Δυσκολεύτηκα να αποφασίσω τι θα γράψω για τη σημερινή μέρα. Σκέφτηκα ότι δεν έχω μιλήσει ποτέ για τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου σε σχέση με την ενασχόληση μου με το ΚΑΡΚΙΝΑΚΙ.
Το ΚΑΡΚΙΝΑΚΙ είναι σαν παιδί μου. Ένα παιδί που γεννήθηκε κάτω από δύσκολες συνθήκες, μέσα σε ένα νοσοκομείο, ανάμεσα σε κλάματα, αγωνίες, άγχος, φόβο, ανασφάλειες και πολλά άλλα και σίγουρα όχι ευχάριστα συναισθήματα.
Με αφορμή αυτά τα συναισθήματα και μέσα από συζητήσεις στους διαδρόμους της κλινικής με την Μένια, διαπιστώσαμε ότι οι δυσκολίες σε πρακτικά ζητήματα και όχι μόνο, ήταν πολλές. Κάπως έτσι αποφασίσαμε ότι θέλαμε να θέσουμε έναν κοινό στόχο. Να κάνουμε ότι μπορούμε ώστε να κάνουμε τη ζωή όσων αναγκαστούν να ζήσουν μία τέτοια περιπέτεια, πιο εύκολη.
Πολλοί με ρωτάνε πώς αντέχω και το κάνω όλο αυτό. Με ρωτάνε αν με επιβαρύνει ψυχολογικά και μου λένε να τα αφήσω όλα πίσω μου, να ξεχάσω.
Το σκέφτηκα, ναι. Κατέληξα όμως ότι δεν είναι αυτό που θέλω.
Το karkinaki μου δίνει την ευκαιρία να νιώθω γεμάτη μετά από κάθε δράση. Κάθε φορά που διεκδικούμε κάτι για τα παιδιά μας, και πολύ περισσότερο κάθε φορά που κάνουμε ένα βήμα μπροστά και κερδίζουμε κάτι, η ικανοποίηση είναι τόσο μεγάλη που ξεχνάω όλα τα αρνητικά συναισθήματα που μπορεί να “γεννιούνται” από την ενασχόληση μου με τον καρκίνο και ότι έχει σχέση με αυτό.
Δεν θα σταματήσω να ασχολούμαι .Πιστεύω ότι έχουμε πολλά να κάνουμε , οι ανάγκες των παιδιών που νοσούν με καρκίνο είναι πολλές και μεγάλες και εγώ πάντα θα παλεύω για να γίνει η ζωή τους πιο ποιοτική και εύκολη.
Αυτό που με ικανοποιεί περισσότερο όμως, είναι ο Αντώνης μου, ο δικός μου ήρωας που μέσα από όλα αυτά που κάνω βλέπει την αξία της προσφοράς.
Μεγαλώνει, και όσο μεγαλώνει καταλαβαίνει περισσότερα πράγματα και εκφράζει την επιθυμία να προσφέρει και εκείνος με τον δικό του τρόπο ό,τι μπορεί.
Μεγαλώνει και έρχεται σιγά σιγά η σειρά του, να διεκδικήσει και ο ίδιος πράγματα για τον εαυτό του και τους φίλους του. Νιώθει την ανάγκη να διαδώσει το μήνυμα, ότι δεν μπορούν όλα τα παιδιά να τρέχουν στις παιδικές χαρές και να πηγαίνουν σχολείο. Ότι υπάρχουν παιδιά που περνάνε ατέλειωτες μέρες μέσα σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου.
Ο Αντώνης, η Νεφέλη, η Χρυσούλα, ο Φίλιππος, η Ιωάννα, η Κατερίνα και πολλά άλλα παιδιά είναι οι νικητές της ζωής. Είναι survivors , είναι η κινητήριος δύναμη μας , για να διεκδικήσουμε έναν καλύτερο τρόπο ζωής για όλους μας. Είναι το μέλλον μας και εμείς οφείλουμε να είμαστε δίπλα τους με κάθε τρόπο!
Μαμά Άννα
