Έμαθα ότι τα παιδιά νοσούν από καρκίνο όταν νόσησε η Νεφέλη, 3,5 χρονών τότε. Δεν κάναμε τίποτα να το προκαλέσουμε, δεν κάναμε τίποτα λάθος στην ανατροφή της, δεν ήταν εκτεθειμένη σε κανένα κίνδυνο. Μια μέρα, απλά, η λευχαιμία της επιτέθηκε.
Κορτιζόνη. Χημειοθεραπεία. Μυέλλογραμμα. Ενδοραχίαιες. Σχήματα. Πρωτόκολλα. Λευκά αιμοσφαίρια. Νοσηλεία. Ογκολογία. Έχουν περάσει 3 χρόνια. Όλα όμως είναι σαν να συνέβησαν χθες.
Ξαναγεννήθηκα όταν η Νεφέλη νόσησε με καρκίνο. Η ζωή σώπασε όταν το παιδί μου αρρώστησε. Δουλειά, άγχος, στρες, παράπονα, δάνεια, φόροι, όλα έπαψαν να έχουν σημασία. Ο καρκίνος έφερε τη θλίψη και τη συμπόνια στη ζωή μου αλλά κυρίως μου αποκάλυψε την πραγματική αξία της ζωής.
Μια φορά μαμά παιδιού με καρκίνο, πάντα μαμά παιδιού με καρκίνο.
Αυτά που ξέρω, λοιπόν, με την καρδιά μου είναι:
Είναι το πιο αδιανόητο πράγμα να ακούς ότι το παιδί σου νοσεί με καρκίνο.
Δεν υπάρχει τίποτα να κάνεις, τίποτα να πεις να το διορθώσεις.
Κάθε περίπτωση είναι μοναδική. Άκου όσα συμβαίνουν στα διπλανά δωμάτια αλλά το δικό σου παιδί δίνει τη δική του μοναδική μάχη με τον καρκίνο.
Μωρά γεννιούνται με καρκίνο.
Τα παιδιά έχουν «εκρήξεις θυμού» και χτυπιούνται στα πατώματα όταν δεν τους κάνεις τα χατίρια, ακόμη κι όταν έχουν καρκίνο.
Έφηβοι από το νοσοκομείο πηγαίνουν σε τελετή αποφοίτησης και ξαναγυρίζουν στο νοσοκομείο να συνεχίσουν τη θεραπεία τους.
Τα παιδιά συχνά αντέχουν μεγαλύτερες δόσεις χημειοθεραπείας από τους ενήλικες.
Τα παιδιά παίζουν κρυφτό, κυνηγητό, ανεβαίνουν σε ποδήλατα και αυτοκινητάκια έχοντας μαζί τους το στατό με τη θεραπεία τους.
Η χημειοθεραπεία είναι απαίσια.
Το να κοιμάσαι σε κρεβάτι νοσοκομείου με το άρρωστο παιδί σου δίπλα σου, σου μαθαίνει πόσες ιδιαίτερες ικανότητες έχεις, όπως το να πεταχτείς, να αρπάξεις ένα καλάθι και να προλάβεις τον εμετό του παιδιού μέσα στον ύπνο του, να σταματήσεις το αίμα που πετάγεται από την σπασμένη φλέβα πριν λερωθεί το κρεββάτι, να κάθεσαι μέρες ξάγρυπνη δίπλα στο παιδί σου.
Συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό στον κόσμο από το να γίνει το παιδί σου καλά.
Σκίζεται η καρδιά σου όταν βλέπεις τις πληγές στο απαλό δέρμα του μωρού σου.
Η αγάπη της μαμάς δεν έχει όρια. Ακόμη κι όταν της ρίξεις μια μπουνιά στα μούτρα.
Δε θα ξεχάσεις ποτέ την αίσθηση από το απαλό φαλακρό κεφαλάκι του παιδιού σου όταν ακουμπάει το μάγουλο σου.
Κάθε πόνος, πυρετός, βήχας, συνάχι, θα σου θυμίζει ότι ο καρκίνος μπορεί να ξανάρθει. Όσα χρόνια κι αν περάσουν
Στατιστικά, μετρήσεις, ιστορίες, θαύματα δε σημαίνουν τίποτα όταν αφορά το παιδί σου.
Τα παιδιά δεν παραιτούνται ποτέ. Ούτε και οι γονείς τους.
μαμά Μένια
