«Συμμαχία» για καθαρά χέρια!

«Και θα κάνω εγώ παρατήρηση στον γιατρό ή στη νοσηλεύτρια; Για να με βάλουν στο μάτι;». Μου την κάνουν συχνά αυτή την ερώτηση γονείς παιδιών που νοσηλεύονται στις ογκολογικές μονάδες παίδων, όταν τους μιλάμε μαζί με το CLEO για τις νοσοκομειακές λοιμώξεις και ιδιαίτερα για την υγιεινή των χεριών και τους παροτρύνουμε να ζητούν από το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό να είναι πιο σχολαστικοί με το πλύσιμο των χεριών όταν τους βλέπουν πολύ… χαλαρούς.

Έχω βρεθεί στη θέση τους και μπορώ να καταλάβω την αγωνία τους. Το παιδί τους δίνει την πιο δύσκολη μάχη της ζωής του και εκείνοι «κρέμονται» από τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό για να έχει αυτή η μάχη θετική έκβαση –άρα το τελευταίο πράγμα που θέλουν είναι να τα «χαλάσουν» με εκείνους από τους οποίους εξαρτάται η υγεία του παιδιού τους.

Πρέπει, όμως, να έχουμε στο μυαλό μας κάποιες αλήθειες:

– Οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό είναι σύμμαχοί μας σε αυτή τη μάχη! Θέλουν και εκείνοι το καλύτερο για τα παιδιά μας και δίνουν μαζί τους και μαζί μας τη μάχη, πολλές φορές σε αντίξοες συνθήκες. Γι’ αυτό και πρέπει να τους βλέπουμε σαν «δικούς μας ανθρώπους».

– Οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό είναι άνθρωποι, όπως κι εμείς! Κάνουν ευσυνείδητα τη δουλειά τους, όμως κάποιες φορές η πίεση, οι δυσκολίες, οι κακές στιγμές –που όλοι έχουμε–, μπορεί να δημιουργήσουν εντάσεις. Είναι οι στιγμές που μια κουβέντα, όσο καλοπροαίρετη κι αν είναι, μπορεί να γίνει αφορμή για καβγά –είτε για τη μία είτε για την άλλη πλευρά. ΠΟΤΕ, όμως, μια τέτοια στιγμή δεν μπορεί να κάνει έναν γιατρό ή έναν νοσηλευτή να δείξει μικρότερο ενδιαφέρον για το άρρωστο παιδί! Αν κάτι τέτοιο συνέβαινε, θα μιλούσαμε για μια «μελανή εξαίρεση», που η κοινότητα γιατρών και νοσηλευτών θα όφειλε να απομονώσει. Θα μιλούσαμε για κάποιον ακατάλληλο για αυτή τη δουλειά!

– Άρα, γιατροί και νοσηλευτές τα κάνουν «όλα τέλεια»; Όχι! Κανείς δεν τα κάνει «όλα τέλεια» και αυτό το γνωρίζουν και οι ίδιοι. Γι’ αυτό και επιμένουμε ότι τουλάχιστον στο θέμα της υγιεινής των χεριών δεν είναι κακό να κάνουμε –αν χρειαστεί– την «παρατήρηση». Αντίθετα, είναι επιβεβλημένο! Με χαρά άκουσα τις προάλλες μια γιατρό, σε μία από τις ενημερώσεις που κάναμε, να λέει στους γονείς ότι «ακόμα κι εμείς, που τα ξέρουμε καλά όλα αυτά, υπάρχουν φορές που από αμέλεια ή χάριν ταχύτητας δεν τα τηρούμε όπως πρέπει». Ο ρόλος του ενημερωμένου γονιού, λοιπόν, είναι να τους το θυμίζει όταν το… ξεχνάνε. Αλλά να το θυμάται και ο ίδιος!

«Μα κάνετε τόση φασαρία για ένα τόσο απλό πράγμα, όπως το πλύσιμο των χεριών;» ίσως ρητήσουν κάποιοι. Δυστυχώς, όσο απλό ακούγεται τόσο πολύπλοκο αποδεικνύεται στην πράξη. Τα στοιχεία είναι αποκαλυπτικά: η Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια στις νοσοκομειακές λοιμώξεις και ο βασικός τρόπος με τον οποίο αυτές μεταφέρονται είναι με τα «βρώμικα» χέρια. Και ενώ δεν μπορούμε να πούμε σε γιατρούς και νοσηλευτές πώς να κάνουν τη δουλειά τους σε ό,τι αφορά τη θεραπεία του παιδιού μας, σίγουρα μπορούμε να τους θυμίζουμε –αφού πρώτα το θυμόμαστε ΠΑΝΤΑ εμείς οι ίδιοι– πόσο απλό αλλά σωτήριο είναι να πλένουμε σωστά και όποτε πρέπει τα χέρια μας!

Γ.Λ.