Κατά τη διάρκεια της θεραπείας τα παιδιά περνάνε από διάφορες φάσεις. Τα τόσα φάρμακα που παίρνουν επηρεάζουν πάρα πολύ όχι μόνο τη διάθεση και τη ψυχολογία τους, αλλά και την όρεξή τους.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι φάσεις της θεραπείας κατά τη διάρκεια των οποίων παίρνουν κορτιζόνη. Στη φάση αυτή τα παιδιά έχουν απίστευτη όρεξη για φαγητό. Τρώνε πολύ συχνά και καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες φαγητού.
Τι γίνεται, όμως, όταν κόβεται η κορτιζόνη; Τα πράγματα αλλάζουν κατά πολύ! Υπερισχύουν τα υπόλοιπα φάρμακα της θεραπείας, που επηρεάζουν τα παιδιά αρνητικά, όσον αφορά τη διάθεσή τους για φαγητό. Το στομάχι τους είναι μόνιμα αναστατωμένο και πολλές φορές αρνούνται να πιούν ακόμα και νερό. Οι γιατροί, όμως, όπως είναι φυσικό, επιμένουν πως το παιδί πρέπει να τρώει, έστω και 2-3 μπουκιές φαγητό. Γιατί διαφορετικά θα αρχίσουν άλλα προβλήματα, που επιδεινώνουν ακόμα περισσότερο την κατάσταση της υγείας του.
Ο Αντώνης είχε σε πολλές φάσεις αυτήν την άρνηση για φαγητό. Και εμείς έπρεπε με κάθε τρόπο να τον πείσουμε να φάει ή να πιει κάτι. Υπήρχαν φορές που μετατρέπαμε τη διαδικασία του φαγητού σε παιχνίδι. Κάθε μπουκιά που «εξαφανιζόταν», ψάχναμε να δούμε ποιος την πήρε. Αναρωτιόμασταν μήπως υπήρχε κάποιο ζωάκι κάπου κρυμμένο που έτρωγε το φαγητό. Άλλες φορές, κάναμε συμφωνίες ή τον «δωροδοκούσαμε». Λέγαμε, για παράδειγμα, ότι «αν φας πέντε κουταλιές από το φαγητό σου, το απόγευμα θα πάμε βόλτα ή θα δεις DVD».
Τα φαγητά, βέβαια, που του μαγείρευα ήταν πάντα από τα αγαπημένα του. Σε αυτή τη φάση δεν είχε νόημα να τον πιέσω να φάει κάτι που δεν του άρεσε ιδιαίτερα από πριν. Ο Αντώνης, όπως και τα περισσότερα παιδιά άλλωστε, έχει αδυναμία στο junk food, στα όχι και τόσο υγιεινά φαγητά. Προσπαθούσα, λοιπόν, να μετατρέψω τα φαγητά που θέλαμε να φάει, σε κάτι τέτοιο. Έφτιαχνα, για παράδειγμα, μπιφτέκια λαχανικών και τα έκανα burger ή αλλιώς «καβουροπάτη», όπως τα λέει ο Αντώνης. Ή για να φάει αβγά φτιάχναμε τυρόπιτα, η οποία η αλήθεια είναι ότι έμοιαζε πιο πολύ με ομελέτα. Άλλες φορές έφτιαχνα σουβλάκια. Μαντέψτε, όμως: το σουβλάκι μέσα είχε μοσχάρι, είτε σε κομματάκια είτε σε μπιφτέκι!
Φτιάχναμε σάντουιτς με κοτόπουλο ή κοτομπουκιές και μαγιονέζα. Ακόμα και τα θαλασσινά, όπως τα καλαμαράκια και το χταπόδι, τα έκανα κεφτεδάκια με τη συνοδεία κάποιου ντιπ.
Κάθε φορά, λοιπόν, που πέφταμε στη φάση της αφαγίας, οπλιζόμασταν με υπομονή και επιμονή. Βάζαμε το μυαλό μας να δουλέψει και κάθε μέρα σκαρφιζόμασταν και κάτι καινούριο. Μια νέα ιστορία, ένα καινούριο παιχνίδι ή έναν άλλο τρόπο να μαγειρέψουμε το φαγητό για να του ανοίξουμε την όρεξη…
