“Να νοιάζομαι για σένα, να αγχώνομαι για την υγεία σου, να μην ξέρω τί σκέφτεσαι.
Να αντιδράς, να φωνάζεις, να μη μιλάς, να απομονώνεσαι, να σιωπάς…
Πάει καιρός που ο πατέρας σου έφυγε, να, ούτε την λέξη δεν μπορώ να πω… πέθανε, και το σπίτι έχει γκρεμίσει. Από τα μέσα του, όχι οι σοβάδες, ποιος νοιάζεται γι’ αυτούς. Είναι σαν οι ψυχές όλων μας να έφυγαν μαζί του. Ακόμα και των παλιο-αντικειμένων, της τηλεόρασης, του καναπέ, εκείνης της πίπας με τον καπνό που είχε αποφασίσει, για καλύτερα και καλά, να καπνίζει, το σταυρόλεξο αφημένο στο διπλανό τραπεζάκι…
Κι εσύ, το μοναχοπαίδι του, μοιάζεις μετέωρο, σαν κάποιος να σε πέταξε ψηλά και να κόλλησες στα κενά του αέρα, γαλήνιο και άδειο.
Η γειτόνισσα, να ‘ναι καλά η γυναίκα, που μας έφερνε φαΐ τις πρώτες ημέρες, ήξερε φαίνεται ότι κανείς δε θα σκέφτονταν να μαγειρέψει, ούτε να ψωνίσει βέβαια, τώρα σταμάτησε. Μου χαμογελάει από μακριά με μια πίκρα, “πώς είστε;” διακρίνω τις λέξεις στα χείλια της, “καλά” της απαντώ…Οι συγγενείς σταμάτησαν κι αυτοί τα τηλεφωνήματα, σα να τελείωσε η δράση, τελείωσε και η υποστήριξη.
“Ο χρόνος όλα τα γιατρεύει”, “Να είστε καλά να τον θυμάστε”, “Ζωή σε λόγου σας”…
Κλασσικές ευχές να τις πεις, εγώ, όμως, σε όλες θα έβαζα ένα ερωτηματικό. Ο χρόνος όλα τα γιατρεύει; Θα είστε καλά; Θα προτιμούσατε να τον θυμάστε ή να είναι εδώ; Και σε εσένα δεν ξέρω τι να πω…Αν ήταν εδώ ο μπαμπάς σου και σε έβλεπε στεναχωρημένο, θα σε πείραζε, θα σου έλεγε καμιά βλακειούλα, μπορεί να πιάναμε και το τραγούδι και πάει η συννεφιά.
Τώρα δεν ξέρω ούτε σε εμένα τί να πω…”
Η μαμά Γεωργία δανείζεται λίγη αλήθεια δική της και λίγη άλλων, για να μπορέσει να μιλήσει για την ” Μέριμνα“, τη μη κερδοσκοπική εταιρία που κύριο σκοπό έχει τη φροντίδα παιδιών και οικογενειών που αντιμετωπίζουν μια σοβαρή αρρώστια, μια απώλεια ή το θάνατο.
Δανείζεται λίγο από το μαύρο χρώμα της ζωής όλων μας και λίγο από το λευκό, για να μιλήσει γι’ αυτό το “δούναι και λαβείν” που μπορεί να κάνει την κοινωνία μας, κοινωνία ανθρώπων. Οι Φίλοι της Μέριμνας Θεσσαλονίκης είναι τέτοιοι άνθρωποι και καταφέρνουν να βοηθούν αποδοτικά, να δίνουν εθελοντικά, να στήνουν ακόμη και ολόκληρες γιορτές για να βοηθήσουν το έργο της Μέριμνας. Εμείς τί μένει να κάνουμε; Λίγο δούναι και λαβείν!
