Θυμάμαι, τον πρώτο καιρό που είχε αρρωστήσει η Νεφέλη, είχα παρακολουθήσει μια συνάντηση μιας ομάδας ασθενών και φροντιστών καρκινοπαθών. Άκουγα ότι η ζωή τους είχε αλλάξει, ότι ο καρκίνος τους είχε αλλάξει. «Καλωσόριζαν» τον καρκίνο στη ζωή τους γιατί τους είχε κάνει καλύτερους ανθρώπους, είχε τραβήξει πολλές κουρτίνες από μπροστά τους, έβλεπαν πιο καθαρά τη ζωή, απολάμβαναν τις στιγμές, σα να βρήκαν καινούριο νόημα στη ζωή τους.
Έξαλλη είχα γίνει… Δε το χωρούσε το μυαλό μου! Ε, όχι και να βρω καινούριο νόημα στη ζωή μου… Tώρα, που το παιδί μου είναι άρρωστο, που κινδυνεύει η ζωή του, που έχω σκεφτεί τι θα κάνω αν πεθάνει, που αν δεν είχα δεύτερο παιδί μάλλον θα αυτοκτονούσα, και όλα αυτά.
Έχουν περάσει 2 χρόνια από τότε. Έχω μιλήσει με πολλούς καρκινοπαθείς, με τις οικογένειες τους, με ψυχολόγους, με γονείς, με συγγενείς, με θείους και ξαδέρφια. Με ανθρώπους που δεν ήξερα, με bloggers καρκινοπαθείς, με γιατρούς και νοσηλευτές εντός κι εκτός Ελλάδας. Έχω διαβάσει σχεδόν ότι κυκλοφορεί στα Ελληνικά για τον καρκίνο, ιστορίες άλλων ανθρώπων, μαρτυρίες παιδιών που τα κατάφεραν, γράμματα γονιών στα παιδιά που έχασαν. Παρακολουθώ καθημερινά blogs, κυρίως Αμερικανών για τις μάχες που δίνουν. Έχω μιλήσει με ιερείς, με βουδιστές, με καθολικούς, με «πιστούς» κι «άπιστους». Δεν έχω βάλει γλώσσα μέσα! Έχω αλλάξει 2 ψυχοθεραπευτές, κάνω 1.5 χρόνο ψυχοθεραπεία, έχω πνευματικό, κάνω νηστείες, ξεκίνησα το τρέξιμο, και το πλέξιμο, ψάχνω την πνευματικότητα μου, ψάχνω να με βρω.
Άλλαξα «φίλους» και παρέες, δέθηκα πιο πολύ με τους κολλητούς μου, «έσβησα» ανθρώπους, συγχώρεσα και ζήτησα να με συγχωρέσουν.
Έγινα καλύτερος άνθρωπος, τέλεια μαμά, καλύτερη σύντροφος, τέλεια σύζυγος, καλύτερη φίλη. Στη ζωή μου πλέον συναντώ μόνο το Καλό. Το παραδέχομαι ότι ο καρκίνος της Νεφέλης άλλαξε τη ζωή μου προς το καλύτερο. Το παραδέχομαι ότι οι στιγμές μας πια είναι πιο όμορφες. Το παραδέχομαι ότι μέσα στην ασχήμια, η ομορφιά τα ξεπερνά όλα. Το παραδέχομαι ότι η ζωή είναι γλυκιά.
Έχω ακόμη μεγάλο ταξίδι. Η Νεφέλη έχει δυσκολότερο.
Μένια
Σας ευχαριστώ για αυτά σας τα λόγια και πιστεύω κάθε λέξη σας… 🙂 Αυτή την εμπιστοσύνη στο Καλό κατορθώσατε να μου την περάσετε.
Εμένα πάντως μου φαίνεται ότι το ταξείδι έφτασε στο τέλος του και βγήκατε νικήτριες 🙂
“Το παραδέχομαι ότι μέσα στην ασχήμια, η ομορφιά τα ξεπερνά όλα. Το παραδέχομαι ότι η ζωή είναι γλυκιά.
Έχω ακόμη μεγάλο ταξίδι. Η Νεφέλη έχει δυσκολότερο.”
Καλή δύναμη σε όλους σας,
Β.
Αν δεν πιστέψουμε στο Καλό, αν δεν αντλήσουμε δύναμη από την ίδια ζωή, δεν θα τα καταφέρουμε. Έχω πολύ δρόμο, ακόμη, δικό μου, εσωτερικό, γιατί είμαι αδύναμη, αλλά απ’αυτό το ταξίδι, θέλω μόνο να βγω καλύτερος άνθρωπος. Και να το μάθω και στα παιδιά μου. Εγώ ευχαριστώ…