμαστε καλά!” συνέχισε. Κι άλλο “Ουφ!” Αλλάξαμε τηλέφωνα, υποσχόμενες να βρεθούμε, και έφυγα. Ήρθα στη δουλειά. Λίγες είναι οι φορές που στη δουλειά έχω πάρει σκέψεις και προβλήματα, αλλά εκείνη την ημέρα δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς.
Οι σκέψεις είχαν κατακλύσει το μυαλό μου. “Η Νεφέλη ήταν καλά! Ήταν καλά, σκεφτόμουν. Και θα πήγαινε πρώτη Δημοτικού!” Πολέμησε και νίκησε. Και μαζί όλη η οικογένεια. Πόσο αστεία γίνομαι μερικές φορές όταν λέω για τα δικά μου προβλήματα! Είχα γνωρίσει μια νικήτρια της ζωής. Ένα παιδί! Είχα θυμώσει που ένα παιδί έπρεπε να αποδείξει ότι είναι νικητής. Τα παιδιά θα έπρεπε εξ ορισμού να είναι νικητές της ζωής! Να το κάνουμε εμείς να συμβαίνει! Και η Νεφέλη το είχε κάνει μόνη της!
Με τη μαμά Μένια συναντήθηκα.
Μου είπε πολλά! Η μαμά! Θεϊκή λέξη! Τα ‘χει όλα μέσα! Υπομονή, αγάπη, πόνο, συγχωρητικότητα, όνειρα, αγωνία! Και μετά τα πολλά μου είπε για την προσπάθειά της. Για το Karkinaki! Κι άρχισαν οι σκέψεις να πέφτουν βροχή! Σ’ εκείνο το τότε ήταν σκέψεις! Σε αυτό το παρόν είναι μια ολόκληρη διαδρομή! Ένα ταξίδι που ξεκινάει!
Ένα ταξίδι που κάνει ένα σύννεφο, ο Μέρλο! Και πρωταγωνιστεί στο καινούριο μου βιβλίο που θα στηρίξει την ΑμΚΕ ΚΑΡΚΙΝΑΚΙ και την έρευνα για τα φάρμακα για τον καρκίνο της παιδικής και εφηβικής ηλικίας.
Και σήμερα γράφω αυτό το σημείωμα και θέλησα να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί σας, μετά από ένα μήνυμα που της έστειλα το πρωί. Τυχαία διαπίστωσα ότι η Νεφέλη και η ουσία του ονόματός της και ο Μέρλο, το σύννεφο, συνδέεονται κατά έναν τρόπο, χωρίς να το έχω σχεδιάσει.
Και τελικά ρωτώντας τον εαυτό μου αν είναι τυχαίο αυτό, εκείνος απάντησε “Ποιος σου είπε ότι οι συναντήσεις της ζωής είναι τυχαίες;” για ακόμα μια φορά στα 37 μου χρόνια.
Υγ: Η φωτογραφία είναι από εκείνον τον πρώτο καφέ μας και στα χέρια μας κρατάμε το δεύτερο βιβλίο μου που όλοι εσείς με την αγάπη σας στηρίξατε και σας χρωστάω ένα μεγάλο από καρδιάς ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!”
