Θα περάσει κι αυτό…

Κλέβω τον τίτλο από ένα άρθρο της Άννας. Θα περάσει κι αυτό. Η Νεφέλη έσπασε το χέρι της. Μέσα σε τρελή χαρά, με τα στρουμφάκια στο δάσος, μια κακιά στιγμή, ένα στραβοπάτημα, στήριξε το βάρος της στο χέρι της, το έσπασε.
Με τον Γιάννη, κοιταχτήκαμε στα μάτια, και φύγαμε για νοσοκομείο αμέσως. Αρχίσαμε τις κουβέντες για τα διαδικαστικά. Ποιος θα πάει τον Πάρι στο σπίτι, να πάρεις τα κλειδιά από τη τσάντα μου, να φέρεις το αυτοκίνητο και το βιβλιάριο της. Θα μείνει η Τάνια μαζί του, μέχρι να γυρίσουμε. Δώσε μου το ζακετάκι της, να μη κρυώνει. Σταμάτα στη Φλόγα να πάρουμε μια μάσκα. Εφημερεύει το Αγ. Σοφία και ο γιατρός της μας είπε ότι γίνεται χαμός.
Και φτάσαμε στο Παίδων. Για καλή μας τύχη, εφημέρευε και ο γιατρός της, που τον είχαμε ήδη ειδοποιήσει, μας περίμενε, μας είδε ορθοπεδικός, βγάλαμε ακτινογραφία, βάλαμε γύψο, πήραμε τις οδηγίες και το επόμενο ραντεβού μας, πήγε ο Γιάννης τον Πάρι σπίτι, ήρθε να μας πάρει…
Πολλά όσα σκέφτηκα…
Φταίμε εμείς που γκρινιάζουμε συνέχεια, που δεν λέμε Δόξα τω Θεό, που μιζεριάζουμε κι ασχολούμαστε με τα προβλήματα της καθημερινότητας μας : να πληρώσουμε τα κοινόχρηστα, το ενοίκιο, θα γίνουν εκλογές, πότε θα φτιάξουμε το δωμάτιο τους, θα φτιάξω το γραφείο μου, έβγαλα ένα σπυράκι…
Ποιος μας μάτιασε πάλι? Να του καούν τα μάτια και η γλώσσα.
Δεν ανάβω το καντηλάκι μου πια, δεν πηγαίνω στην εκκλησία, δεν μετάλαβα το παιδί από τη μέρα που αρρώστησε, δεν προσεύχομαι, θέλω να απελευθερώσω τα τσάκρα μου..
Εμείς φταίμε…
Όταν γυρνούσαμε σπίτι, η Νεφέλη είπε : τι ωραία μέρα σήμερα! έγινε η ευχή μου. Έγινα στρουμφίτα αλλά με γύψο!
Έβαλα τα κλάματα και σκέφτηκα :
Γκρινιάζουμε και μιζεριάζουμε γιατί έχουμε μεγάλη ανάγκη να πείσουμε τους εαυτούς μας, ότι συνεχίζουμε τη ζωή μας εκεί που την αφήσαμε, ότι τα μικρά, ασήμαντα προβλήματα, μας κρατούν σε εγρήγορση..
Δεν έχει κανείς τη δύναμη να κάνει κακό στο παιδί μου, σε κανένα παιδί του κόσμου. Τουλάχιστον με το «μάτι»…
Ο Θεός που πιστεύω δεν είναι τιμωρός…
Κι αυτό θα περάσει λοιπόν. Κι είμαστε τυχεροί, γιατί έσπασε το χέρι της, και όχι το κεφάλι της. Γιατί έσπασε το αριστερό της χέρι και όχι το δεξί που χρησιμοποιεί. Γιατί το σπάσιμο δεν οφείλεται στην οστεοπόρωση που έχει από την κορτιζόνη, αλλά στο ίδιο το πέσιμο και τον τρόπο που έβαλε το χέρι της.
Παρακαλάμε να μη χρειαστεί χειρουργείο. Δε θέλω να σκέφτομαι ότι μπορεί και να ξαναμπούμε νοσοκομείο!
Δεν ακυρώσαμε το πάρτι του Πάρι. Την επόμενη γιορτάσαμε τα δεύτερα γενέθλια του, με όλους τους φίλους μας και περάσαμε καταπληκτικά.
Θα συνεχίσει να πηγαίνει στο σχολείο της κανονικά.
Θα κάνουμε ότι κάναμε, μέχρι να περάσουν οι 4 εβδομάδες και να βγάλει το γύψο. Και θα ξανακάνουμε πάρτι να το γιορτάσουμε.
Και θα περάσει κι αυτό..Κι όπως λέει και ο μπαμπάς της :
«Όμως δεν μασάμε! Μετά την εκπληκτική δουλειά του “Κάνε Μια Ευχή” για την πραγματοποίηση της ευχής της Νεφέλης, οι ευχές όλων αυτών των υπέροχων παιδιών θα κάνουν και τη νέα μας περιπέτεια να περάσει γρήγορα.
Γιατί οι δύο εικόνες διαβάζονται και ανάποδα: όσες κακές στιγμές και στραβοπατήματα κι αν έρθουν, πάντα θα βρίσκουμε λόγους και τρόπους για να χαμογελάμε…»

Μένια