“Αγαπημένοι μου φίλοι, συγγενείς όλων των βαθμών και λοιποί γνωστοί,
Το παιδί μου διαγνώστηκε με καρκίνο και θα είμαστε στο νοσοκομείο για τη θεραπεία της. Μακριά από το σπίτι μας. Μακριά από τον Πάρη μας. Μακριά από την οικογένεια μας.
Το ξέρω ότι έχετε σοκαριστεί, αλλά σας παρακαλώ, μη μου το δείξετε γιατί δεν μπορώ να σας στηρίξω. Μπορείτε να κλάψετε μαζί μου αλλά μη κλάψετε για μένα.
Εκτιμώ τις σκέψεις και την αγάπη σας, κι ας μην απαντώ στα μηνύματα σας κι ας μην απαντώ στα τηλεφωνήματα σας. Κι αν απαντώ ξερά με ένα «ναι» ή ένα «όχι», καταλάβετε ότι είναι δύσκολη κάθε σκέψη για μένα, κάθε κίνηση του μυαλού.
Σκεφτείτε ένα εγκέφαλο που λιώνει… έτσι είναι το μυαλό μου τώρα πια. Μπορείτε να καθαρίσετε το σπίτι μου. Να γεμίσετε το ψυγείο μου με τρόφιμα, να κλείσετε το θερμοσίφωνα που ξέχασα ανοιχτό, να μαζέψετε την αλληλογραφία μας. Δεν έχω χρόνο να τα φροντίσω όλα αυτά. Κάντε το εσείς για μένα.
Κάντε σχέδια να μας επισκεφτείτε όταν θέλετε αλλά δεν μπορώ να σας εγγυηθώ ότι θα σας δω γιατί δεν μπορώ τίποτα να προγραμματίσω. Θέλω να είμαι μέρος των σχεδίων σας, να μη χάσω την κοινωνική μου επαφή, αλλά μην απαιτείτε να είμαι και συνεπής. Οι διαθέσεις μου αλλάζουν ανά δευτερόλεπτο!
Είμαι κουρασμένη. Είμαι εξουθενωμένη. Το κεφάλι μου πονάει. Το μυαλό μου είναι «πουρές». Θα εκτιμήσω την παρουσία σας δίπλα μου, κι ας μην ανταλλάξουμε κουβέντα. Μπορείτε να κάνετε παρέα στο παιδί μου μέχρι να κάνω ένα μπάνιο, να πάω να πάρω ένα καφέ, ένα περιοδικό. Να μείνετε λίγο μαζί της, να κατέβω στον κήπο του νοσοκομείου, να καθίσω για 10 λεπτά πίσω από ένα θάμνο, να ξεφυλλίσω τον αγαπημένο μου ταξιδιωτικό οδηγό… Μη με ρωτήσετε όμως τι έκανα, μη με κοιτάξετε με αγωνία όταν επιστρέψω.
Σας έχω δείξει το φαγητό του νοσοκομείου. Και όσο στενοχωρημένη κι αν είμαι, πεινάω μερικές φορές. Φέρτε μου μαγειρεμένο φαγητό, και κανένα φρούτο. Όχι γλυκα και κρουασάν και κουλουράκια. Δεν μου κάνουν καλό. Και μη ξεχάστε να μου φέρνετε και τον αγαπημένο μου καφέ και μια coca-cola.
Τις ιστορίες που έχετε ακούσει, τους γνωστούς σας που έχουν αντιμετωπίσει το ίδιο ή παρόμοιο πρόβλημα, κρατήστε τα για εσάς. Εμένα δεν με ενδιαφέρουν.
Δεν είμαι αγενής ή αγνώμων που δεν σας ευχαριστώ προσωπικά ή και δημόσια για τις ευχές σας.
Δεν είμαι αγενής ή αδιάφορη που ξέχασα τα γενέθλια σας και τη γιορτή σας. Δεν έχω το κουράγιο. Και ναι, το μυαλό μου δε δουλεύει και ξεχνάω πολύ συχνά.
Έχετε υπόψη σας ότι έχω περιορισμένη πρόσβαση σε ύπνο, ξεκούραση, χρόνο, εγκεφαλικό χώρο, φαγητό, τεχνολογία, Wi-Fi…
Α, και μη ξεχνάτε ότι η περιπέτεια μας θα κρατήσει 5 χρόνια.
Α, και μη ξεχνάτε ότι η ζωή μας έχει αλλάξει. Δεν είμαστε πια οι ίδιοι άνθρωποι. Μπορεί να μην σας αρέσουμε πια. Μπορεί να μη μας αρέσετε κι εσείς πια. Εγώ θα σας το πω κάποια στιγμή…
Σας ευχαριστώ για τις ευχές σας, τις σκέψεις σας, την κατανόηση σας και την αγάπη σας.”
Μένια
