Μοιράζεται μαζί μας, εθελόντρια της ομάδας Karkinaki Crafters
«Και τώρα που τακτοποίησα τις αυριανές δουλειές, έκανα μπάνιο, τάισα και κοίμισα το μωρό, φρόντισα και τον σκύλο μας και ξάπλωσα να ηρεμήσω οι σκέψεις και οι εικόνες κατακλύζουν το μυαλό μου.
Η σημερινή ημέρα ήταν περίεργη.
Η επίσκεψη μου στο Παιδογκολογικό νοσοκομείο και η επαφή με τα παιδιά και τις οικογένειες τους με έβαλε σε σκέψεις.
Μακάρι να μπορούσα να κάνω κάποιο μαγικό και το νοσοκομείο να άδειαζε. Να άδειαζε από το προσωπικό που σαν δασκάλες ή δάσκαλοι θυμούνται όλα τα παιδιά με τα μικρά τους ονόματα (το έζησα και το λέω).
Να άδειαζε από γονείς ή παππούδες και γιαγιάδες που το έχουν κάνει σπίτι τους, έχουν διαβάσει όλα τα βιβλία της δανειστικής βιβλιοθήκης, γνωρίζονται μεταξύ τους σαν είναι γείτονες ή συγγενείς.
Να άδειαζε από παιδιά που αντί να κρατάνε στα χέρια τους ποδήλατα ή παιχνίδια και κούκλες κρατάνε το στατό με τα φάρμακα τους.
Αντί να φοράνε τις φόρμες και τα αθλητικά τους και να τρέχουνε στις παιδικές χαρές περπατάνε στους διαδρόμους για να συναντήσουν εμάς.
Μακάρι να ήμουν και μάγος.
Αλλά ούτε και αυτό θα βοηθούσε. Ο καρκίνος δεν καταλαβαίνει ούτε από μαγείες, ούτε από παραμύθια και αστερόσκονη. Έκλαψα λίγο, πήρα βαθιά ανάσα, έβγαλα και το κεφάλι μου από το χώμα που το είχα χώσει χρόνια τώρα για να μην βλέπω, έσβησα τα γιατί και το αποδέχτηκα.
Τώρα πριν κοιμηθώ θα κάνω σκέψεις για να βοηθήσω όσο και όπως μπορώ για να περάσει ο χρόνος λίγο διαφορετικά για αυτά τα παιδιά. Να περάσει και να πάνε σπίτια τους να πάρουν τα ποδήλατα, τις κούκλες τους, να φορέσουν τα αθλητικά και τις φόρμες και να με ξεχάσουν σαν να μην υπήρξα ποτέ.
Anna Giampoura ο γιος μου και εγώ σε ευχαριστούμε για όλα.
Αλέξανδρε ΑΕΚΑΡΑ μελλοντικέ πυροσβέστη είσαι μούρη και σε λατρεύω».
