Καθώς είμαστε απορροφημένοι στην γεμάτη διάφορες έγνοιες καθημερινή ρουτίνα της πεζής μας σημερινής πραγματικότητας, χτυπάει το κινητό.
Ο αριθμός γνωστός. Η φωτογραφία του συνομιλητή, αλλάζει τον τρόπο λειτουργίας σου.
Ο χρόνος σταματά και όλα όσα έκανες φαίνονται σε αργή κίνηση.
«Καλημέρα, που είσαι; Τι έγινε;» οι γνωστές πια ερωτήσεις που προσπαθείς να μαντέψεις τις απαντήσεις τους.
Τι είναι εκείνο που σε μετέφερε σε μια άλλη πραγματικότητα, πάγωσε το χρόνο και το 100% της προσοχής σου δόθηκε στον συνομιλητή σου;
Λοιπόν αυτό οφείλεται στο ότι:
Ανήκουμε σε μια ειδική ομάδα ανδρών και γυναικών.
Οι φίλοι μου και εγώ έχουμε έναν ιδιαίτερο δεσμό.
Δεν θελήσαμε ποτέ να είμαστε μέλη αυτής της ομάδας όμως θα είμαστε για πάντα.
Μπορεί να έχουμε συναντηθεί, μπορεί και όχι, όμως η αγάπη του ενός για τον άλλο είναι χωρίς όρια.
Αισθανόμαστε ο ένας τον πόνο του άλλου και μοιραζόμαστε τις νίκες μας μικρές ή μεγάλες.
Λέξεις όπως χημειοθεραπεία, ενδοφλέβια, ενδοραχιαία, φαλακρά κεφαλάκια, αποτελούν πάντα μέρος των συζητήσεών μας όπως και ο φόβος, τα δάκρυα και η κατάρρευση.
Πάντα ξέρουμε που βρίσκεται ο κουβάς για τον εμετό, και τον κρατάμε με το ένα χέρι αν χρειαστεί, τρώγοντας με το άλλο κάποιο σάντουιτς.
Ξέρουμε πως να σιγήσουμε τον δυνατό βόμβο της ενδοφλέβιας αντλίας, και να οδηγήσουμε ένα καροτσάκι μαζί με το στατό στους διαδρόμους και στον παιδότοπο και πάλι πίσω στο δωμάτιο χωρίς να χτυπήσουμε πάνω σε κάτι, με τα μάτια κλειστά και οποιαδήποτε ώρα.
Γνωρίζουμε πώς να αντλήσουμε αίμα από τα σωληνάκια που βγαίνουν από μικρά παιδικά στήθη.
Μπορούμε να τα συγκρατήσουμε με το ένα χέρι όταν ο ρινογαστρικός σωλήνας μπαίνει στην μικρή τους μυτούλα.
Μπορούμε να ζήσουμε πολλές ημέρες με το φαγητό του νοσοκομείου και τίς περισσότερες φορές με λιγότερο από ένα γεύμα την ημέρα.
Έχουμε συνηθίσει να μας αποκαλεί το προσωπικό του νοσοκομείου «μπαμπά» και «μαμά».
Γνωρίζουμε την ονομασία, τον σκοπό και την δοσολογία πάνω από είκοσι διαφορετικών φαρμάκων.
Είμαστε πάντα σε ετοιμότητα 24 ώρες την ημέρα, επτά ημέρες την εβδομάδα.
Έχουμε συνηθίσει να μην προσέχουμε τον εαυτό μας, όπως και τις ελάχιστες ώρες ύπνου.
Μένουμε ανήσυχοι και ξάγρυπνοι τις νύχτες όταν στο διπλανό δωμάτιο υπάρχει πρόβλημα.
Μιλάμε συχνά και ψιθυριστά τις νυχτερινές ώρες με φίλους που ξέρουμε ότι μπορούμε να βασιστούμε πάνω τους.
Είμαστε φίλοι, αδέλφια, προσωρινοί νοσηλευτές, είμαστε το στήριγμα και ο «σάκος του μποξ» ο ένας του άλλου.
Έχουμε μάθει να μιλάμε με το βλέμμα μας πίσω από την γαλάζια μάσκα.
Ακούμε, αναπνέουμε, κλαίμε και γελάμε μαζί.
Μοιραζόμαστε τη ζωή και το θάνατο.
Μοιραζόμαστε τον πόνο και τις νίκες μας.
Είμαστε δυνατοί χωρίς να το έχουμε επιλέξει.
Κάποτε κερδίζουμε, κάποτε χάνουμε.
Αλλά ποτέ δεν είμαστε ηττημένοι.
Δεν είμαστε γιατροί, δεν είμαστε νοσηλευτές.
Είμαστε μπαμπάδες και μαμάδες παιδιών με καρκίνο
Μπαμπάς Οδυσσεας
