Οι σημαντικές εξελίξεις στην Ογκολογία που στηρίζουν την αισιοδοξία, για αποτελεσματικότερες θεραπείες ήταν το κεντρικό θέμα στην 3η επιστημονική διημερίδα MDcON 2015 (MultiDisciplinary Care Discussions in Oncology 2015), που διοργανώσε η Ογκολογική Κλινική του ΜΗΤΕΡΑ, στις 6 και 7 Νοεμβρίου, στο ξενοδοχείο Atheneum Intercontinental, στην οποία κεντρικός ομιλητής ήταν ο καθηγητής Benjamin Corn από το Sourasky Medical Center, του Πανεπιστημίου του Τελ Αβίβ.
Ο καθηγητής Benjamin Corn, έχει αφιερώσει μεγάλο μέρος της καριέρας του, στην κατανόηση των αναγκών των ασθενών αλλά και των γιατρών, αναπτύσσοντας την έννοια της ελπίδας ως βασικό άξονα και στόχο της Ογκολογικής φροντίδας. Τίτλος της ομιλίας του καθηγητή Corn και υπότιτλος του συνεδρίου ήταν: “Hope is not a 4-letter word”.
Σύμφωνα με τον Πρόεδρο του Συνεδρίου MDcON και Διευθυντή της Ογκολογικής Κλινικής του ΜΗΤΕΡΑ, κ. Ηλία Αθανασιάδη, οι υποσχέσεις που αφήνουν οι σημαντικές επιστημονικές εξελίξεις, έχουν δημιουργήσει μεγάλες προσδοκίες στους ογκολόγους, τους ασθενείς και τις οικογένειές τους. Η πρόκληση για ουσιαστική επιστημονική πρόοδο και δημιουργία ελπίδας που στηρίζεται ορθολογικά είναι μπροστά μας. Επίσης η ανάγκη, η Ελπίδα να είναι προσιτή σε όλους, συνιστά θέμα αιχμής για τις κοινωνίες μας.
Όταν μίλησα μαζί του, το πρώτο πράγμα που τον ρώτησα είναι τι λέει σε έναν γονιό που το παιδί του νοσεί με καρκίνο.
Οι περισσότεροι γονείς ρωτάνε το «πως» και το «γιατί». Αυτά είναι τα ερωτήματα για τα οποία ψάχνουν απαντήσεις. Πως το παιδί μου έπαθε καρκίνο; Τι έκανα λάθος; Φταίω εγώ; Γατί στο δικό μου παιδί; Γιατί σε εμάς;. κανείς δε λέει «και τώρα, τι;», «τώρα τι κάνουμε;». Γιατί αυτό έχει σημασία. Μετά τη διάγνωση αυτό που έχει σημασία είναι να δούμε πώς ζούμε με αυτό. Τι κάνουμε λοιπόν τώρα που το παιδί μας νοσεί;
Όταν μου περιέγραφε στιγμές με ασθενείς του, αναγνώρισα πόσο δίκιο έχει. Πόση λίγη σημασία έχει το γιατί και το πώς. Σημασία έχει το «τώρα τι κάνουμε;». Να σταθούμε δυνατοί, να παλέψουμε, να ελπίζουμε, να δώσουμε τη μάχη μας, να κερδίσουμε τη ζωή.
Μου ανέφερε ένα απλό παράδειγμα: Όταν μας συμβαίνει κάτι κακό, κάτι δυσάρεστο, κάτι που δεν μπορούμε να νικήσουμε, μπορούμε να θυμηθούμε τι κάναμε στο παρελθόν, όταν ήμασταν ξανά σε μια παρόμοια θέση. Όταν είχαμε ένα πρόβλημα στα σχολικά μας χρόνια, για παράδειγμα. Τι κάναμε και το λύσαμε, πως το αντιμετωπίσαμε; Και κάθε φορά που είχαμε πρόβλημα, που έπρεπε να αντιμετωπίσουμε μια δυσκολία, τι κάναμε; Πως το ξεπερνούσαμε; Πως στεκόμασταν και πάλι στα πόδια μας δυνατοί;
Αυτό πρέπει να κάνουμε και πάλι. Να σταθούμε στα πόδια μας, να παλέψουμε, να βρούμε τη λύση.
