Είναι οι πρώτες μέρες της Νεφέλης στο σχολείο της. Πρώτη δημοτικού. Η προσαρμογή δεν ήταν εύκολη αλλά κράτησε μόνο 2 εβδομάδες. Μόλις είχε ξεκινήσει και το κολυμβητήριο. Χωρίς τη μαμά. Μόνη της να βάλει μαγιό, μόνη της να κάνει ντους, μόνη της να ξαναντυθεί. Μεγάλη πισίνα, πολλά παιδιά. Σχολείο, νέες φίλες, η μαμά τρομαγμένη κάθε μέρα να ρωτάει «πώς ήταν το σχολείο σήμερα;». Με αυτό το χαμόγελο δήθεν της άνετης αλλά που οι 60 μυς του προσώπου μου έδειχναν τον πανικό μου και τον φόβο μου.
Και μια μέρα, εγώ, ο Πάρις και η Νεφέλη στο αυτοκίνητο, μόλις έχει έρθει από σχολείο-κολυμβητήριο, μου λέει η Νεφέλη ότι ξέχασε τα γυαλιά της στα αποδυτήρια. Άρχισα να ουρλιάζω, δεν θυμάμαι καν τι είπα, χτυπούσα το τιμόνι, οδηγούσα και την κατηγορούσα ότι είναι απρόσεχτη, απαράδεκτη, ότι δεν είναι δυνατό να έχει ξεχάσει τα γυαλιά της. Μια απόσταση 5 λεπτών εγώ φώναζα. Τα παιδιά είχαν κοκαλώσει στο πίσω κάθισμα. Φτάσαμε σπίτι, πανικόβλητη άρχισα να παίρνω τηλέφωνα στο σχολείο να βρουν τα γυαλιά της, να συνεχίζω να την κατηγορώ και να φωνάζω. Μέχρι την ώρα που τα έφερε ο Γιάννης και μετά ηρέμησα.
Όλο αυτό το είχα ξεχάσει. Και με χτύπησε σήμερα σαν ρεύμα όταν η κα Κατερίνα Ζηρίδη είπε να αγαπάμε τα παιδιά μας. Πόσο άδικη ήμουν μαζί της. Της φώναζα, ούρλιαζα, για ένα τόσο ασήμαντο γεγονός. Είχε ξεχάσει τα γυαλιά της στο κολυμβητήριο. Και να μην τα βρίσκαμε, θα παίρναμε άλλα. Shit happen, που λένε και οι φίλοι μου οι Άγγλοι.
Φώναζα σε ένα μικρό παιδί, λες και μιλούσα σε έναν μεγάλο. Και η αλήθεια είναι ότι όταν ξέχασε κάπου ο Γιάννης τα γυαλιά του δεν του φώναξα. Βρήκα λύσεις, επικοινώνησα με όλα τα πιθανά μέρη που θα μπορούσε να τα είχε αφήσει, του είπα ότι θα πάρουμε άλλα. Στον Γιάννη δεν φώναξα. Τον παρηγόρησα για την απώλεια του. Στη Νεφέλη όμως δεν έκανα το ίδιο. Και δεν το κάνω είναι η αλήθεια. Κι αν καμιά φορά πέσει το μάτι μου στο ψυγείο που έχω το πρόγραμμα ιατρικής παρακολούθησης μετά το τέλος της θεραπείας της, με πιάνουν τύψεις κι ενοχές. Αλλά είναι δικά μου αυτά. Και συμβαίνουν όταν η Νεφέλη κοιμάται, όταν έχω επιβάλει τη δύναμη μου και τους δικούς μου κανόνες (η αγαπημένη μου φράση, που παίζει σε όλους τους τόνους φωνής: αυτό είναι το σπίτι μου κι αυτοί είναι οι δικοί μου κανόνες).
Μια ερώτηση που με σοκάρει πάντα η απάντηση της, είναι «αγαπάμε αληθινά;». Όχι, δεν αγαπάμε αληθινά, ακόμη και τα παιδιά μας. Γιατί για να αγαπήσουμε αληθινά, πρέπει το εγώ μας να μείνει έξω. Αγαπάμε αληθινά με το είναι μας. Ακόμη και ο γονιός δεν αγαπά χωρίς όρους τα παιδιά του. Περιμένουμε κάτι από αυτά. Να γίνουν αυτό που δεν γίναμε, να έχουν τα όνειρα που είχαμε εμείς, να πραγματοποιήσουν αυτά τα όνειρα που δεν πραγματοποιήσαμε εμείς. Να μας αγαπάνε. Να μας σέβονται. Να μας τιμούν. Να ζητάνε την αποδοχή μας. Να μας γηροκομήσουν.
Πολλά ερωτήματα σήμερα στο parents workshop της Νέας Γενιάς Ζηρίδη. Η φράση που θα πρέπει να έχουμε πάντα στην καρδιά και το μυαλό μας, είναι η αγάπη. Η αγάπη για τον εαυτό μας, για τα παιδιά μας, για ό,τι κάνουμε και νιώθουμε. Τα παιδιά είναι σοφία. Τα παιδιά είναι η Ζωή. Οι δασκάλες τους μαθαίνουν από αυτά κάθε μέρα. Μπορούμε κι εμείς.
Μαμά Μένια
