Με αφορμή την υπενθύμιση «πριν 3 χρόνια» στο χρονολόγιο μου…
Πριν 3 χρόνια η Νεφέλη παρακολούθησε για πρώτη φορά στη ζωή της συναυλία με βιολιά.
Η σχέση της με τη μουσική είχε ξεκινήσει από μωρό (ά ρε Ελληνίδα μάνα, με το «Σταυρό του Νότου»). Κι όπως κάθε μωράκι, τρέλαινε τη μαμά της με τα ΖΟΥΖΟΥΝΙΑ.
Όταν αρρώστησε, η μουσική ήταν η παρηγοριά της. Τα ΖΟΥΖΟΥΝΙΑ ακούγονταν καθημερινά σε όλο τον θάλαμο του νοσοκομείου. Αγοράσαμε όλα τα μουσικά όργανα. Δίναμε συναυλίες σχεδόν κάθε μέρα. Οι νοσηλεύτριες μας άκουγαν από το διάδρομο κι έρχονταν στο δωμάτιο να την χειροκροτήσουν.
Πριν 3 χρόνια, σαν σήμερα, τα πρώτα βιολιά από την Κρατική Ορχήστρα, ήρθαν στο Νοσοκομείο και χάρισαν στα παιδιά μας όμορφες, μελωδικές στιγμές.
Η Νεφέλη, θυμάμαι, είχε ξετρελαθεί. Ταλαιπωρημένη από τις θεραπείες, πρησμένη από τα φάρμακα, συνδεδεμένη με το «τιμόνι», κοιτούσε μαγεμένη τους μουσικούς. Κι όταν ο κος Γιώργος (κοίτα να δεις που θυμάμαι κάτι λεπτομέρειες…) την πλησίασε και της έδωσε το βιολί του, η Νεφέλη πέταξε από τη χαρά της. Μας είχε κάνει εντύπωση τότε, με πόση σοβαρότητα και προσοχή είχε κρατήσει τα βιολί. Κι ενώ φοβόταν κάθε επαφή μέσα κι έξω από το νοσοκομείο, άφησε τον κο Γιώργο να την πλησιάσει, να της δείξει πώς κρατάμε το βιολί, να της βάλει τα δαχτυλάκια της στις χορδές, να γρατσουνίσει τις πρώτες της νότες…
Οι πιο αγαπημένες της στιγμές στις ατέλειωτες μέρες της νοσηλείας ήταν οι επισκέψεις της μουσικοθεραπεύτριας. Με τα τύμπανα της, τα ντέφια της, έμπαινε σε κάθε δωμάτιο, τραγουδούσε κι έπαιζε με τα παιδιά. Ήταν η μόνη επίσκεψη που δεχόταν η Νεφέλη χωρίς να κλαίει. Να χτυπάει τα τύμπανα, να «κάνει μουσική»…
Φάρμακο η μουσική. Γαληνεύει την ψυχή, ελαφραίνει την καρδιά, ξεχνιέται ο νους.
Εγώ βέβαια έκλαιγα, αλλά τραγουδούσα μαζί της. Και ο Γιάννης είχε ξεσηκώσει όλο το Early Learning Center για να της πάρει τα μουσικά όργανα. Και μια φίλη μας της δώρισε ένα ακορντεόν αντίκα, παιχνίδι της κόρης της.
Και ο σύλλογος «Ελπίδα» ένα βιολί! Που την περιμένει να ξεκινήσει μαθήματα…
Μαμά Μένια
