“Πέντε χρόνια από εκείνη την φοβερή νύχτα του Ιανουαρίου κλείνουν σήμερα.
Πέντε χρόνια από τη διάγνωση, ένα ορόσημο, ένας σημαντικός σταθμός στο ταξίδι της λευχαιμίας της παιδικής ηλικίας.
Ένα τρομακτικό ταξίδι σε άγνωστα νερά, που αρχίζει με την ανακοίνωση της νόσου του παιδιού, με επιβάτες τους γονείς και καράβι το ίδιο το παιδί.
Υπάρχουν στιγμές που τα πελώρια κύματα και τα θαλάσσια θηρία μπορούν να τσακίσουν το καράβι. Αλλά υπάρχουν και στιγμές που το μικρό και εύθραυστο βαρκάκι έχει τέτοια εκπληκτική αντοχή, που καταφέρνει να φθάσει σε ενδιάμεσο λιμάνι, και συνεχίζει το δύσκολο ταξίδι.
Τις περισσότερες φορές το καράβι φθάνει στον προορισμό του και στην κανονικότητα.
Το ταξίδι όμως ποτέ δεν τελειώνει και η κανονικότητα ποτέ δεν θα είναι όπως πριν γιατί οι επιβάτες μαθαίνουμε να ζούμε με το φόβο μιας υποτροπής, των late effects και των παρενεργειών του ταξιδιού με την ελπίδα ότι το καραβάκι μας θα είναι γερό και ασφαλές.
Πόσα είδα και διδάχθηκα σε αυτό το ταξίδι!
Τι είναι σημαντικό και ποιες πρέπει να είναι οι προτεραιότητες.
Ανακάλυψα πως πρέπει να είναι οι πραγματικοί φίλοι.
Τι μπορεί ή δεν μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο.
Το έργο που προσφέρουν γιατροί, νοσηλευτές, ψυχολόγοι κ.α. στα νοσοκομεία.
Τα όρια αντοχής και ψυχικού πόνου
Πόσο άδικο και πάρα φύση είναι να νοσούν ή και χειρότερα να χάνονται παιδιά
Πόσο σημαντική είναι η εθελοντική προσφορά!
Επέλεξα να συνεχίσω να μάχομαι διότι :
I want to remember I need to forget and
I need to remember I want to forget. But
I remember and I will never forget.”
Μπαμπάς Οδυσσέας
