Παγκόσμια Ημέρα για την Οικογένεια σήμερα και σκέφτομαι την αξία που έχει η οικογένεια για μένα…
Μέχρι και πρόσφατα τη θεωρούσα δεδομένη. Τυχερή που μεγάλωσα σε μια καλή και ήρεμη οικογένεια, τυχερή που έφτιαξα τη δική μου οικογένεια, τυχερή που στα 38 μου χρόνια η οικογένεια μου μεγαλώνει: πέρα από τους συγγενείς, οι φίλοι μου είναι η οικογένεια μου! Τυχερή ακόμα γιατί όταν αρρώστησε η Νεφέλη η οικογένεια μου αποδείχθηκε πολύ δυνατή…
Η δουλειά που κάνουμε εγώ και ο Γιάννης, ασταμάτητα από τη μέρα που αποφασίσαμε ότι θα κάνουμε την οικογένεια μας, φάνηκε στις 3 Ιουλίου: ο ερχομός της λευχαιμίας στη ζωή μας, μας έφερε περισσότερα και πιο δυνατά συναισθήματα, μας απέδειξε ότι οι βάσεις καλά κρατούν. Όσα κύματα κι αν σκάνε πάνω μας, τα θεμέλια δεν πέφτουν. Όποιος ή ό,τι κι αν απειλεί τα παιδιά μας, μας βρίσκει απέναντι του, ετοιμοπόλεμους!
Διαβάζω ένα άρθρο της Φρόσως Σαλιβέρου (www.mewe.gr) για το απρόβλεπτο της ζωής. Γράφει όσα σκέφτομαι, όσα έχω νιώσει! Έτσι είναι: το απρόβλεπτο αλλάζει τα δεδομένα μας. Με τη δική μου οικογένεια, όμως, φτιάξαμε νέα δεδομένα. Ό,τι και να μας συμβεί, είμαστε μια οικογένεια…
«Πόσες φορές έχουμε νοιώσει τόσο ανίσχυροι σε μια εξέλιξη που μπαίνει στη ροή των καθημερινών ή των μακροχρόνιων προγραμματισμών μας; Κάνουμε σχέδια, βάζουμε στόχους και μελετάμε τον τρόπο που θα πετύχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Πολλές φορές τα γεγονότα έρχονται να ανατρέψουν κάθε προσδοκία μας. Ένα γεγονός, μια συγκυρία δύσκολη, κάτι που θα σταθεί εμπόδιο σε ό,τι προγραμματίσαμε ή σε ό,τι ονειρευτήκαμε. Κάτι που αλλάζει τα δεδομένα. Η ζωή είναι εντυπωσιακά απρόβλεπτη και γεμάτη προκλήσεις. Εκεί είναι που ο άνθρωπος λυγίζει και απογοητεύεται, ακυρώνει την προσπάθεια, ακυρώνει τον ίδιο του τον εαυτό.
Τι αλλάζει και κάποιοι αντεπεξέρχονται την ώρα που κάποιοι άλλοι χάνουν την δύναμη τους και υποχωρούν ή και αποχωρούν; Τι είναι αυτό που κάνει κάποιους να βλέπουν προσκλήσεις στις προκλήσεις και τις ανατροπές της ζωής;
Έχουμε συνηθίσει οι άνθρωποι να αφηνόμαστε στην κακή ερμηνεία της δυσκολίας, να επικεντρώνουμε την προσοχή μας στη δυσκολία της δυσκολίας. Αυτό αφήνει τον άνθρωπο ανήμπορο και αποδυναμωμένο.
Σ’ αυτό το σημείο, όμως, έχω να πω ότι τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων που θα χαρακτηρίζαμε ως πετυχημένους και “τυχερούς” έχουν περιγραφεί κατά καιρούς ως αποτέλεσμα πολλών ερευνών, όμως αυτό που θα ξεχωρίσω και θα αναφέρω εδώ είναι η ικανότητα που έχουν να βλέπουν πίσω από τη δυσκολία ή αλλιώς να βλέπουν τη δυσκολία με άλλο τρόπο και να συνεχίζουν.
Είναι σημαντικό να κάνουμε μια προσπάθεια να δούμε τα γεγονότα χωρίς την πρώτη ματιά του φόβου της αναστάτωσης που προκαλεί κάθε ανατροπή. Χωρίς το άγχος και τις κακές ερμηνείες, χωρίς τα σενάρια που μας επιβάλλει μια μαθημένη παραδοσιακά συμπεριφορά, που τη βρίσκουμε έτοιμη πολλές φορές από τους οικείους και δικούς μας ανθρώπους, από άλλες εποχές, από άλλες εμπειρίες. Η εμπειρία μας μαθαίνει και μας προφυλάσσει στο βαθμό που δεν μας κρατάει μακριά από τη ζωή. Η εμπειρία μας μαθαίνει αρκεί να είναι δικιά μας. Είναι σημαντικό να ακούμε και τα άλλα τα περιφερικά στοιχεία που συνοδεύουν κάθε πραγματικότητα και κάθε γεγονός. Δεν μπορείς να δεις μεμονωμένα ένα γεγονός. Αξίωμα της ζωής είναι ότι όλα είναι μέρος ενός μεγάλου συνόλου, όλα συνδέονται και αλληλεπιδρούν με καθοριστικό τρόπο για την εξέλιξη των πραγμάτων. Είμαστε μέρος του όλου και στο όλο θα φανεί όταν η βροχή σταματήσει».
ΜΕΝΙΑ
