Υπάρχουν στιγμές που η θλίψη μας νικάει, βγαίνει στην επιφάνεια και γίνεται αντιλληπτή απο το παιδί που νοσεί. Αυτό είναι κάτι που επιβαρύνει το παιδί συναισθηματικά, είναι κατι το οποίο , θα πρέπει σε κάθε περίπτωση, να προσπαθήσουμε να κρύψουμε;
Απαντάει η Βίκυ Κάουλα
‘Όταν ένας γονιός βρίσκεται αντιμέτωπος με τόσο σοβαρό πρόβλημα υγείας του παιδιού του, πρόβλημα που απειλεί ακόμα τη ζωή του παιδιού του, τα θέματα που πρέπει να αντιμετωπίσει είναι πάρα πολλά. Μέσα σε αυτά ένας από τους σημαντικούς τομείς, που χρήσει διαχείρισης, είναι το κομμάτι των συναισθημάτων, που έχει να αντιμετωπίσει, τα οποία τον κατακλύζουν στην κυριολεξία. Η αντίδραση του καθενός ποικίλει ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του. Αυτό που είναι βασικό είναι να βρίσκεται σε επαφή με τα συναισθήματά του και να τα αποδεχτεί. Έτσι, θα υπάρξουν και στιγμές που νιώθει θλίψη και αδυναμία μπορστά στην κατάσταση που έχει να αντιμετωπίσει και θα υπάρξουν και φορές που αυτό θα γίνει αντιληπτό από το παιδί που νοσεί. Για να καταφέρουμε να μιλήσουμε στο παιδί μας για τη θλίψη, που κάποια στιγμή μάς καταβάλει, θα πρέπει πρώτα να την αποδεχτούμε και να μη νιώθουμε ενοχές επειδή εμφανίστηκε. Είναι κάτι που δεν μπορεί να αποφευχθεί. Επειδή, όπως ίσως έχετε ξανακούσει τα παιδιά έχουν πολυ ευαίσθητες κεραίες και πιάνουν στον αέρα τι πραγματικά συμβαίνει όσο και να θέλουμε να το κρύψουμε, είναι προτιμότερη μία ειλικρινής στάση απέναντί τους ώστε να μην νιώσουν αβεβαιότητα και ανασφάλεια. Τα παιδιά είναι πολύ πιο ώριμα και πιο δυνατά από όσο νομίζουμε. Είναι χρήσιμο, λοιπόν, να εξηγήσουμε στο παιδί ότι υπάρχουν στιγμές που λυγίζουμε και ότι αυτό είναι αποδεκτό, ότι είναι μέσα στο παιχνίδι, τονίζοντας βέβαια ότι αυτό δεν σημαίνει ότι εγκαταλείπουμε τη μάχη που δίνουμε. Εξηγούμε τι μας στενοχωρεί εάν ρωτήσει το παιδί, προσέχοντας να του μιλάμε με τρόπο που μπορεί να μας καταλάβει και είναι ο πιο πρόσφορος για την ηλικία του.
