Γράφει η Ξένια Γιαννάκη
Παιδαγωγός, συγγραφέας & life coach
Στη ζωή μας καλούμαστε καθημερινά να αντιμετωπίσουμε τη ζωή μέσα από εύκολες ή δύσκολες καταστάσεις. Μία αρρώστια μπορεί να είναι μία πρόκληση που η ζωή φέρνει στην πόρτα μας.
Η στάση σε αυτή την πρόκληση μπορεί να είναι καθοριστική για την πορεία της ασθένειας, είτε πρόκειται για μας είτε για κάποιο άλλο μέλος της οικογένειάς μας. Για να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά χρειάζεται αντοχή, δύναμη και υπομονή. Αντοχή αρχικά για να μπορέσουμε να δούμε κατάματα την αλήθεια και να αξιολογήσουμε την κατάσταση. Να δούμε σε συνεργασία με τους γιατρούς και τους ειδικούς την κατάσταση που αντιμετωπίζουμε και τη δυσκολία της. Τι ακριβώς είναι αυτό, πώς λέγεται και πώς αντιμετωπίζεται, τόσο εργαστηριακά όσο και ψυχολογικά. Ο φόβος είναι η κινητήρια αρνητική δύναμη που μας τραβάει όλους προς τα κάτω, στον αρνητισμό, την κατήφεια, τη θλίψη, την απογοήτευση, την άρνηση της αποδοχής, μην αφήνοντας την ψυχή να κατανοήσει, να συνειδητοποιήσει, να αφουγκραστεί και να μάθει με ηρεμία αυτό που λέγεται καρκίνος σε διαφορετικές μορφές.
Όταν δούμε κατάματα αυτό που αντιμετωπίζουμε, τότε αυτό παύει να είναι τόσο σπουδαίο, τόσο φοβερό, τόσο δύσκολο και αμέσως γίνεται πιο προσιτό, πιο οικείο και πιο γνωστό! Όταν κατανοήσουμε πώς αυτό που βρίσκεται κάπου εκεί μέσα είναι κάτι που εμείς παράξαμε, πώς δρα με τη δική μας συναίνεση, πώς μπορεί να έχει μία άλλη αντιμετώπιση. Η θετικότητα –όσο δύσκολο κι αν φαίνεται για αρχή– στον τρόπο αντιμετώπισης, είναι ο καλύτερος σύμβουλος. Η σκληρότητα που προέρχεται από τον πόνο και τον φόβο που εσωκλείει η αρρώστια μπορεί μόνο να δυσχεράνει την κατάσταση. Η αντοχή που απαιτείται από εμάς στη θετική επίδραση της συμπεριφοράς μας είναι κατασταλτικός παράγοντας για την εξέλιξη και την πορεία της υγεία μας ή της αρρώστιας μας. Εστιάζοντας στην αρρώστια, αυτή παίρνει δύναμη και τρέφεται από την αμφιβολία και το φόβο μας, ενώ εστιάζοντας στην υγεία μας εξοπλίζουμε και ενδυναμώνουμε το αμυντικό μας σύστημα.
Προσπαθούμε να κάνουμε σκέψεις που αντανακλούν υγεία, σκεφτόμαστε τον εαυτό μας υγιή ή τους άλλους που βρίσκονται μέσα σε αυτή την κατάσταση. Τους μεταφέρουμε θετική ενέργεια με τη σκέψη μας, το χαμόγελό μας και το λόγο μας, που πρέπει να ειναι υποστηρικτικός και να απευθύνεται σε άτομο υγιές που κάποιο μέρος του νοσεί. Δεν νοσεί όλος ο οργανισμός. Το μυαλό μπορεί να στείλει την ενέργεια που απαιτείται σε κάθε σημείο του σώματός μας που νοσεί και να το «αγκαλιάσει» νοητικά με αγάπη.
Αυτό που χρειάζεται είναι να καταλάβουμε πως αυτό που μας συμβαίνει είναι κομμάτι μας και η αρρώστια και η υγεία είναι καταστάσεις που υπάρχουν μέσα μας και δεν μπορούμε να δεχόμαστε τη μία και να απορρίπτουμε την άλλη.
Όταν συμβαίνει, λοιπόν, βλέπουμε κυρίως στα παιδιά πως αυτά έχουν τη δύναμη να μας δίνουν κουράγιο γι’ αυτό που αντιμετωπίζουν. Αγαπούν και βρίσκονται σε μία ηλικία που η φύση τους βρίσκεται πιο κοντά στην αυθεντικότητα της ζωής, στα πηγαία, αυθόρμητα, αληθινά συναισθήματα της ζωής που γνωρίζουν μόνο από: καλό, θετικότητα και ζωή! Κι εμείς σε αυτές τις καταστάσεις αντιδρούμε ως ενήλικες, με φόβο, αμφιβολία και αυστηρότητα. Ας διδαχτούμε από τα παιδιά και ας δώσουμε την ευκαιρία στην ασθένειαμ που είναι κομμάτι της ζωής μας, κομμάτι του είναι μας, κομμάτι μας, να το δεχτούμε και να το δούμε ως πρόκληση εξυγίανσης και όχι ως αγώνα προς επιβίωση. Ίσως αν το αγαπήσουμε και όχι αν το πολεμήσουμε, να μπορέσουμε να δούμε μέσα από αυτή την πρόκληση τη δυναμική μίας άλλης ζωής, που δεν μάχεται, δεν αντιμάχεται, αλλά συνοδοιπορεί και παρατηρώντας το εξελίσσεται σε κάτι διαφορετικό… Ίσως να μας δείχνει πως κάθε τέτοιου είδους πρόκληση είναι πρόσκληση να φύγουμε από τα στενά όρια της αντοχής μας και να δούμε πώς μπορούμε και κάτι ακόμη περισσότερο να καταφέρουμε, πώς αντέχουμε, πώς μπορούμε να γίνουμε ακόμη περισσότερο αισιόδοξοι –αν δεν καταφέρναμε μέχρι τώρα σε αυτό–, να γίνουμε ακόμη περισσότερο συμπαθητικοί, φέρνοντας χαμόγελο αισιοδοξίας, στοργής και αγάπης.
Για ό,τι δεν καταφέραμε να πετύχουμε μέχρι τώρα, ίσως η ασθένεια να είναι το εναρκτήριο λάκτισμα της αλλαγής μας προς το καλύτερο. Δε χρειάζεται χρόνος με τον ασθενή, αλλά ποιότητα χρόνου μαζί του. Δε χρειάζεται να μεμψιμοιρούμε αλλά να αντέχουμε να δούμε τις δυσκολίες και να αντέχουμε μάλιστα να βλέπουμε και πέρα από αυτές… Να βλέπουμε την ομορφιά και την υγεία της ζωής ως μόνιμη πρόκληση!
Ουδέν κακόν αμιγές καλού και ουδέν καλόν αμιγές κακού. Οι αρνητικές προκλήσεις πάντα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν στη ζωή, για να μας αφυπνίζουν και να μας αναδεικνύουν ανώτερους στην στάση, στη σκέψη και τη συμπεριφορά μας ως προς αυτά που φέρνει η ζωή στο διάβα μας.
