γράφει η μαμά Έφη
Η ημερομηνία που άλλαξε την ζωή μας. 8 Αυγούστου 2016.Η διάγνωση που σκιάσε την οικογενειακή μας ηρεμία. Ένας χείμαρρος που απείλησε την ζωή του παιδιού μου. Ένα παιδικό πάρτι η αφορμή που ξαφνικά το παιδί άλλαξε χρώμα δεν είχε διάθεση για παιχνίδι και ένας πυρετός με δέκατα τις τελευταίες δέκα μέρες.
Ηχήσαν τα τύμπανα του πολέμου όταν κατευθείαν πήγα το παιδί σε εφημερεύον νοσοκομείο. Οξεία Λεμφοβλαστική Λευχαιμία. Διάγνωση κεραυνός. Απελπισία θλίψη. Ο πρώτος μήνας πολύ δύσκολος. Παρακεντήσεις «βρυσούλες», χικμαν. Αγωνία αν το παιδί θα αντέξει την θεραπεία. Τα πόδια της πονούσαν από την θεραπεία και την είχα στο καρότσι ή στα χέρια. Τα δε βράδια πολύ δύσκολα. Από την χορήγηση κορτιζόνης το παιδί ξυπνούσε στις 3 το πρωί και ζητούσε φαγητό. Δεν ήξερα τι να πω στο παιδί μου όταν τούφες από τα μαλλιά της έπεφταν. Ήταν μόλις 2 ετών.
Εμείς οι γονείς των παιδογκολογικών κλινικών πενθούμε και θυμώνουμε. Πενθούμε γιατί άλλαξε η ζωή μας βίαια και απότομα. Πενθούμε γιατί χάσαμε παιδιά φίλων μας. Θυμώνουμε γιατί δικοί μας άνθρωποι δεν μας κατάλαβαν. Θυμώνουμε και νιώθουμε τύψεις γιατί χωρίς να το θέλουμε παραμελήσαμε τα άλλα παιδιά μας γιατί έπρεπε να ήμασταν 24 ώρες το 24ωρο στο νοσοκομείο.
Εμείς οι γονείς παλεύουμε κάθε νύχτα με τους φόβους μας και τις αγωνίες μας. Γιατί ξέρουμε πως ο εχθρός υπάρχει. Είμαστε σίγουροι όμως πως τα όπλα που υπάρχουν είναι περισσότερα και πως θα κάνουμε τα πάντα για να αποτρέψουμε τα χειρότερα. Κοντεύουμε τα 5 έτη χωρίς υποτροπή το καλοκαίρι. Μπήκαμε στον πόλεμο, κερδίσαμε μια σημαντική μάχη. Την μάχη της ζωής. Είμαι περήφανη για το παιδί μου που κατάφερε και κέρδισε την ζωή της…
