Ποιος τηρεί τους κανόνες;

Μπαίνοντας στο ογκολογικό νοσοκομείο, γρήγορα έπρεπε να προσαρμοστούμε σε μια νέα καθημερινότητα. Και λέω γρήγορα, γιατί πέρα από το σοκ της διάγνωσης και τα χίλια μύρια συναισθήματα, πρέπει η καθημερινότητα του παιδιού να γίνει όσο το δυνατόν πιο εύκολη, πιο «ελαφριά» συναισθηματικά –τουλάχιστον τις ώρες που δεν κοιμάται και βλέπει και καταλαβαίνει τα πάντα…

Υπάρχουν, λοιπόν, κανόνες συμπεριφοράς, υγιεινής, διαμονής, σε ένα τέτοιο νοσοκομείο, όπως και σε κάθε νοσοκομείο. Τόσο για να κυλά «ήρεμα» η μέρα όλων όσο, κυρίως, για να προστατεύουμε τα παιδιά μας από πολλά…

Το παιδί νοσηλεύεται σε μονόκλινο δωμάτιο, το οποίο έχει και τη δική του τουαλέτα. Συνοδός και παιδί, λοιπόν, μοιράζονται ένα δωμάτιο, το οποίο πέρα από το νοσοκομειακό κρεβάτι, έχει μια πολυθρόνα που γίνεται κρεβάτι, 2 ντουλάπες (1 για το παιδί μία για το συνοδό), 1-2 άλλα καθίσματα, τηλεόραση και τα περισσότερα δωμάτια έχουν δικό τους μπαλκόνι. Βασικά όλα τα δωμάτια και των 4 κλινικών έχουν μπαλκόνια, είτε κοινόχρηστα είτε δικά τους.

Κοινόχρηστη σε κάθε όροφο είναι η κουζίνα. Η κουζίνα! Το βασίλειο της κάθε γυναίκας… Των περισσότερων τουλάχιστον. Η κουζίνα του νοσοκομείου, λοιπόν, (και όχι του σπιτιού μας!) έχει ψυγεία, όπου κάθε ράφι αντιστοιχεί και σε ένα δωμάτιο. Έχει ντουλάπια, όπου κάθε ντουλάπι αντιστοιχεί κι αυτό σε ένα δωμάτιο. Έχει εστίες, φούρνο μικροκυμάτων, καφετιέρα και τοστιέρα. Να θυμίσω ότι αυτά αφορούν μια κοινόχρηστη κουζίνα νοσοκομείου –ενός παιδογκολογικού νοσοκομείου! Δηλαδή, η κουζίνα έγινε για τα παιδιά. Για να μπορούμε να ζεστάνουμε ένα φαγητό για τα παιδιά μας, να ετοιμάσουμε ένα γρήγορο κι εύκολο γεύμα για τα παιδιά, να συντηρούμε κάποια φαγητά, φρούτα στο ψυγείο, να μπορούμε να τους φτιάξουμε ένα γάλα ή μια σούπα –ή έναν καφέ να πιούμε.

Το κακό ξεκινάει από το ίδιο το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Γιατί παραβλέπουν τον κανόνα που λέει ότι απαγορεύεται σε ένα νοσοκομείο να μαγειρεύεις και επιτρέπουν τη χρήση της κουζίνας για μαγείρεμα. Κι από τη στιγμή που λένε ότι «μπορείτε να φτιάξετε κάτι και για εσάς», η κουζίνα μετατρέπεται όντως στο βασίλειο της κάθε γυναίκας. Και να τα τηγανητά ψάρια και καλαμάρια και συκωτάκια, και να τα ψησίματα στο φούρνο, γαλακτομπούρεκο, τυροπιτάκια, πίτες, πίτσες, και να οι μακαρονάδες και οι πατάτες. Και φυσικά, η καθαριότητα δεν αφορά την κάθε βασίλισσα της κουζίνας. Αφορά τις καθαρίστριες του νοσοκομείου, οι οποίες πέρα από τα δωμάτια, τους διαδρόμους, τις τουαλέτες, πρέπει να καθαρίζουν και όλα όσα αφήνουμε πίσω μας. «Γι’ αυτό δεν πληρώνονται;»…