Όσες δυσκολίες έχουμε περάσει, μας κάνουν πιο δυνατούς. Κι αυτό είναι που πρέπει να θυμόμαστε κάθε φορά που λυγίζουμε. Τι κάναμε τότε; Ένας μικρό στόχος, μια ακόμη νίκη…
Σε αυτό το σημείο, επέμενε. Να βάζουμε μικρούς στόχους, να μην απελπιζόμαστε. Κάθε φορά κι ένα βήμα. Κι όταν επιτυγχάνεις τον στόχο, νιώθεις καλά και πας στον επόμενο. Πόσο δίκιο έχει. Θυμάμαι, τις μέρες που οι θεραπείες της Νεφέλης ήταν βαριές, μου «επέτρεπα» να σκεφτώ πως θα περνούσε πιο γρήγορα η κάθε μέρα της φαρμακευτικής αγωγής. Να περάσει κι αυτό το σχήμα και όλα θα πάνε καλά. Να περάσει κι αυτή η νοσηλεία και θα δούμε…
Του έλεγα πόσο θύμωνα με τους γιατρούς όταν τους ζητούσα να μάθω τη συνέχεια, τι μας περίμενε παρακάτω, πότε θα τελείωνε όλο αυτό, ποιο φάρμακο θα έκανε μετά, και μου έλεγαν «μέρα με τη μέρα, μανούλα». Αυτό το «μανούλα» μου τρύπαγε τα αυτιά! Τους εξηγούσα ότι εγώ δεν μπορώ να ζήσω χωρίς να κάνω σχέδια, δεν αντέχω να μην ονειρεύομαι, να μην προγραμματίζω, να μην πλημμυρίζω εικόνες. Και εκείνοι μου έλεγαν «μη βιάζεσαι μανούλα». Δίκιο είχαν κι εκείνοι, δίκιο είχα κι εγώ. Ήθελα να ξέρω, κι ας μην έβγαινε. Ήθελα να έχω ένα πλάνο, έναν ορίζοντα κι ας ανατρεπόταν στην πορεία. Τότε θα ακολουθούσα ένα άλλο πλάνο.
Γέλασε ο άνθρωπος. Τι να κάνει άλλωστε; Γιατρός είναι κι εκείνος και σίγουρα έχει ακούσει παρόμοιες ιστορίες.
Το πιο συγκλονιστικό ήταν όταν μου είπε ότι όλοι έχουν δικαίωμα στην ελπίδα. Ακόμη κι ο ασθενής που βρίσκεται στο τέλος της ζωής του έχει δικαίωμα στην ελπίδα, έχει δικαίωμα σε μια καλύτερη ζωή, όσο κι αν κρατάει αυτή.
Από όσα άκουσα κι έζησα εκείνη την ημέρα, αυτό είναι που με επηρέασε πιο βαθιά. Πάντα υπάρχει ελπίδα, πάντα πρέπει να ελπίζουμε και να προσπαθούμε για μια καλύτερη ζωή, για καλύτερες στιγμές, για καλύτερες σχέσεις. Κι είναι χρέος των γιατρών να δίνουν κι αυτοί με τη σειρά τους, αυτή την ελπίδα. Να ακούν τους ασθενείς τους, τους συγγενείς, τους γονείς. Να τους συναισθάνονται και να είναι δίπλα τους σαν άνθρωποι. κι ας μη μπορούν πια ως γιατροί να κάνουν το θαύμα…
Ο καθηγητής Benjamin Corn είναι ιδρυτής της ΜΚΟ LIFE’S DOOR (http://www.lifesdoor.org/index.php) που έχει αναπτύξει καινοτόμες προσεγγίσεις στη διαχείριση της ασθένειας και της απώλειας.
