Γράφει η Νανά Παλαιτσάκη
για το www.eimaimama.gr
8 Απριλίου ώρα εννέα και μισή το πρωί
Είναι η στιγμή που ο Θοδωρής με οδηγεί στο χειρουργείο, όπου η ομάδα της εξαιρετικής αιματολόγου Ελίνας Βερβεσού (με την οποία συνεργάζομαι για το πρόβλημα της υγείας μου εδώ και μήνες) περιμένει να μου κάνει ιατρική πράξη που μμμμ… δεν είναι και για να κάνεις πάρτι.
Ο Θοδωρής οδηγεί το κρεβάτι μου χαμογελαστός, κεφάτος, με διάθεση πολύ καλή. Μήνες τώρα που πηγαινοέρχομαι στο νοσοκομείο, ξέρω ότι είναι όλο το προσωπικό απλήρωτο. Από τις καθαρίστριες μέχρι τους διευθυντές των κλινικών.
Φυσικά τον ρώτησα ΚΑΙ εκείνον για το «πόσους μήνες έχουν να πληρωθούν» Γέλασε!!!
– Κυρία Παλαιτσάκη, μην το συζητάμε αυτό. Tον Δεκέμβριο που πέρασε μας εξόφλησαν το 2012!
Φυσικά λόγω στάσης σώματος κοιτούσα το ταβάνι του νοσοκομείου και το μυαλό μου έκανε σλάλομ… απίθανα.
– Θοδωρή, πως ζείτε;
– Αφήστε… Αλλά είναι δυνατόν ν’ αφήσουμε τον ασθενή; Όλοι οι ασθενείς από μας περιμένουν. Τι μας φταίνε οι άνθρωποι; Εμείς κάνουμε το καλύτερο κάθε μέρα κανονικά σαν να πληρωνόμαστε κανονικά … Το βλέπετε άλλωστε. Κάθε μήνα που έρχεστε, είδατε κάτι να μην γίνεται στην ώρα του;
Ναι, τόσους μήνες που πηγαίνω εκεί ΟΛΑ λειτουργούν άψογα, πιο άψογα δεν έχω βρει.
ΣΗΜΕΡΑ ΓΡΑΦΩ ΩΣ ΑΣΘΕΝΗΣ κυρίως και μετά ΩΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ
Εκμεταλλεύομαι φυσικά την δεύτερη ιδιότητά μου, θεωρώντας ότι έχω καθήκον να διαδώσω όσα θα ήθελαν να γράψουν οι ασθενείς που νοσηλεύονται στο Ερρίκος Ντυνάν, αλλά δεν έχουν πρόσβαση στα «μέσα»
Έχω την τύχη να πηγαίνω εκεί κάθε μήνα… Μα κάθε μήνα. Η πρώτη στάση μου κλασσικά γίνεται στα «ΕΠΕΙΓΟΝΤΑ»
Εκεί μας υποδέχεται όλους μια εκπληκτική προϊσταμένη, η οποία διαχειρίζεται τις κρίσεις σαν να εργαζότανε στο Μemorial Ηospital στην Νέα Υόρκη (με τις αποδοχές και την ποιότητα ζωής που εξασφαλίζει ένα τεράστιο νοσηλευτικό ίδρυμα στους εργαζόμενους)
Η ευγένεια, η καλοσύνη, το νοιάξιμο, όχι για μένα (επειδή μπορείτε να σκεφτείτε ότι η αναγνωρισιμότητα ευνοεί «καλές συμπεριφορές») αλλά για όλους, από την ίδια και όλους τους υπόλοιπους που εργάζονται μαζί της, είναι απίστευτη!!!
