Από το ημερολόγιο της Γεωργίας
Την Παρασκευή συνάντησα, μετά από πολλούς μήνες, τη μαθήτρια μου τη Νεφέλη! Όταν έμαθα ότι θα μπορέσω επιτέλους να την δω, ένιωσα πεταλούδες στο στομάχι. Η χαρά μου ήταν πολύ μεγάλη! Όπως επίσης και η αγωνία μου να μην κάνω κάτι κακό, να μην μεταφέρω στο κοριτσάκι μας μικρόβια. Για όλα τα παιδιά φοβάσαι και τηρείς τους κανόνες υγιεινής, αλλά όταν ένα παιδί έχει αντιμετωπίσει τον καρκίνο, το μυαλό σου και η καρδιά σου ανησυχούν πιο πολύ. Όλες τις προηγούμενες μέρες τις πέρασα με αγωνία και άγχος σαν το παιδάκι που πάει για πρώτη φορά στην πρώτη δημοτικού.
Την Παρασκευή το απόγευμα, λοιπόν, με περίμεναν να πάω στο σπίτι για καφέ. Άρχισα να ετοιμάζομαι πολλές ώρες νωρίτερα. Ούτε στο γάμο μου δεν έκανα τόσες ώρες προετοιμασίας! Τα σαμπουάν, τα αφρόλουτρα, τα σαπούνια έφτασαν σχεδόν στη μέση. Το τι θα φορέσω το είχα αποφασίσει αμέσως μόλις είπαμε να συναντηθούμε: δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο από ένα φόρεμα ροζ-μωβ, μιας και το κορίτσι μας τρελαίνεται με τις φούστες και τα φορέματα και σε κάθε μάθημα που είχαμε, πριν ξεκινήσουμε κάναμε μια μικρή πασαρέλα με το τι φοράγαμε! Όποτε φορούσα κανένα φορεματάκι, χαμόγελα και πειράγματα για το ποιο είναι πιο ωραίο φόρεμα και ποια μοιάζει πιο πολύ με πριγκίπισσα! χαχαχά, πόζες και γέλια κάθε φορά…
Να ‘μια, λοιπόν, έτοιμη, να μοσχομυρίζω με το φρεσκοσιδερωμένο μου φόρεμα, κατεβαίνω από το αυτοκίνητο και καθαρίζοντας για άλλη μια φορά τα χέρια μου με μαντηλάκια κατευθύνομαι στην γνώριμη πολυκατοικία των φιλενάδων μου. Χτυπάω το κουδούνι και ακούω μετά από τόσο καιρό την μαμά-Μένια να μιλάει με τη Νεφέλη! Ανυπομονώ…
Επιτέλους φτάνω και να τα, χαμογελαστά, τα κορίτσια μου με τον μικρό Πάρι! Στην πόρτα χαιρετώ τη Μένια και ακούω μια φωνούλα να λέει: «Ήρθε η Γεωργίααα μου!!» Ναι, ναι… καλά μαντέψατε: η Νεφέλη! Χαμογελαστή, κεφάτη και –εννοείται– με μια όμορφη φουστίτσα! Δεν έχει αλλάξει καθόλου! Ανοίγει τα χεράκια της και ξεχνιέμαι και πάω να την αγκαλιάσω. Ευτυχώς η Μένια μού δίνει και ένα gel για τα χεράκια. Την αγκαλιάζω απαλά. Εννοείται πως ούτε την φίλησα ούτε κάναμε κανονική αγκαλίτσα, αλλά να την πλησιάσω λίγο δεν μπόρεσα να το ελέγξω. Μου λέει η Μένια πως είναι η πρώτη αγκαλιά μετά από καιρό. Ξέχασα να της πω να βγάλω τα παπούτσια μου, τα ξέχασα όλα μόλις είδα την φιγούρα της Νεφέλης…
Σκέφτομαι ότι τόσες μέρες είχα σκεφτεί ακριβώς τι θα κάνω μόλις μπω. Αλλά μόλις είδα το Νεφελάκι να ανοίγει τα χέρια του και να με κοιτάει με αυτά τα υπέροχα ματάκια, το σώμα μου άρχισε να κινείται χωρίς να το ελέγχω προς τη φίλη μου. Αργότερα με καθησύχασε η Μένια.
Εννοείται πως μετά υπήρξαν τα καθιερωμένα σχόλια για τα ρούχα μας και τις κορδέλες στα κεφαλάκια μας. Και μάλιστα η Νεφέλη έκανε και δεύτερη εμφάνιση αργότερα, με άλλη μπλούζα. «Να δείξω την καινούργια μου μπλούζα στη Γεωργία», λέει η Νεφέλη στη μαμά-Μένια καθώς διασχίζουν την κουζίνα για να έρθουν στο σαλόνι, όπου περιμένω με τον Πάρι κάνοντας χορευτικά ενώ ακούμε παιδικά τραγούδια… Κούκλα για μια ακόμα φορά!
Συζητάμε, ζωγραφίζουμε και λέμε πολλά πράγματα που ζήσαμε αυτούς τους μήνες… συγκινήθηκα πάρα πολύ! Δεν μπορούσαμε να συναντηθούμε, αλλά η σκέψη μου και οι προσευχές μου ήταν δίπλα τους κάθε μέρα. Ακόμα και στο γάμο μου όταν είδα την ανθοδέσμη μου θυμάμαι την Νεφέλη που μου είχε πει σε ένα μάθημα: «Γεωργία, να μην πάρεις λουλούδια, να τα φτιάξουμε μαζί και να κρατάς τα δικά μου λουλούδια από χαρτί!!»
Δεν προλάβαμε τότε, όμως έχει όλη τη ζωή μπροστά της για να φτιάξει και να δημιουργήσει ό,τι θέλει. Η Νεφέλη είναι ένα χαρούμενο, αισιόδοξο και υπέροχο παιδί. Κέρδισε έναν μεγάλο πόλεμο. Πάλεψε σκληρά με τον καρκίνο για τη ζωή και τα κατάφερε!
Νεφελάκι μου γλυκό, σου εύχομαι πάντα να είσαι καλά και το χαμόγελο να υπάρχει πάντα στο προσωπάκι σου.
Η δασκάλα σου
