Θα ήθελα και εγώ να μοιραστώ την περιπέτειά μου. Από τον Απρίλη του 2013 (τέλη Απριλίου) είχα αρχίσει να ανεβάζω δέκατα. Μετά από λίγο καιρό πήγα στο Παίδων Πεντέλης, όπου νοσηλεύτηκα για δύο εβδομάδες, έκανα όσες εξετάσεις μπορούσαν να μου κάνουν και, τελικά, με άφησαν χωρίς να βρουν τίποτα (η λογική αυτών των ανθρώπων…). Μετά από δύο μέρες ξαναπήγαμε και μου έκαναν πιο σοβαρές εξετάσεις, όπως μυελό (χωρίς αναισθησία, πράγμα εξαιρετικά επίπονο) και ενδοραχιαία. Κάποια στιγμή, μετά από 2 μυελούς, χωρίς επιτυχία, με στέλνουν στο Ογκολογικό για να κάνω εκεί μυελό. Στο Ογκολογικό, μετά από όσα πέρασα στην Πεντέλη, ο μυελός μου φάνηκε σαν τρύπημα από μια… μικρή βελονίτσα.
Στη συνέχεια γυρίσαμε στην Πεντέλη και μετά από λίγες μέρες διαγνώστηκα με οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία. Έβλεπα τους γονείς μου συντετριμμένους, αλλά μέχρι και σήμερα ποτέ δεν μου είπαν κατάματα ότι έχω λευχαιμία. Ήταν κάτι ασύλληπτο για αυτούς! Έμαθα τι έχω από έναν νοσοκόμο που ήρθε να μας ηρεμήσει οικογενειακώς και μας εξήγησε τι είναι η ΟΛΛ και ότι αντιμετωπίζεται στην πλειοψηφία των περιπτώσεων. Εγώ σκέφτηκα ότι αφού είναι αντιμετωπίσιμο θα τα καταφέρω!
Ποτέ δεν σκέφτηκα αρνητικά και αυτό με βοήθησε πολύ στη θεραπεία. Μετά ακολούθησαν 7 μήνες δυσκολιών. Κάθε φορά που σκεφτόμουν την ενδοραχιαία, με έπιανε ένας κόμπος στο στομάχι γιατί σκεφτόμουν την Πεντέλη, ακόμα δεν το έχω ξεπεράσει αυτό. Επίσης, όταν έμαθα ότι θα χάσω τα μαλλιά μου φοβήθηκα, αλλά μετά σκέφτηκα ότι μια φορά θα είμαι καραφλή στη ζωή μου, οπότε καλά θα κάνω να το χαρώ!
Ένα πράγμα που δε με πείραξε ποτέ ήταν τα αγενέστατα βλέμματα των ανθρώπων στο δρόμο: δεν καταλαβαίνουν τι έχω περάσει –σκεφτόμουν–, ποτέ δε θα καταλάβουν…
Τώρα πια έχω μπει στη συντήρηση και όλα σιγά-σιγά έχουν αρχίσει να είναι όπως παλιά.
Τώρα πια τα σκέφτομαι όλα σαν έναν εφιάλτη που πέρασε, ένα κακό όνειρο.
Τώρα πια έχω ξυπνήσει και συνεχίζω τη ζωή μου αφήνοντας πίσω τα παλιά!
Ιωάννα
