3/2/13. Η ημερομηνία που δεν θα ξεχάσω ποτέ, όσα χρόνια και αν περάσουν.
3/2/17 σήμερα και έχουν περάσει 4 χρόνια. Πολλά τα χρόνια. Και ακόμα πιο πολλά αυτά που έχει περάσει ο Αντώνης αυτό το διάστημα.
Μια διάγνωση, που έσκασε σαν βόμβα. Οξεία Λεμφοβλαστική Λευχαιμία!
Οι πρώτες απορίες…Τι είναι αυτό; Λευχαιμία…καρκίνος.
Το πρώτο σοκ, το παιδί μου έχει καρκίνο. Τι θα γίνει, τι θα ακολουθήσει, θα τα καταφέρει;
Θα πεθάνει; Αγωνία, θλίψη, φόβος, άγχος. Μπήκαμε όμως στον χορό… Ο Αντώνης ξεκίνησε να παλεύει, με ότι όπλα του έδιναν οι γιατροί και δε σταμάτησε.
Δεν έχει σταματήσει 4 χρόνια τώρα, δεν παραιτήθηκε ποτέ ακόμα και όταν μετά από δύο χρόνια και κάτι, ακολούθησε η υποτροπή και χρειάστηκε μεταμόσχευση μυελού.
Νοσηλεία στη Μονάδα Μεταμόσχευσης Μυελού των Οστών. Έμοιαζε τόσο τρομαχτικό. Απομόνωση, αποστείρωση, ειδικές συνθήκες, διαφορετικές διαδικασίες. Πράγματα που μου δημιούργησαν πανικό και εφιάλτες.
Ναι, έφτασα να κλείνω τα μάτια και να βλέπω την κηδεία του και να κλαίω, να κλαίω ασταμάτητα.
Τώρα, κοντεύει ενάμισης χρόνος από τη μεταμόσχευση και 4 χρόνια ακριβώς από την ημέρα της πρώτης διάγνωσης.
Και μέχρι τώρα τα έχει καταφέρει.
Έχει αρχίσει σιγά σιγά να μπαίνει σε πιο φυσιολογικούς ρυθμούς ζωής.
Και εγώ δεν μπορώ, παρά να τον θαυμάζω, να τον κοιτάζω και να παίρνω δύναμη. Να πιάνουμε τα χέρια και να συνεχίζουμε.
Μέχρι να περάσουν 3,5 χρόνια ακόμα, να τελειώσει η κρίσιμη πενταετία.
Μέχρι το τέλος!
Άννα Γιαμπουρά
