Πρόσφατα ξεκίνησα το πρόγραμμα εκπαίδευσης εθελοντών στο ΚΕΦΙ. Μια ακόμη ανάγκη που μου δημιουργήθηκε από τη μέρα που αρρώστησε η Νεφέλη. Μια ανάγκη να μάθω, να εκπαιδευτώ, να το κάνω σωστά.
Εθελόντρια δεν ήμουν ποτέ. Για τον εθελοντισμό γενικά έχω διαβάσει ελάχιστα. Τις περισσότερες ειδήσεις για εθελοντές δεν τις διάβαζα. Στους Ολυμπιακούς του 2004 δεν ένιωσα καμία συγκίνηση να γίνω εθελόντρια.
Μόνο σε ταινίες εποχής και μυθιστορήματα διάβαζα για τις εθελόντριες του Ερυθρού Σταυρού με την ωραία στολή…
Τώρα θέλω να μάθω για τον εθελοντισμό. Τί σημαίνει, γιατί να το κάνω, πώς μπορεί να με βοηθήσει, πώς μπορώ να βοηθήσω σωστά, πόσο διαρκεί, ποιο το νόημα του.
Λυπάμαι που ποτέ δεν διδάχθηκα για την αξία του εθελοντισμού. Λυπάμαι που η εικόνα που έχω για τους εθελοντές είναι οι κυρίες στους πάγκους και στα ταμεία των διάφορων bazaar. Λυπάμαι που όταν πρωτοπήγα σε κάποιους συλλόγους και θέλησα να προσφέρω, μου είπαν να φτιάξω λαμπάδες και στολίδια. Κι όταν τους είπα ότι δεν μπορώ να το κάνω αυτό, αλλά μπορώ να προσφέρω άλλα, μου είπαν όχι. Λυπάμαι που ο εθελοντισμός «διώκεται» από την ελληνική πολιτεία.
Χαίρομαι που η κα Γραμματόγλου μου μίλησε ώρες πολλές για το πρόγραμμα και για το τί σημαίνει εθελοντής. Την ευγνωμονώ που πέρσι τέτοια εποχή μου είπε ότι δεν ήμουν έτοιμη, ότι χρειάζεται χρόνος κι αφοσίωση. Χαίρομαι πολύ που φέτος με δέχθηκαν στο πρόγραμμα και στην αγκαλιά τους.
