Πριν λίγες μέρες η Μένια, Μέν, όπως εδώ και χρόνια εγώ την αποκαλώ, μου ζήτησε να κάνω το πιο δύσκολο πράγμα…να γράψω αυτό το κείμενο! Να γράψω πως βίωσα από την μεριά μου την αρρώστια του παιδιού μας και λέω παιδιού μας γιατί δεν τα ξεχωρίζω από τα δικά μου παιδιά.
Πριν όμως αρχίσω, θα πρέπει όλοι να καταλάβετε τι είναι η Μένια στην ζωή μου…
Είμαστε μαζί από το καλοκαίρι που θα πηγαίναμε 3 δημοτικού, την έσυρα να έρθει να παίξει και αυτή μαζί μας, που κάθονταν σε μία άκρη με τα μεγάλα καστανά της μάτια και μας κοιτούσε. Από εκείνη την στιγμή είμαστε μαζί, έχουμε μοιραστεί όλες μας τις σκέψεις, έχουμε ζήσει η μία την ζωή της άλλης, από μακριά, από κοντά, από τα τηλέφωνα, από γράμματα (ναι αυτά με τα γραμματόσημα), έχουμε γελάσει, κλάψει, στηρίξει, ονειρευτεί ότι όμως και να γράψω είναι λίγο για να δώσω το μέγεθος των πραγμάτων και των δεσμών που μας ενώνουν. Την έβλεπα στον ύπνο μου και ήξερα ότι κάτι της είχε συμβεί, σαν κάτι δίδυμα που δεν χωρίζουν ποτέ από την κοιλιά της μάνας τους.
2 μήνες πριν αρρωστήσει το παιδί, της τηλεφώνησα και της είπα πως είδα ένα άσχημο όνειρο αλλά στο τέλος όλα θα πήγαιναν καλά… χαζομάρες θα μου πεις!
Με αυτά ήρθε ο καιρός να δώσουμε το όνομα στον Πάρη, όπου και ήρθαν στον Βόλο για την βάφτιση….Σάββατο κάναμε την βάφτιση και την Κυριακή της λέω : Μεν το Νεφελούδιο είναι πολύ άσπρο !…Την Τετάρτη θα την πάω στην γιατρό!…Εκείνη την Τετάρτη δεν θα την ξεχάσω ποτέ…
“ΔΕΝ ΖΩ ΠΙΑ ΕΧΩ ΠΕΘΑΝΕΙ”… αυτό μου είπε από το τηλέφωνο, μου κοπάνησε και κάτι μακρόσυρτο με λευχαιμία μέσα ότι έχει το παιδί ούτε και κατάλαβα και πως θα κάνουν εισαγωγή στο νοσοκομείο να αρχίσουν κορτιζόνη και μετά κάτι πρωτόκολλα ανάλογα με την κατάσταση του παιδιού… και μετά τοίχος!
Τοίχος όπου και να γύριζα ένας τοίχος. Τα κινητά δεν έπιαναν μέσα στην κλινική τις έστελνα μηνύματα και τα έπαιρνε την επόμενη ή πολύ αργά το βράδυ, δεν μπορούσα να της μιλήσω, δεν μπορούσα να την δω, να την ακούσω, δεν μπορούσα να πάω κοντά της, έπρεπε να είναι αποστειρωμένες μακριά από μικρόβια σε μια καθημερινότητα σκληρή όλο ενέσεις, ορούς, εξετάσεις, γιατρούς, να παλεύουν με έναν εχθρό που ήρθε και χτύπησε ύπουλα …..κλαίω, ακόμη κλαίω όταν τα σκέφτομαι!
Κλαίω για εκείνα τα μεγάλα καστανά μάτια που πάγωσαν και έγινα πέτρα.
Όποτε την έβρισκα στο τηλέφωνο ρωτούσα τα απαραίτητα πως είναι το παιδί, πιο το επόμενο βήμα, αν χρειάζεται κάτι και πότε θα μπορούσα να την δώ. Διάβασα όλη την βιβλιογραφία της λευχαιμίας, τα πρωτόκολλα, τι κάνουν άλλες χώρες, νέες θεραπείες, ποσοστά επιβίωσης, επιπτώσεις χημειοθεραπείας … όλα.
Δεν θέλησα ποτέ όποτε την έβρισκα στο τηλέφωνο να σπαταλήσουμε χρόνο να μου εξηγεί, ήθελα να έχω όλο το χρόνο να μου πει για την ίδια πως είναι, τι νιώθει …αν νιώθει κάτι ή είναι ακόμη πέτρα. Έτσι ήταν…. 2 χρόνια αμίλητη και συναισθηματικά νεκρή, σε αναμονή αποτελεσμάτων εξετάσεων, λευκών αιμοπεταλίων, γύψων από σπάσιμο άκρων (απόρροια της χημειοθεραπείας) και μικροβίων που πήγαιναν και φώλιαζαν στο κορμάκι του παιδιού μας. Βράχος … ένας άνθρωπος τρυφερός, ευσυγκίνητος, που στην θέα του 37,1…έπεφτε ανάσκελα βογκούσε και έπαιρνε ότι υπήρχε σε αναλγητικό για να πέσει ο πυρετός, άντεξε με ότι κόστος μπορεί να φανταστεί ο καθένας από εμάς.
Εγώ απλώς εκεί, απλός παρατηρητής, γελωτοποιός να της γράφω για την καινούρια τσάντα και τις καινούριες γόβες που είδα αλλά πως να τις πάρω που δεν χωρούσα πουθενά όντας έγκυος στο δεύτερο παιδί μου …δύο παιδιά, τα δικά μας παιδιά, να δίνουν μάχη ένα να βγει στην ζωή και ένα να κρατηθεί σ αυτήν! Ο Στυλιανός γεννήθηκε 11 ημέρες πριν τα γενέθλια της Νεφέλης μας.
Τέσσερα χρόνια μετά, η ματιά της γλύκανε, επιστρέφει , την κατακλύζουν άγχη καθημερινά, το διάβασμα, τα εξωσχολικά των παιδιών, οι δουλείες μας, ήρθαν και τα υπαρξιακά μας να φανταστείς. Έχουμε πόλεμο όμως ακόμη και αναμονή. Πολεμάμε εκείνες τις σκιές τώρα, αυτές που μας σηκώνουν το βράδυ και πάμε τρέχοντας στα κρεβάτια των παιδιών μας και μετράμε κρυφά αν έχουν πυρετό, αυτές που όταν τα κάνουμε μπάνιο σκανάρουμε όλο το κορμί τους και μας κόβετε η αναπνοή όταν λένε: Μαμά πονάω….!
Βασούλα.
