Ζω με την πραγματικότητα ενός άρρωστου παιδιού. Νοσεί από καρκίνο εδώ και καιρό. Το πρόβλημα μου ή τουλάχιστον ένα από αυτά είναι δεν μπορώ να βρω εύκολα ανθρώπους να μιλήσουμε για αυτό το θέμα. Δεν ζητώ από τους ανθρώπους που δεν έχουν τέτοια εμπειρία να καταλάβουν αυτή την ανάγκη. Έσκυψα μέσα μου και βρήκα ότι δεν μπορούν, δεν αντέχουν όλοι άνθρωποι να μιλούν για δύσκολα θέματα. Όμως αυτούς που δεν μπορώ με τίποτε να κατανοήσω είναι αυτούς με τους οποίους συμπάσχω. Αυτοί οι άλλοι οι γονείς που ενώ – το ξέρω – περνάμε τα ίδια επιλέγουν να μην μιλούν, να μην ρωτούν. Δεν θα ήταν πιο εύκολο να μπορούμε να μοιραστούμε ανοιχτά τις εμπειρίες μας; Δεν θα ήταν πιο εύκολο να μοιραστούμε τους φόβους και τις ανησυχίες μας, τη δύναμη και την ελπίδα μας;
Για ποιον θα ήταν πιο εύκολο; Μα για μένα! Αλλά και για τους άλλους δεν θα ήταν πιο εύκολο; Δεν το ξέρω, το υποθέτω! Εμένα με βοηθά να μιλώ, να ρωτώ και να ακούω. Με ανακουφίζει. Γιατί να πληρώνουμε τους επαγγελματίες της ψυχικής υγείας για κάτι που είναι ελεύθερο , δωρεάν και πάνω απ΄όλα ανθρώπινο;
Το κείμενο υπογράφει η Νάνσυ Ψημενάτου – Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας και συγγραφέας του βιβλίου: «Πένθος, το Ταξίδι στη Χώρα του Παράδοξου».
Η γνώμη του ειδικού.
Σίγουρα δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ζούμε σε μια κοινωνία όπου το να μιλάμε, να ρωτάμε, να επικοινωνούμε ελεύθερα και ανοιχτά τα συναισθήματα μας και τις καταστάσεις που μας απασχολούν, έχει στιγματιστεί με πολλούς και διάφορους τρόπους. Εντολές που μας δόθηκαν όταν ήμασταν παιδιά μοιάζει να λειτουργούν αυτόματα και τώρα που είμαστε ενήλικες. Να μερικές από τις πιο δημοφιλείς.
Μη ρωτάς, δεν είναι ευγενικό.
Μη δείχνεις με το χέρι σου, δεν είναι πρέπον.
Μη μιλάς, θα φέρεις τον άλλον σε δύσκολη θέση
Τα εν οίκω μην εν δήμω.
Χαμήλωσε τη φωνή σου, μην ακουστείς.
Δεν σκέφτεσαι μήπως στεναχωρήσεις τον άλλον;
Μάθε να είσαι αξιοπρεπής
Μην κλαίγεσαι
Η παραπάνω λίστα εμποδίζει την επικοινωνία με τους άλλους ανθρώπους και μπορεί να είναι ατελείωτη. Προσθέστε τώρα σε αυτήν και δυο ακόμα συστατικά. Καρκίνος και παιδί, στην ίδια πρόταση. Τώρα προσθέτουμε ακόμα ένα: Υποψία και φόβος θανάτου. Όλα αυτά συνδυαστικά εκθέτουν τον άνθρωπο που βιώνει μια τέτοια κατάσταση σε ένα τεράστιο βαθμό άγχους και φόβου. Ορισμένες φορές το μόνο πράγμα που μπορεί να κάνει κάποιος για να μην διαλυθεί, είναι μπει στον πειρασμό να σκεφτεί ότι «αν το αγνοήσω και δεν το σκαλίζω θα περάσει.» Μπορεί τα αποτελέσματα μιας τέτοιας τακτικής να είναι αμφίβολα ή και επικίνδυνα. Είναι όμως μια επιλογή που κάνει κάποιος, με σκοπό να φέρει εις πέρας την πιο τρομακτική περίοδο της ζωής του. Αυτή όπου το παιδί του νοσεί από μια ασθένεια που ακόμα στις συνειδήσεις πολλών ανθρώπων συνοδεύεται με θάνατο.
Τι μπορώ άραγε να κάνω; Μπορώ να δηλώνω παρουσία. Μπορώ να μιλώ ανοιχτά και ειλικρινά για αυτά που με απασχολούν. Μπορώ να μοιράζομαι αυτά που μου συμβαίνουν. Μπορώ να ρωτώ. Μπορώ να καλλιεργώ το έδαφος εκείνο το οποίο θα ευνοήσει την επικοινωνία ανάμεσα σε μένα και σε άλλους γονείς που βιώνουν μια παρόμοια κατάσταση. Μπορώ να περιμένω ώστε να γίνουν έτοιμοι και οι άλλοι άνθρωποι. Μπορώ να με φροντίζω και να μιλώ ειλικρινά έστω και με έναν άνθρωπο. Μπορώ επίσης να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι οι άνθρωποι έχουν διαφορετικούς τρόπους για να λαμβάνουν βοήθεια. Τρόπους διαφορετικούς από τους δικούς μου αλλά εξίσου λειτουργικούς για εκείνους.
