Είχα καιρό να σου γράψω karkinaki μου. Δε σταμάτησα όμως να γράφω όσα σκέφτομαι, απλά δεν τα μοιραζόμουν για να μην κουραζω. Αυτή τη νύχτα όμως, λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου, ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ όσα έχω στο μυαλό και στην καρδιά μου, μαζί σου. Καλή χρονιά karkinaki με υγεία σε όλη την ακούραστη ομάδα. Συνέχισε να ενημερώνεις και να ενημερώνεσαι, συνέχισε να αφυπνίζεις και να βοηθάς.
«Στην εκπνοή του χρόνου, λίγο πριν τον ερχομό της νέας δεκαετίας, σκέφτομαι όλα όσα βίωσα τη δεκαετία που πέρασε. Έγινα πιο δυνατή, έγινα πιο σοφή, έγινα καλύτερος άνθρωπος;
Δεν ξέρω. Ένα είναι σίγουρο: άλλαξα. Πόνεσα πολύ, έκλαψα ακόμα περισσότερο και βυθίστηκα στο σκοτάδι. Πέθανα και αναστήθηκα δύο φορές. Πέθανα όταν άκουσα ότι το “παιδί σας έχει καρκίνο”. Αναστήθηκα, όταν σιγά σιγά το παιδί μου άρχισε να βγαίνει από αυτό το σκοτεινό τούνελ που είχε μπει.
Και μετά ήρθε το δεύτερο μέλος της οικογένειάς μας και κάπου εκεί μπήκε και πάλι το φως στη ζωή μου και το γκρι άρχισε να δίνει τη θέση του σε πιο φωτεινά χρώματα. Πόσα συναισθήματα, πόσες εικόνες χαραγμένες ανεξίτηλα μέσα μου ,πόσοι γονείς, παιδιά, σημάδεψαν τη ζωή μου αυτά τα χρόνια! Τι μαθήματα ζωής μου έδωσαν! Με πόση δύναμη με μετάγγισαν! Όλα αυτά τα κρατώ πολύτιμο φυλαχτό μέσα μου και οπότε “πέφτω” στρέφω το βλέμμα ψηλά και ο ουρανός μου γελάει.
Και ξέρω ότι είναι το χαμόγελο της Βασιλικής, του Γιώργου-Ραφαήλ, του Παντελή, του Γιώργου, του Δημήτρη, του Ανδρέα, του Άρντι, του Παύλου, του Κωνσταντίνου-Εφραιμ, του Αλέξανδρου, του Άγγελου, του Χάρη…
Για τη νέα χρονιά, τη νέα δεκαετία, δεν έχω παρά μόνο να ευχηθώ ΥΓΕΙΑ. Δεν υπάρχει τίποτα πιο πολύτιμο, τίποτα πιο σημαντικό από αυτήν. Και αν όπως λένε, την τελευταία νύχτα του χρόνου οι ουρανοί είναι ανοιχτοί και οι πιο κρυφές επιθυμίες μπορούν να εισακουστούν και να πραγματοποιηθούν, τότε εύχομαι με όλη τη δύναμη της ψυχής μου να εξαφανιστεί ο καρκινόδρακος και όλα τα παιδιά να γυρίσουν στην αγκαλιά των δικών τους.
Καλή χρονιά σε όλους με υγεία, αγάπη, δύναμη και θέληση για προσφορά.”
Φανή, μια από τις πολλές μαμάδες εκεί έξω που πέρασε τις πόρτες μιας παιδογκολογικής κλινικής και που για αρκετούς μήνες είχε ξεχάσει το όνομά της, γιατί ήταν απλά η μαμά του Σπύρου.
