γράφει ο Αντώνης…
Όταν πήγα τελευταία φορά για εξετάσεις κοίταζα γύρω μου και όλα μου έμοιαζαν γνώριμα. Η είσοδος που όταν μπαίνω βλέπω δυο τεράστιες αρκούδες μου θύμισε όταν ήμουνα μικρός που ανέβαινα πάνω τους και γέλαγα. Η παιδική χαρά που έβγαινα και έπαιζα, το δωμάτιο που έπαιζα με το “nintedo Super Mario”, τους φίλους μου που έπαιζα.
Τώρα όλα αυτά τα ξεπέρασα. Είναι λες και δεν έγιναν ποτέ. Πλέον έχω φίλους που με στηρίζουν, με βοηθάνε στο να το ξεχνάω, έχω επιτέλους μια κανονική ζωή. Αλλά όσο και να θες να το ξεπεράσεις, όλο και κάτι θα σου θυμίζει τις φριχτές μέρες πόνου και στεναχώριας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ όμως τις τέλειες στιγμές που πέρασα.
Μερικές από τις αναμνήσεις που έχω είναι:
Οι ζωγραφιές με πίτσες, ανθρωπάκια μέχρι και μηνύματα που ανταλλάζαμε κάθε μέρα με ένα παιδάκι από το διπλανό δωμάτιο.
Κάθε Κυριακή που μαζευόμασταν όλοι στον παιδότοπο και παίζαμε όλα τα παιδιά Bingo και κέρδιζα μερικές φορές. Κάποια βραβεία τα έχω ακόμα από τότε, όπως ένα dvd “Βen ten”, ένα βιβλίο του Ευγενίου Τριβιζά και το τελευταίο που θυμάμαι ένα ρολόι “Βen ten” που το επέλεξα αντί για ένα ps4, επειδή νόμιζα ότι με το ρολόι μπορούσα να μεταμορφωθώ σε εξωγήινο.
Κάθε φορά που πηγαίνω για εξετάσεις, νιώθω αγωνία για τα αποτελέσματα. Βλέπω παιδιά που περνάνε το ίδιο που είχα περάσει και εγώ και εύχομαι να βρεθούν σύντομα στη θέση που είμαι εγώ τώρα. Θυμάμαι να μου λείπουν οι φίλοι μου, που δεν μπορούσα να δω. Να νιώθω άρρωστος και αδύναμος.
Αλλά τώρα όλες τις κακές αναμνήσεις τις έχω πετάξει σε ένα κάδο στο μυαλό μου και συνεχίζω μπροστά.