Κι ανοίγεις το ψυγείο. Το βασίλειο των μικροβίων –των πιο ανθεκτικών! Γιατί κάθε φορά που αδειάζει ένα δωμάτιο, ενώ μαζεύουμε όλα μας τα πράγματα, το ράφι μας στο ψυγείο δεν το αδειάζουμε ποτέ. Φαγητά μουχλιασμένα. Γάλατα ληγμένα. Φρούτα που έχουν σαπίσει. Η κοινή λογική και οι κανόνες υγιεινής λένε ότι τα φαγητά φυλάσσονται σε δοχεία που κλείνουν. Το ίδιο ισχύει και για τα φρούτα. Όχι όμως για εμάς εκεί μέσα. Μια μερίδα γάλατος είχε παγώσει και έχει στερεοποιήθει στον τοίχο του ψυγείου. Μια τυρόπιτα, σπιτική, σε μπολ, σκεπασμένη με αλουμινόχαρτο, έχει αλλάξει χρώμα. Μπορώ να συνεχίσω. Να περιγράψω κι άλλα. Κι εγώ έμεινα εκεί μέσα συνολικά μόλις 2 μήνες…

Η ίδια συμπεριφορά, βέβαια, αφορά και τη χρήση των μπαλκονιών. Οι κανονισμοί του νοσοκομείου λένε ότι απαγορεύεται η χρήση τους. Και πάλι γιατροί και νοσοκόμες κάνουν τα στραβά μάτια και μας αφήνουν να βγαίνουμε στο μπαλκόνι. Να πάρουμε λίγο αέρα, να χαζέψουμε την είσοδο, να ανοίξει λίγο το μάτι μας. Όμως δεν μας αρκεί αυτό. Στήνουμε το τραπεζάκι και την καρέκλα μας,  απλώνουμε την μπουγάδα μας, τινάζουμε τα σεντόνια μας. Και καπνίζουμε. Και πετάμε τα πάντα από κάτω. Να θυμίσω ότι στο ισόγειο είναι ακόμη μια παιδογκολογική κλινική που, δυστυχώς, λειτουργεί. Κι είναι εκεί παιδιά σαν τα δικά μας.

Η ίδια συμπεριφορά ισχύει, δε, και στο επισκεπτήριο. Μια πολύ ευγενική ταμπέλα λέει «Απαγορεύεται το επισκεπτήριο». Όχι όμως για τον Έλληνα! Συγγενείς, φίλοι, κουμπάροι, συγχωριανοί, έρχονται να επισκεφτούν το άρρωστο παιδί. Το άρρωστο παιδί, δυστυχώς, νοσεί από θανατηφόρα ασθένεια, βρίσκεται σε απλασία, σε δύσκολες συνθήκες. Κι όσο και αν αποζητάμε τη συμπαράσταση, το χάδι, να δούμε τους συγγενείς μας, ας μη ξεχνάμε ότι μιλάμε για ένα ογκολογικό νοσοκομείο. Όπου πρέπει να προστατεύσουμε τα παιδιά μας από τα πάντα. Από τη σκόνη, τα μικρόβια, τα λουλούδια, τις ιώσεις. Ότι πρέπει κι εμείς, οι συνοδοί, να είμαστε πολύ προσεκτικοί, γιατί είμαστε σε άμεση καθημερινή επαφή με το άρρωστο παιδί μας.

Όταν αρχίζεις να συνειδητοποιείς «τι έχει το παιδί σου», σε ενημερώνουν για το τι πρέπει να προσέχεις. Κι αν δε το κάνουν οι γιατροί, το κάνουν οι νοσηλεύτριες, οι υπόλοιπες μαμάδες. Υπάρχει βέβαια και η κοινή λογική. Το περιβάλλον πρέπει να είναι καθαρό, αποστειρωμένο –όσο είναι αυτό δυνατό. Τα παιδιά που βρίσκονται σε θεραπείες έχουν διάφορες αντιδράσεις. Δεν αντέχουν τις μυρωδιές, το θόρυβο, τα φώτα. Κάνουν εμετούς, διάρροιες, κολλάνε λοιμώξεις και μικρόβια.

