Τι μαγεία αλήθεια κρύβει το χαμόγελο ενός παιδιού! Και πόσο ευλογημένος μπορεί να νιώθει κάποιος όταν καταφέρνει να κάνει ένα ταλαιπωρημένο παιδί να χαμογελάει. Αυτό κατάφερε και μια ομάδα μαμάδων, που με τη βοήθεια του internet και μέσα από τη σελίδα Supermoms, κατάφεραν να διοργανώσουν ένα μεγάλο πάρτι στο Ογκολογικό Νοσοκομείο Παίδων και έκαναν, έστω και για λίγες ώρες, τα παιδιά να ξεχαστούν, να χαμογελάσουν και να νιώσουν και εκείνα και οι γονείς τους, ότι δεν είναι μόνοι! Ότι έχουν ανθρώπους δίπλα τους που τους σκέφτονται και τους αγαπούν!
Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου. Στο διαδίκτυο, βέβαια, κοινοποιήθηκε πολύ νωρίτερα, ώστε να καταφέρουν να συγκεντρωθούν εθελοντές και πολλά δώρα για τα παιδιά. Βλέποντας μια από αυτές τις κοινοποιήσεις, θέλησα και εγώ να συμμετέχω ενεργά στην εκδήλωση αυτή. Ένας από τους λόγους που έκανα αυτή τη προσπάθεια, ήταν και το γεγονός ότι λίγες μέρες πριν, στις 3 Φεβρουαρίου, έκλεινε ένας χρόνος από την ημέρα που ο Αντώνης μας διαγνώστηκε με λευχαιμία και εισήχθη στο νοσοκομείο ξεκινώντας τη δική του μάχη ενάντια στον καρκίνο.
Ήρθα αμέσως σε επικοινωνία με τη διοργανώτρια και ξεκίνησα και εγώ τη δική μου προσπάθεια να συγκεντρώσω δώρα και ευχές για να μοιραστούν την ημέρα της εκδήλωσης στα παιδιά μας! Με τον τρόπο αυτό ένιωθα ότι γιόρταζα αυτή τη δυσάρεστη ίσως επέτειο μας. Πολλοί μου την περιέγραφαν ως μαύρη επέτειο. Εγώ, όμως, δεν το είδα έτσι ούτε για μια στιγμή. Εγώ πραγματικά ένιωθα την ανάγκη να γιορτάσω αυτή την ημέρα! Να γιορτάσω το γεγονός ότι πέρασε ένας χρόνος και το παιδί μου, ο ήρωας μου, είναι τώρα πια έξω από το νοσοκομείο! Ναι, παίρνει ακόμα χημειοθεραπείες, αλλά είναι δυνατός, παίρνει πια τα φάρμακα του στο σπίτι και μέχρι τώρα δείχνει να βγαίνει νικητής από αυτή τη δύσκολη μάχη που έδινε τον τελευταίο χρόνο.
Δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος, λοιπόν, για να γιορτάσουμε αυτή την ημέρα! Γιατί ένιωθα πραγματικά χαρούμενη κάθε φορά που κάποιος μου έφερνε τη δική του τσάντα με διάφορα πραγματάκια για τα παιδιά. Και βέβαια δεν μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματα μου όταν πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση και άπειρα χαμόγελα έλαμψαν στα προσωπάκια των παιδιών μας! Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι ένιωσα ευλογημένη! Ευλογημένη γιατί όλοι μας καταλάβαμε πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που μας σκέφτονται, που έχουν τη διάθεση να προσφέρουν, που προσπαθούν να μας καταλάβουν και να μας συμπαρασταθούν και που θέλουν να μας μεταδώσουν την αγάπη τους, τη συμπαράστασή τους, τη θετική τους ενέργεια και τις ευχές τους να πάνε όλα καλά και τα παιδιά μας να νικήσουν τον καρκίνο!
Έτσι, λοιπόν, όσο και αν ακούγεται παράξενο σε κάποιους, γιορτάσαμε κυριολεκτικά την επέτειο αυτή. Γιορτάσαμε τον ένα χρόνο μάχης με τον καρκίνο και το γεγονός ότι, όπως δείχνουν τα πράγματα μέχρι τώρα, ο Αντώνης βγαίνει νικητής. Μπορεί να έχει δρόμο ακόμα μπροστά του, μπορεί να μην έχει κερδίσει ακόμα τον πόλεμο, αλλά έχει δώσει και κερδίσει τις πιο δύσκολες μάχες που θα μπορούσε να έχει δώσει ένα παιδί στην ηλικία του!
Άννα Γιαμπουρά
