Ως παγκόσμια μέρα για τους επιβιώσαντες παιδιατρικού καρκίνου έχει οριστεί η πρώτη Κυριακή του Ιουνίου.
Παρ’ότι οι απόψεις για την ύπαρξη συγκεκριμένων ημερών αφιερωμένων σε συγκεκριμένα θέματα κάθε φορά διίστανται, προσωπικά θεωρώ ότι αποτελούν μια αφορμή να σκεφτούμε κάθε φορά το εκάστοτε ζήτημα και ίσως όχι μόνο.
Οι επιβιώσαντες παιδιατρικού καρκίνου και φυσικά οι οικογένειες τους δε «γιορτάζουν» -ας μου επιτραπεί η έκφραση- μόνο σήμερα. Είναι μία περιπέτεια σκληρή που κερδήθηκε, μια περιπέτεια που αλλάζει τη ζωή και την κοσμοθεωρία πολλές φορές των ίδιων των ασθενών και των κοντινών τους ανθρώπους, για την οποία νιώθουν κάθε μέρα ευγνώμονες που την ξεπέρασαν.
Το πριν και το μετά είναι και θα είναι για πάντα διαφορετικά. Αυτό βέβαια δε συνεπάγεται ότι απαραίτητα θα είναι χειρότερο.
Τα μαθήματα ζωής που μπορούμε να πάρουμε από αυτούς τους ανθρώπους είναι πολλά και πολυεπίπεδα.
Η υπομονή και η στωικότητα με την οποία αντιμετωπίζουν ξανά την καινούργια τους πλέον ζωή, καθώς και η προσπάθεια επανένταξής τους είναι αξιοθαύμαστες.
Ωστόσο, πέρα από το κομμάτι της ψυχοκοινωνικής διαχείρισης του παιδιού και του περιβάλλοντός του, που δεν είναι ούτε εύκολο ούτε σύντομο, υπάρχει και ένα άλλο κομμάτι που πολλές φορές ξεχνάμε. Αυτό της όποιας σωματικής αναπηρίας μπορεί να άφησε ένας καρκίνος σε κάποιες περιπτώσεις. Εκεί τα δεδομένα αλλάζουν ακόμα περισσότερο. Η καθημερινότητά τους αλλάζει μια για πάντα και οφείλουν να το αποδεχτούν και να το διαχειριστούν σωστά. Και πιστέψτε με, επειδή έχω γνωρίσει αρκετούς ανθρώπους που η περιπέτεια του καρκίνου τους, όσον αφορά το σωματικό κομμάτι, δεν τελείωσε με το τέλος της χημειοθεραπείας και την καταπολέμηση των καρκινικών κυττάρων, αυτοί οι άνθρωποι είναι οι πιο δυνατοί, οι πιο χαμογελαστοί, που παρά τις δυσκολίες, συνεχίζουν να χαμογελάνε, να ελπίζουν, να προσπαθούν και κυρίως να μη χάνουν το κουράγιο τους. Και αν καμιά φορά λυγίσουν και πέσουν, θα κάνουν μια παύση, θα πάρουν μια βαθειά ανάσα και θα ξανασηκωθούν να συνεχίσουν, όπως αυτοί ξέρουν καλύτερα.
Άλλωστε η ζωή είναι μια σειρά από σκοπέλους, τους οποίους εμείς όλοι, καλούμαστε να ξεπεράσουμε, να διαχειριστούμε και να προχωρήσουμε. Τα δεδομένα της ζωής μας αλλάζουν συνέχεια και οι αστάθμητοι παράγοντες είναι πολλοί. Αυτό άλλωστε το βιώσαμε συνολικά όλοι αυτό το διάστημα,-αναφερόμενη στην πανδημία- . Ένα απρόσμενο γεγονός, που άλλαξε και αλλάζει, το ρου των πραγμάτων σε βάθος χρόνου και όλοι θα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε με βάσει και τα δεδομένα που έχει ο καθένας από εμάς.
Έτσι λοιπόν, με αφορμή αυτή τη μέρα, θέλησα να κάνω μια μικρή μνεία σε όλους αυτούς τους ανθρώπους, όχι τόσο για να σας συγκινήσω, αλλά για τονίσω ότι αυτά τα παιδιά και οι οικογένειές τους, είναι ένα τρανό παράδειγμα δύναμης, στωικότητας, θέλησης για τη ζωή και ικανότατοι να επαναπροσδιορίσουν και να επαναπροσδιοριστούν με βάση τα όποια δεδομένα έχουν μπροστά τους κάθε φορά.
Ας τους κοιτάξουμε λοιπόν λίγο πιο προσεκτικά και ας παραδειγματιστούμε από αυτούς. Για τις δικές μας ζωές, για τους δικούς μας σκοπέλους.
Κλείνοντας θέλω να ολοκληρώσω με μια αμιγώς αισιόδοξη ρήση: «Στο τέλος όλα θα είναι καλά. Αν δεν είναι, τότε δεν έχουμε φτάσει στο τέλος.»
Χρυσούλα…