Στα επείγοντα του Ερρίκος Ντυνάν οι χώροι απομονώνονται με απλές κουρτίνες. Άρα, όσο διάστημα γίνεται μια ιατρική πράξη σε μένα, ακούω τι ακριβώς συμβαίνει στα διπλανά καμαρίνια…ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ στην ευγένεια των ανθρώπων εκεί, παρακολουθώντας τους επτά μήνες τώρα. Ξέρω ότι πολλοί ΠΡΙΝ αναλάβουν βάρδια, έχουν περάσει από συσσίτιο για να εξασφαλίσουν το φαγητό τους. Ξέρω ότι αρκετοί αρρώστησαν προσπαθώντας ν” αντέξουν, ξέρω όμως ότι ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ που φτάνω είναι ΟΛΟΙ στις θέσεις τους με χαμόγελο και διάθεση προσφοράς σε μας που πάσχουμε.
Η ΝΟΣΗΛΕΙΑ ΣΗΜΕΡΑ
Καταλαβαίνετε ότι την προσωπική μου εμπειρία την χρησιμοποιώ για να φτάσει το μήνυμα στον Υπουργό Υγείας και σε όσους τέλος πάντων εμπλέκονται με το συγκεκριμένο νοσοκομείο.
ΑΙΘΟΥΣΑ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟΥ ΤΟΥ ΕΡΡΙΚΟΣ ΝΤΥΝΑΝ
Φτάνω με τον Θοδωρή. Η υπεύθυνη έρχεται για να μ’ ενημερώσει για την διαδικασία. Ζητάνε να ξαπλώσω στο πλευρό πριν κατέβει ο αναισθησιολόγος. Κοιτάζω όπως είμαι ξαπλωμένη όλες τις γωνιές του δαπέδου του χειρουργείου και του διαδρόμου. Η αίσθησή μου; Λες και μόλις είχε τελειώσει εκεί καθαρισμό το αρτιότερο συνεργείο καθαρισμού.
«Είναι δυνατόν να είστε όλοι απλήρωτοι και να μην υπάρχει δείγμα σκόνης;»
Η υπεύθυνη της μονάδας περιμένοντας την Ελίνα Βερβεσού να έρθει μαζί με τον αναισθησιολόγο τον κύριο Ευστρατίου με κοίταξε, γέλασε και μου είπε «Είναι δυνατόν στην θέση που είστε να βλέπετε αυτό;»
«Φυσικά, γιατί είστε όλοι άψογοι και το νοσοκομείο λάμπει»
Πήρα ακριβώς την ίδια απάντηση που νωρίτερα μου είχε δώσει ο Θοδωρής.
«Κυρία Παλαιτσάκη, την δουλειά μας κάνουμε, μπορεί να μην ξέρουμε καθόλου τι θ’ απογίνουμε, αλλά εμείς θα συνεχίσουμε να λειτουργούμε έτσι, μέχρι όσο… Αυτό το νοσοκομείο είναι το «σπίτι μας»…..
Εκείνη την ώρα μπήκε η Ελίνα η Βερβεσού. Είναι σπουδαία γυναίκα και υπέροχη γιατρός. Η εικόνα της, πιστέψτε με, σου προκαλεί το αίσθημα της απόλυτης ασφάλειας. Με το που την είδαν, ήρθαν αμέσως να την ενημερώσουν για τρία έκτακτα βαριά περιστατικά. Την άκουσα πως έδινε οδηγίες, είδα μια συμπαθέστατη γιατρό να της απευθύνεται λέγοντας «Κυρία Βερβεσού ξεκινώ την προετοιμασία, εσείς μείνετε ήσυχη» Και σε δευτερόλεπτα μου συστήθηκε ο αναισθησιολόγος…
Μετά… βρέθηκα στο δωμάτιο. Δυο νοσοκόμες με δυο εκπαιδευόμενες φοιτήτριες που παρακολουθούσαν τσέκαραν την φλέβα για τον ορό. Η τραπεζοκόμος μπήκε με χαμόγελο πλατύ να μ’ ενημερώσει για το τι περιλάμβανε η διατροφή μου. Και σε λίγη ώρα, χωρίς να την αναζητήσουμε, ήρθε η Ελίνα στο δωμάτιο…
