Εννέα μήνες τώρα είμαστε στο νοσοκομείο. Νοσηλείες, θεραπείες, εξωτερικά ιατρεία… Έχουμε περάσει πολλά κι έχουμε δει ακόμη περισσότερα… Αλλά τελικά αυτό δεν έχει τέλος!
Σήμερα πήγαμε στο νοσοκομείο μαζί με τη μαμά-Άννα για να μοιράσουμε ένα πολύ μικρό δωράκι, συμβολικό, για τις Άγιες Μέρες. Σήμερα, για πρώτη φορά, μπήκαμε και στις 4 κλινικές του Ογκολογικού Νοσοκομείου (εκτός από την κλινική Μεταμόσχευσης Μυελού των Οστών, όπου απαγορεύεται η είσοδος). Σήμερα, για μια ακόμη φορά, ένιωσα την απόγνωση και τον πόνο των παιδιών.
Δεν μου ήταν εύκολο. Δεν ήξερα τι να πω στις μαμάδες, τι να ευχηθώ, πώς να συστηθώ… Έλεγα «είμαστε η Μένια, η μαμά της Νεφέλης, και η Άννα, η μαμά του Αντώνη. Πριν λίγο καιρό, πριν λίγες μέρες, ήμασταν κι εμείς εδώ…» Και μετά σιωπή…
Σε κάθε δωμάτιο, πριν μπούμε έβαζα μπροστά την Άννα (έπειτα από 5 μήνες στη συντήρηση είναι πιο δυνατή!). Ρωτούσαμε τη νοσηλεύτρια που μας συνόδευε, αν το περιστατικό είναι «βαρύ». Είδαμε πολλά μωράκια μηνών… Είδαμε ένα κοριτσάκι που του είχαν κόψει το πόδι… Είδαμε παιδιά στην εφηβεία να γυρνάνε το κεφάλι τους, όταν μπήκαμε στο δωμάτιο τους. Είδα δωμάτια που έμοιαζαν με το δικό μας: τα ίδια σεντόνια που είχαμε και στη Νεφέλη, τα ίδια παιχνίδια, τα Ζουζούνια, οι ίδιες πυζαμούλες…
Είδαμε σήμερα και πολλές μαμάδες… Τις καθημερινές οι μαμάδες είναι στο νοσοκομείο. Τα Σαββατοκύριακα αναλαμβάνουν οι μπαμπάδες…
Κάποιες ήξεραν το kakrinaki μας! Μας διαβάζουν!
Ένιωσα μεγάλη χαρά, γιατί αν έστω και μια μαμά, μια οικογένεια, νιώθει ότι δεν είναι μόνοι τους, για μένα είναι μεγάλο πράγμα! Μας έκαναν και σχόλια για το site: τι άλλο θα ήθελαν να δουν, θέματα να σχολιάσουμε, την άποψη τους. Και για ακόμη μια φορά συνειδητοποίησα ότι έχουμε τα ίδια παράπονα, τα ίδια προβλήματα, τους ίδιους φόβους, τα ίδια ερωτήματα! Μπορεί να τα αντιμετωπίζουμε διαφορετικά, αλλά η αφετηρία μας, η καθημερινότητα μας είναι η ίδια…
Άλλαξε η ζωή μας και το νιώθουμε… Δίνουμε την ίδια μάχη, αναζητούμε την ελπίδα, πιστεύουμε πολύ στα παιδιά μας και φοβόμαστε κάθε μέρα όλο και περισσότερο…
Τι θα κρατήσω από τη σημερινή μέρα; Το παράπονο ότι ο παιδικός καρκίνος πρέπει να πάψει να είναι ταμπού! Ότι δεν είναι μεταδοτικός! Ότι τα παιδιά μας είναι πολύ δυνατά, είναι πολύ όμορφα τώρα που δεν έχουν μαλλιά, ότι πληγώνονται όταν παραμερίζουν στο δρόμο για να περάσουμε, όταν ο γονιός τραβάει το παιδί του να μη μας ακουμπήσει λες κι έχουμε λέπρα, όταν μας κοιτάνε με οίκτο…
Είναι σοκαριστικό το θέαμα ενός παιδιού με καρκίνο. Είναι σοκαριστικό να μπαίνεις μέσα στο νοσοκομείο και να βλέπεις τι αντιμετωπίζουν τα παιδιά μας. Είναι σοκαριστικό να βλέπεις παιδιά σε τελικό στάδιο και τους γονιούς να λιώνουν δίπλα στο παιδί τους. Είναι άδικο, αδιανόητο, παράλογο! Αλλά συμβαίνει…
Συνέβη στο παιδί μου και στο παιδί της Άννας και στο παιδί της μαμάς-Κικής, της μαμάς-Μάρως, της Πηνελόπης…
Μην μας κοιτάτε με οίκτο, μην τραβιέστε μακριά μας, μη ξεχνάτε τι συμβαίνει σε χιλιάδες παιδιά…
MENIA
