γράφει η Quinn Bensi, παιδίατρος
“Το όνομά της ήταν Callie. Ήταν τεσσάρων ετών. Αγαπούσε τα glitters, τις πριγκίπισσες και οτιδήποτε λαμπερό. Ήταν μία ασθενής, η ασθενής μου, στην παιδιατρική ογκολογική μονάδα.
Την πρώτη μου μέρα, ήμουν φοβισμένη. Ιδρωμένες παλάμες, ανεξέλεγκτοι χτύποι καρδιάς, έπρεπε να αντιμετωπίσω αυτά τα μικροσκοπικά, σοβαρά άρρωστα μικρά ανθρώπινα όντα. Τη συγκεκριμένη ημέρα, ένας νέος ασθενής έρχεται στο νοσοκομείο για να αρχίσει τη θεραπεία: ένα τετράχρονο κοριτσάκι με νέα διάγνωση νευροβλαστώματος σταδίου 4, η Callie.
Το σώμα της Callie είχε καταστραφεί από το νευροβλάστωμα, αλλά μέσα της προσπαθούσε ακόμα να είναι κοριτσάκι. Στις καλές της μέρες, θα χρωματίζαμε μαζί στο κρεβάτι της, και θα κάλυπτε τα χέρια και το πρόσωπό μου με αυτοκόλλητα. Στις δύσκολες μέρες της, η μητέρα της θα με έστελνε στο δωμάτιο, ώστε να μπορώ να καθίσω μαζί της και να τρίβω το κεφάλι της εν μέσω ναυτίας και πόνου.
Κατά τη διάρκεια των επόμενων δύο ετών, όποτε η Callie έκανε εισαγωγή στο νοσοκομείο, η ομάδα ογκολογίας θα μου το έλεγε, ώστε να μπορώ να καθίσω μαζί της όσο το δυνατόν περισσότερο. Τα μαλλιά της έπεσαν. Έχασε βάρος. Μου έφτιαξε ένα λαμπερό στέμμα πριγκίπισσας. Έστελνε επιστολές και σελίδες βιβλίων ζωγραφικής στο σπίτι μου. Έμαθε να διαβάζει. Κατά κάποιο τρόπο, μεγαλώναμε μαζί. Εγώ προχωρούσα με την εκπαίδευση και εκείνη με τη θεραπεία του καρκίνου.
Την ημέρα που πέθανε, εργαζόμουν σε ένα γειτονικό νοσοκομείο. Ο τηλεφωνητής μου είχε σβήσει και όταν έκανα κλήση, μια φίλη που έκανε την αλλαγή της στην παιδιατρική ΜΕΘ απλά είπε: «Quinn, είναι η Callie. Απλά πήγαινε». Έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα και ζητούσα από τα εξαντλημένα πόδια μου να τρέξουν γρηγορότερα.
Υπάρχουν σημάδια στον αέρα σε μια Μονάδα Εντατικής Θεραπείας όταν κάποιος μόλις έχει πεθάνει. Θυμάμαι πόσο ήρεμη ήταν η μονάδα όταν έφτασα. Ήμουν ιδρωμένη και σίγουρη ότι όλοι μπορούσαν να ακούσουν την καρδιά μου να χτυπάει. Ήταν πολύ αργά.
Η Callie βρισκόταν στα χέρια της μητέρας της ενώ την κουνούσε σε μια κουνιστή καρέκλα. Σύντομα η υπόλοιπη οικογένειά της θα ερχόταν να πει αντίο, αλλά με κάποιο τρόπο μου δόθηκαν αρκετές ήσυχες στιγμές με τη μικρή μου φίλη. Όταν η μητέρα της ήταν έτοιμη, η νοσοκόμα της Callie και εγώ την βοηθήσαμε για να την μετακινήσουμε στο κρεβάτι και λούσαμε το μικροσκοπικό της σώμα και την αλλάξαμε με ένα καθαρό νοσοκομειακό φόρεμα. Κλάψαμε μαζί. Είπα αντίο και κατέρρευσα.
Την επόμενη μέρα, έμεινα σπίτι και δεν πήγα στην εργασία μου. Επανεξέτασα την επιλογή της σταδιοδρομίας μου. Έκλαιγα όλη μέρα. Ανησύχησα τον σύζυγό μου. Αλλά την επόμενη μέρα, ξαναφορεσα τη λευκή μου ιατρική ρόμπα , πήρα το στηθοσκόπιο μου και επέστρεψα στη δουλειά. Είχα μια δουλειά να κάνω, και τελικά υπήρχαν περισσότερες Callie εκεί έξω.
Η Callie είναι ακόμα μαζί μου, πολλά χρόνια αργότερα. Κράτησα το στέμμα της πριγκίπισσας που είχε φτιάξει για μένα και τις φωτογραφίες που μαζί είχαμε βγάλει στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Θα ήταν 18 ετών τώρα. Θα σπούδαζε στο κολέγιο. Το μικρότερο παιδί μου είναι τώρα στην ηλικία που είχε εκείνη όταν είχε διαγνωστεί. Σύντομα και τα τρία παιδιά μου θα έχουν ξεπεράσει αυτή την ηλικία. Δεν μπορώ να δω τα παιδιά μου χωρίς να υπολογίζω πόσο ευλογημένη είμαι, χωρίς να σκέφτομαι μια άλλη μητέρα εκεί έξω που έπρεπε να πει αντίο. Δεν μπορώ να κοιτάξω τους ασθενείς μου χωρίς να σκέφτομαι το κοριτσάκι που με αγάπησε, ποτέ δε θέλησε να χάσω τις καλές μέρες της και ποτέ δεν με κατηγόρησε για τις κακές της ημέρες, παρόλο που όταν συναντήσαμε για πρώτη φορά ήμουν αυτή που διέταξε να πάρει εκείνα τα φάρμακα που την έκαναν να αισθάνεται απαίσια.
Γονείς που χάσατε παιδιά: Θέλω να ξέρετε κάτι. Δεν ξεχνάμε τα παιδιά σας. Θρηνούμε μαζί σας. Εμείς αμφισβητούμε κάθε απόφαση. Ζούμε ξανά και ξανά την κάθε στιγμή. Σας σκεφτόμαστε στις διακοπές και στις ειδικές περιστάσεις. Αγωνιζόμαστε εναντίον του ευκολότερου μονοπατιού, το οποίο είναι να αισθανόμαστε μούδιασμα, ώστε να μην χρειαζόμαστε να αισθανόμαστε τον πόνο που προκαλεί το χάσιμο των ασθενών. Επειδή τελικά θέλουμε να νιώθουμε μαζί σας. Η ιατρική είναι μια ιερή τέχνη και επιλέγουμε να βάλουμε την καρδιά μας στο παιχνίδι. Τα παιδιά σας περπατούν δίπλα μας καθημερινά καθώς ασκούμε ιατρική, βελτιώνοντας την εργασία μας, και βοηθώντας μας να συνδεθούμε πιο βαθιά. Κουβαλάμε μαζί μας τα παιδιά σας όσο συνεχίζουμε.”
Πηγή :https://www.kevinmd.com/blog/2019/03/to-parents-who-have-lost-children-we-never-forget-your-children.html?fbclid=IwAR0zT-IXw1em7XwU9W7VqUFNaCuAam0rNj9yAV1ca_u–jtTzlyXKp9NCc0
