γράφει η Βιβή Λιόπετα, Κοινωνική Λειτουργός
Για να είμαι ειλικρινής, έχω μια αδιαφορία για τις παγκόσμιες ημέρες, ακόμα δεν έχουν να δείξουν κάτι. Βέβαια είναι ένα καλό «marketing tool» για να σκεφτόμαστε τουλάχιστον για λίγο ότι κάτι δεν πάει καλά.
Κάθε χρόνο, παγκοσμίως, 400.000 περίπου παιδιά και έφηβοι ηλικίας 0 έως 19 ετών διαγιγνώσκονται με καρκίνο. Στην Ελλάδα, νοσούν ετησίως περίπου 350 παιδιά. Περίπου ένα παιδί κάθε μέρα. Ένα παιδί κάθε μέρα… Ο καρκίνος δεν είναι απλώς μια λέξη. Είναι μια δήλωση, η οποία αναφέρεται σε μια αφύσικη ή ασυνήθιστη συμπεριφορά των κυττάρων του οργανισμού. Μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα μπορεί να σου ανατρέψει τον κόσμο ολόκληρο. Κανείς μας δεν θέλει να ακούει για παιδιά που νοσούν με καρκίνο. Είναι όμως μια πραγματικότητα. Μια σκληρή πραγματικότητα για κάθε παιδί που νοσεί και την οικογένειά του. Παιδιά που αγωνίζονται με όλο τους το είναι για να ζήσουν. Δεν υπάρχουν λοιπόν νικητές ή ηττημένοι σε αυτήν την υπεράνθρωπη προσπάθεια. Υπάρχουν, μόνο αγωνιστές, κάποιοι στέκονται απλά πιο τυχεροί.
Θαυμάζω τα παιδιά και τους εφήβους που πέρασαν καρκίνο. Παλεύουν με το θάνατο στην πιο αθώα και ξέγνοιαστη περίοδο της ζωής τους. Δεν ξέρω ειλικρινά πως τα καταφέρνουν. Δεν ρωτούν, μονάχα υπομένουν. Υπομένουν χωρίς να περιμένουν κάτι συγκεκριμένο. Υπομένουν φρικτούς πόνους, ανελέητους πυρετούς, τεράστιες σύριγγες, κορτιζόνες, ανάλατα φαγητά, χειρουργεία. Μέσα στους διαδρόμους του ογκολογικού συναντάς σκυθρωπά πρόσωπα γονέων, γιατρούς να συνεδριάζουν, νοσοκόμους να τρέχουν, μωρά να γελούν και μωρά να σταματούν να αντέχουν.
Ως κοινωνική λειτουργός, η επαφή μου με γονείς που τα παιδιά τους νοσούν – νόσησαν είναι σχεδόν καθημερινή. Θα μιλήσουμε, θα πιούμε καφέ, θα γελάσουμε, θα συγκινηθούμε, όλα μαζί. Δεν μπορώ όμως να φανταστώ πόσο δύσκολο είναι για εκείνους να βλέπουν το παιδί τους να παλεύει για τη ζωή του, να το ακούν να κλαίει, να τσιρίζει ενώ του τρυπούν τις φλέβες. Στέκονται άπραγοι περιμένοντας να σταματήσει ο πόνος του παιδιού τους. Η ψυχική ανθεκτικότητα δεν είναι ένα χαρακτηριστικό με το οποίο κανείς γεννιέται. Εγώ απλά αναρωτιέμαι για τη δύναμη αυτών των παιδιών, για τη δύναμη κάθε μαμάς και κάθε μπαμπά που το παιδί τους νόσησε.
Αναρωτιέμαι ακόμα περισσότερο για τη δύναμη των γονιών που τα παιδιά τους έγιναν άγγελοι στον ουρανό. Θαυμάζω και σέβομαι κάθε παιδί, κάθε μαμά, κάθε μπαμπά, κάθε αδερφή και αδερφό. Τους θαυμάζω για πολλά, ξέρετε δεν είναι και πολύ εύκολο το ογκολογικό να γίνεται σπίτι σου. Μα πάνω απ’ όλα τους θαυμάζω για τη δύναμη που έχουν για ζωή…
Το μέλλον ανήκει σε όλα τα παιδιά, και πρέπει όλα τα παιδιά να γίνονται καλ
