“Δεν είναι η πρώτη φορά που επισκέφτηκα το κέντρο προσφύγων Λαυρίου. Εκεί φιλοξενούνται πρόσφυγες αιτούντες άσυλο, κυρίως Κούρδοι και Αφγανοί, που αναμένοντας την έκδοση πολιτικού ασύλου, έχουν το δικαίωμα να ζουν και να σιτίζονται στο κέντρο. Είχα βρεθεί σε μια από τις πολλές διαμαρτυρίες τους καθώς το υπουργείο υγείας, σχεδόν εθιμοτυπικά, κάθε χρόνο μειώνει τα κονδύλια για τρόφιμα και φάρμακα.
Αυτή τη φορά όμως ήταν διαφορετικά. Έμαθα για την ιστορία μια γυναίκας, κουρδικής καταγωγής, που, ενώ έχει καρκίνο του μαστού σε προχωρημένο στάδιο, παραμένει αβοήθητη, με την ελπίδα πως κάποια μέρα θα βρεθεί σε μια χώρα της κεντρικής Ευρώπης όπου θα της παρέχεται η απαραίτητη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
«Η Aisha δεν μιλάει ελληνικά. Ούτε αγγλικά» μου λέει ο Hasan, ένας νεαρός Κούρδος πρόσφυγας που ζει και εκείνος στο κέντρο και προθυμοποιείται να με βοηθήσει να τη βρω και να επικοινωνήσω μαζί της. Το δωμάτιο της βρίσκεται στον πρώτο όροφο και κατευθυνόμαστε εκεί για να την γνωρίσω. Το κτίριο έχει κριθεί ακατάλληλο, αλλά η εικόνα και οι φωνές από τα παιχνίδια των παιδιών σβήνει με έναν μαγικό τρόπο τις ρωγμές από τους τοίχους.
Συναντώ την Aisha και με τη βοήθεια του Hasan, καταφέρνω να της εξηγήσω πως θέλω να περάσω λίγο χρόνο μαζί της και με την οικογένεια της και να την φωτογραφίσω. Μου προσφέρει τσάι και μπισκότα που είχε φτιάξει η ίδια. Στο δωμάτιο βρίσκεται ο άντρας της και τα δυο παιδιά τους. Μου δίνει να καταλάβω ότι έχει γίνει η αφαίρεση του αριστερού μαστού της και μετά από λίγο, ξεκινάει να μου αφηγείται την ιστορία της.
«Η διάγνωση και η εγχείρηση έγινε στην Συρία το 2012. Οι γιατροί μου έδιναν λίγα χρόνια ζωής. Αποφασίσαμε να φύγουμε εξαιτίας του πολέμου, αλλά και γιατί ήθελα να πάω στην Ευρώπη να νοσηλευτώ. Φτάσαμε στην Κωνσταντινούπολη και μείναμε εκεί για δυο μήνες. Μετά προσπαθήσαμε πολλές φορές να περάσουμε τα σύνορα και να έρθουμε στην Ελλάδα, αλλά μας έπιαναν οι αρχές. Δεν μας άφηναν ακόμα και όταν τους έδειχνα τα χαρτιά με το πρόβλημα μου». Η Aisa έφτασε στην Αθήνα και επισκέφτηκε δημόσιο νοσοκομείο. «Πήγα στο νοσοκομείο αλλά δεν με βοήθησαν. Προσπαθούσα να τους εξηγήσω με τα χέρια ότι πρέπει να συνεχίσω τη θεραπεία που ξεκίνησα στη Συρία αλλά δεν καταλάβαιναν. Δεν έδειχναν και διάθεση να καταλάβουν. Δεν υπήρχε μεταφραστής και εγώ δεν μιλάω ελληνικά, ούτε αγγλικά. Μου έδωσαν κάτι φάρμακα αλλά δεν τα πήρα ποτέ. Δεν τους εμπιστεύομαι». Τη ρωτάω αν απευθύνθηκε στην κοινωνική υπηρεσία του κέντρου. «Πήγα, αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι. Μου είπαν πως δεν έχουν τα χρήματα να αγοράσουν φάρμακα». Μου εξηγεί ότι δεν ακολουθεί καμία αγωγή. «Αυτό που θέλω είναι να πάω στην Γερμανία, στην Αυστρία. Εγώ το ξέρω ότι θα πεθάνω, αλλά θέλω τα παιδιά μου να ζήσουν καλύτερα». Στα χέρια της κρατάει τις εξετάσεις της.
Έχει φτάσει μεσημέρι. O Hasan επιστρέφει για λίγο στην οικογένεια του για το μεσημεριανό φαγητό και εγώ αρχίζω να βολτάρω στο κτίριο. Στους διαδρόμους και στον προαύλιο χώρο τα παιδιά δεν έχουν σταματήσει το παιχνίδι. Επιστρέφω στο δωμάτιο για να τους αποχαιρετήσω. Περιμένω τον Hasan, καθώς η επικοινωνία με την Aisha και τον άντρα της είναι αδύνατη. Μόλις φτάνει, με ρωτούν πότε θα μπορέσουν να φύγουν από την Ελλάδα, πότε θα πάρουν τα διαβατήρια τους. Δεν ξέρω τι να τους απαντήσω. Κανείς δεν ξέρει.
Το Κέντρο Προσφύγων Λαυρίου ιδρύθηκε το 1949, λειτουργεί με κρατική χρηματοδότηση, υπάγεται στο υπουργείο Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας και την ευθύνη λειτουργίας του έχει ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός (το κτίριο είναι ιδιοκτησίας του Υπουργείου Υγείας και τη διαχείριση του Κέντρου την έχει με ανάθεση ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός). Να σημειωθεί, πως το ένα από τα κτίρια του κέντρου έχει επανειλημμένα κριθεί ακατάλληλο από την πολεοδομία και ένας επικείμενος σεισμός μπορεί να έχει τραγικά αποτελέσματα για τους ανθρώπους που διαμένουν σε αυτό.”
Για όσα διαβάσαμε παραπάνω, επικοινωνήσαμε με το ΚΕΦΙ. Μας ενημέρωσαν ότι θα κάνουν ότι είναι δυνατόν, να σωθεί αυτή η γυναίκα.
http://www.vice.com/gr/read/argopethainontas-apo-karkino-tou-mastou-se-mia-anoikti-fylaki