Το γαλακτομπούρεκο που ψήνεται στον κοινόχρηστο φούρνο, το συκωτάκι που τηγανίζεται στο μάτι της κουζίνας, το κρεμμυδάκι στη χωριάτικη σαλάτα, δεν είναι για τα άρρωστα παιδιά μας. Αλλά ακόμη κι αν είναι –αφού η κορτιζόνη προκαλεί διάφορα–, γιατί θα πρέπει να ενοχλούμε τα υπόλοιπα παιδιά; Γιατί το δικό σου παιδί να κάνει εμετό από τις μυρωδιές των φαγητών; Γιατί η Νεφέλη να παραπονιέται ότι μυρίζει τσιγάρο; Γιατί όσοι καπνίζουν στα μπαλκόνια, δεν σκέφτονται ότι κάνουν κακό όχι μόνο στο παιδί που νοσηλεύεται δίπλα τους, αλλά και στο δικό τους το παιδί, αφού ο καπνός μπαίνει κυρίως στο δικό τους δωμάτιο; Γιατί να κάνουν παρατήρηση οι γονείς του ισογείου, ότι πετάμε γόπες και τσιγάρα στα δικά τους μπαλκόνια; Γιατί να μπαίνεις στο νοσοκομείο και κάποια μπαλκόνια να είναι σαν τσαντίρια, με απλωμένα σεντονάκια και ρούχα; Γιατί να κυκλοφορούν μέσα στην κλινική επισκέπτες χωρίς μάσκα;

Ειδικά στα δίκλινα δωμάτια, το πρόβλημα είναι ακόμα πιο μεγάλο. Οι κανόνες του νοσοκομείου λένε ότι επιτρέπεται ένας συνοδός. Γιατί τις δύο φορές που νοσηλευτήκαμε σε δίκλινο δωμάτιο, έπρεπε να υποστώ την παρουσία, ειδικά το βράδυ, 2 συνοδών του διπλανού παιδιού; Πόση λογική και ευαισθησία χρειάζεται ένας μπαμπάς για να πάει να κατουρήσει στην τουαλέτα την κοινόχρηστη και όχι στου δωματίου, όπου κατουράει το δικό μου το παιδί, το δικό του (παιδιά σε θεραπείες) και εμείς οι μαμάδες γυναίκες; Πόσο υγιεινό είναι το περιβάλλον ενός δίκλινου δωματίου όπου μένουμε 2 παιδιά και 3 ενήλικες, πρωί-βράδυ, όλη τη μέρα, για όσες μέρες χρειαστεί; Και καλά μέχρι το βράδυ, πηγαινοέρχεσαι, εξετάσεις, γιατροί, βόλτα στον παιδότοπο, βόλτα στον διάδρομο. Το βράδυ όμως; Κοιμόμασταν όλοι μαζί…. Και να πω ότι ήταν γονείς που δεν είχαν που να μείνουν; Έμεναν στον ξενώνα, 10 λεπτά από το νοσοκομείο.

Για μένα το πρόβλημα ξεκινάει και τελειώνει στους γιατρούς και στις νοσηλεύτριες, που δεν επιβάλλουν τους κανόνες. Έχουμε αποδείξει ότι κοινή λογική, ευαισθησία, προστασία, δεν μας αφορούν. Το να κάνουν «τα στραβά μάτια» και να επιτρέπουν να καταστρατηγούνται οι κανόνες, δεν βοηθάει κανέναν. Ούτε, φυσικά, τους ίδιους. Μόνο προβλήματα δημιουργεί. Ισχύουν όλα για όλους, χωρίς καμία εξαίρεση. Αφού εμείς οι ίδιοι οι γονείς, που κινδυνεύουν τα παιδιά μας, δεν τα προστατεύουμε, γιατί να το κάνουν οι άλλοι;

Άκουγα συνέχεια ότι οι νοσοκόμες φταίνε, οι γιατροί φταίνε. Όταν έζησα, όμως, είδα ότι οι γιατροί είναι ελάχιστοι. Το ίδιο και το νοσηλευτικό προσωπικό. Και απαιτούμε απ’ αυτούς να ξεπεράσουν τα όρια τους, τις δυνάμεις τους, να είναι πάντα δίπλα μας, ταυτόχρονα όμως να μαλώνουν για το επισκεπτήριο, για το τηγανητό αυγό, για τα αποτσίγαρα, για τους παρατημένους καφέδες στην είσοδο του νοσοκομείου, στο σαλόνι των επισκεπτών, παντού…

Η πραγματικότητα αυτή είναι. Και όσο και να φωνάζουμε και να μαλώνουμε και να βριζόμαστε, δεν αλλάζει. Οι γιατροί και οι νοσηλευτές θα παραμείνουν ελάχιστοι. Τα αναλώσιμα του νοσοκομείου δεν θα αλλάξουν. Το φαγητό θα παραμείνει το ίδιο. Περισσότερες καθαρίστριες δεν θα προσληφθούν. Παιδιά όμως θα συνεχίσουν, δυστυχώς, να περνάνε τις πόρτες των νοσοκομείων. Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να είμαστε όλοι λίγο πιο προσεκτικοί –για το δικό τους καλό.

Μένια