Σήμερα η μέρα ήταν λίγο περίεργη. Ξεκίνησα το πρωί από το σπίτι μου γεμάτη ικανοποίηση που καταφέραμε να έχουμε φαναράκια για όλα τα παιδιά του νοσοκομείου (κάτι για το οποίο ευχαριστούμε πολύ τον κ. Παρίση!). Μόλις έφτασα εκεί και όσο περίμενα για να ξεκινήσουμε να μοιράζουμε τα πολύχρωμα φαναράκια μας, με κυρίευσε το άγχος. Άγχος για το τι θα συναντούσα πίσω από την πόρτα κάθε δωματίου που θα κτυπούσαμε, πώς θα μας αντιμετώπιζαν τα παιδιά και οι γονείς τους.
Πολύ σύντομα, όμως, όλα αυτά τα έβαλα στην άκρη, φόρεσα το καλύτερο μου χαμόγελο, πήραμε τα φαναράκια μας και αρχίσαμε να τα μοιράζουμε με την ελπίδα να χαρίσουμε λίγη χαρά στα παιδιά και να δείξουμε στους γονείς τους ότι δεν είναι μόνοι τους! Ότι είμαστε εκεί για να τους βοηθήσουμε σε ό,τι μπορούμε, πως μπορούμε να τους καταλάβουμε γιατί και εμείς τα ίδια περνάμε. Και οι περισσότεροι μας υποδέχτηκαν με ένα τεράστιο χαμόγελο!
Υπήρξαν και στιγμές αμηχανίας, πράγμα απόλυτα φυσιολογικό κατά τη γνώμη μου. Αλλά το κυρίαρχο συναίσθημα ήταν ικανοποίηση και στιγμές χαράς και από τις δύο πλευρές. Τόσο από τη δική μας, ως επισκέπτες πια, όσο και από την πλευρά των ανθρώπων που ήταν μέσα στα δωμάτια του νοσοκομείου και είχαν την ανάγκη να ακούσουν δυο λόγια συμπαράστασης.
ΑΝΝΑ
