Γράφει η Άννα Τσιναβάλου
Επιστημονική σύμβουλος
(B.A. Ψυχολογίας)
Κάτι που δυσκολεύει περισσότερο τους γονείς να αντεπεξέλθουν, είναι το ότι προσπαθούν να κατευνάσουν τα συναισθήματα τους μετά τη διάγνωση. Η αλήθεια είναι πως κάθε συναίσθημα και σε οποιονδήποτε βαθμό το νιώσετε εσείς ή η οικογένεια σας, είναι απόλυτα φυσιολογικό την συγκεκριμένη στιγμή. Κάποιες από τις συνηθέστερες αντιδράσεις των γονιών είναι οι εξής:
• Σοκ :
Κανείς δεν είναι ποτέ προετοιμασμένος να ακούσει ότι το παιδί του πάσχει από μια επικίνδυνη ασθένεια. Οι γονείς αρχικά νιώθουν ανήμποροι και μπερδεμένοι, γι’ αυτό χρειάζονται χρόνο για να μπορέσουν να διαχειριστούν τα έντονα συναισθήματα που τους κατακλύζουν.
• Δυσπιστία και Άρνηση :
Μόλις γίνει η διάγνωση οι γονείς τείνουν να μην μπορούν να το δεχτούν. Βλέποντας το παιδί τους να μην μοιάζει άρρωστο, αρχίζουν να αμφισβητούν τους γιατρούς αλλά και τα αποτελέσματα των εξετάσεων.
• Φόβος και Άγχος:
Είναι απόλυτα φυσιολογικό να νιώσουν φόβο και άγχος όταν αντιμετωπίζουν καταστάσεις που δεν τους είναι οικείες. Οι γονείς νιώθουν πως χάνουν τον ρόλο του προστάτη και πλέον δεν ξέρουν πώς θα μπορέσουν να το προστατέψουν καθώς νιώθουν πως το μέλλον είναι αβέβαιο.
• Ενοχή:
Το συναίσθημα της ενοχής είναι και αυτό αρκετά έντονο, μόλις αποδεχτούν ότι το παιδί πάσχει από καρκίνο. Το μυαλό κάθε γονέα κατακλύζεται από σκέψεις όπως «τι θα μπορούσα να είχα κάνει για να το αποτρέψω;», «μήπως πληρώνω κάποια παλιά μου λάθη;» ή ακόμα «μήπως φταίνε τα γονίδια μου;».
• Στεναχώρια και κατάθλιψη:
Τα όνειρα των γονιών να έχει το παιδί τους μια υγιή ζωή αλλάζουν, μόλις έρχονται αντιμέτωποι με τον καρκίνο. Στεναχωριούνται για το μέλλον του παιδιού τους που μοιάζει αβέβαιο και καταθλίβονται σκεπτόμενοι τον δρόμο της θεραπείας που έχουν να διανύσουν.
• Θυμός:
Θυμώνουν που κάτι τόσο σκληρό μπορεί να απειλεί τη ζωή ενός αθώου παιδιού και νιώθουν αδικημένοι. Ο θυμός συνήθως διοχετεύεται στους γιατρούς, στο σύστημα ή ακόμα στρέφεται και εναντίον του ίδιου του ζευγαριού.