«Σήμερα έχω έκτακτα πολλά, γι” αυτό και δεν έφτασα αμέσως» (εγώ και οι δικοί μου δεν είχαμε καμία ένδειξη ότι είχε αργήσει)
Συνέχισε με τον ιδιαίτερο τρόπο που έχει να δίνει οδηγίες… και έφυγε για να συνεχίσει με τα «έκτακτά της»
Στο Ερρίκος Ντυνάν νοσηλεύομαι ως δημοσιογράφος, έχοντας ασφάλεια ΕΔΟΕΑΠ. Που σημαίνει πως ΔΕΝ έχω δώσει πέρα της συμμετοχής μου που είναι ελάχιστη, το παραμικρό
ΘΕΩΡΩ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΚΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝ σε όλους αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα σε όλους μας την στιγμή του απόλυτου φόβου, την στιγμή που ακόμη και οι πιο ψύχραιμοι παύουν να είναι, σε όλους αυτούς που σηκώνονται ξημέρωμα χωρίς να έχουν πάρα πολλοί τα «εισιτήρια για να φτάσουν στην βάρδια» ότι το ΕΛΑΧΙΣΤΟ που μπορώ να κάνω είναι να διαδώσω τον ηρωικό τρόπο που εργάζονται. Ξέρετε… την απληρωσιά την έχουμε βιώσει και πάρα πολλοί δημοσιογράφοι, όπως και πάρα πολλοί από σας που με διαβάζετε σήμερα. Συγχωρήστε με , αλλά… εμείς μπορεί και από τα νεύρα μας να σπάζαμε και δυο καρέκλες…Εκείνοι δεν ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑ να σπάσουν κάτι… γιατί, γιατί μπορεί να είναι οι φλέβες ενός ασθενή, μπορεί να είναι η ψυχολογία ενός συγγενή ασθενούς , μπορεί απο την αγωνία του πως να πληρώσουν το δικό τους νοίκι να δώσει το χέρι τους εντολή και να στάξει… λίγο περισσότερο φάρμακο από το κανονικό σε μια πράξη αναισθησίας, μπορεί η Ελίνα η Βερβεσού, όταν περιμένω με ύφος ψύχραιμης, αλλά με τις σκέψεις στα «κάγκελα», αντί να με υποδέχεται με το «καλώς την κούκλα» να με κοιτάξει μμμμ… με λιγότερη ελεγχόμενη τρυφερότητα.
Εγώ πως θα το εισπράξω αυτό;;; Γιατί να «απαιτώ» εγώ την προσοχή τους, όταν ΚΑΝΕΝΑΣ δεν νοιάζεται ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΜΑΣ ΝΟΙΑΖΟΝΤΑΙ;;;;;
Και κλείνω προς το παρόν, γράφοντας ότι φυσικά δικαίωμα στην ασθένεια έχουμε όλοι, όμως με αφορμή μια περιπέτεια που διαρκεί αρκετά μεγάλο διάστημα, είμαι ευτυχισμένη, γιατί ΑΝ δεν είχα αυτό που έχω, θα έμενα με την εντύπωση ότι ΟΛΑ ΕΧΟΥΝ ΧΑΘΕΙ.
Οι άνθρωποι του Ερρίκος Ντυνάν μου ανέτρεψαν αυτή την θέση. ΤΟΥΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΟΛΑ.
Ένα αρνητικό γεγονός, ξέρετε, μπορεί να γίνει αιτία να δεις την ζωή και από την πλευρά της καθαρίστριας του δωματίου μου και από την πλευρά της αιματολόγου μου και από την θέση της βοηθού της προϊσταμένης στα επείγοντα και από την τραπεζοκόμο που ανοίγει την πόρτα με χαμόγελο να προσφέρει εξαιρετικό φαγητό… ενώ η ίδια πιθανόν να μην έχει να φάει με τα παιδιά της.
ΑΥΤΟ ΠΩΣ ΤΟ ΛΕΣ;
