Οι γιορτινές μέρες δεν σε βοηθούν και πολύ όταν είσαι στο νοσοκομείο. Ειδικά όταν νοσηλεύεται το παιδί σου.
Καταβάλλεται μεγάλη προσπάθεια να είναι γιορτινή η ατμόσφαιρα. Όλο το νοσοκομείο στολισμένο, χριστουγεννιάτικα τραγούδια και κάλαντα ακούγονται στους διαδρόμους. Όλα τα δωμάτια είναι στολισμένα. Το νοσηλευτικό προσωπικό φοράει τα γιορτινά του. Τα παιδιά φτιάχνουν στολίδια, γούρια, ζωγραφιές Χριστουγεννιάτικες. Γράφουν γράμματα στον Άγιο Βασίλη. Κόσμος μπαινοβγαίνει, να φέρει δώρα στα παιδιά. Κάθε χρόνο τις γιορτές, επώνυμοι κι ανώνυμοι, μια βόλτα από το νοσοκομείο θα την κάνουν. Έστω και για μία φορά τον χρόνο, κάθε Χριστούγεννα, η «παρέλαση» με κάμερες ή χωρίς, καλά κρατεί.
Όλα αυτά βέβαια τις πρωινές ώρες… τις εργάσιμες! Το απόγευμα όλα ηρεμούν.
Κι εσύ, μαμά και μπαμπά, καλείσαι να συμμετέχεις. Βλέπεις τα μάτια του παιδιού σου να γυαλίζουν από χαρά και προσμονή. Γιατί για το παιδί σου Χριστούγεννα είναι. Γιατί θέλει να τραγουδάει τα κάλαντα όλη μέρα και να τρέχει στους διαδρόμους. Γιατί περιμένει τον Άγιο Βασίλη να έρθει και στο νοσοκομείο. Γιατί θέλει να φοράει τα καλά του ρούχα όταν βγαίνει από το δωμάτιο. Γιατί θέλει να τρώει μελομακάρονα και κουραμπιέδες. Γιατί θέλει να στολίσει το δωμάτιο, το κρεβάτι του νοσοκομείου, το στατό. Γιατί θέλει να κάνεις κι εσύ τα ίδια.
Οι μαμάδες στολίζουν τα Χριστουγεννιάτικα δέντρα σε κάθε θάλαμο. Φτιάχνουν γούρια με τους εθελοντές των συλλόγων, έχοντας στο νου τους τί ώρα θα περάσουν οι γιατροί. Είναι γεμάτες χρυσόσκονη όταν μπαίνουν με το παιδί στο δωμάτιο της αλλαγής. Σκουπίζουν κρυφά τα δάκρυα τους και συνεχίζουν να τραγουδάνε.
Τι μας περιμένει :
Καθημερινές επισκέψεις επωνύμων, να φέρουν δώρα στα παιδιά. Κρατάει λίγο και το παιδί χαίρεται πολύ με τα δώρα.
Καθημερινές επισκέψεις ανωνύμων, να φέρουν δώρα στα παιδιά. Κρατάει λίγο και το παιδί χαίρεται πολύ με τα δώρα.
Επίσκεψη από τον Άγιο Βασίλη. Φωτογραφίζεται και με τα παιδιά… όποιο θέλει τουλάχιστον!
Γιορτές σχεδόν καθημερινά με κάλαντα, χορωδίες. Στην κεντρική είσοδο, στο αμφιθέατρο, στους κοινόχρηστους χώρους. Ρωτάμε τους γιατρούς αν μπορεί το παιδί να παρευρεθεί. Αν ναι, φοράμε μάσκα και οι 2 αν χρειάζεται, ντυνόμαστε ζεστά, φοράει το παιδί παπούτσια και κατεβαίνουμε. Ελέγχουμε τα φάρμακα στο στατό και έχουμε το νου μας στην ώρα, αν πρέπει να κλείσει το στατό ή να γίνει αλλαγή φαρμάκου. Προσωπική συμβουλή: αποφεύγετε τις χαιρετούρες και τα αγγίγματα.
Επισκέψεις από συλλόγους, σωματεία, ΚΑΠΗ, εκκλησίες, σχολεία και τις απογευματινές ώρες. Ακόμη κι όταν γίνονται σε κάθε θάλαμο, οι νοσηλεύτριες απαγορεύουν να μπουν στα δωμάτια. Μας λένε τα κάλαντα στην είσοδο της κλινικής, μπροστά από τους παιδότοπους. Κι αυτό κρατάει λίγο.
Παραμονή Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς και ανήμερα, οι σύλλογοι προσφέρουν εορταστικό φαγητό και στους γονείς.
Προσοχή στα δώρα που δέχεστε. Κάποια είναι ακατάλληλα, όπως τα λούτρινα ή τα μπαλόνια. Κάποια δεν είναι για την ηλικία του παιδιού.
Αυτές τις μέρες, η πόρτα του δωματίου θα χτυπάει συχνά. Όσες έχετε όρεξη, φροντίστε το ντύσιμο σας.
Ελέγξτε τα γλυκά και τα σοκολατάκια, ειδικά σοκολατένια αγιοβασιλάκια, ελαφάκια, αστεράκια. Μπορεί να είναι λιωμένα, σκισμένο το περιτύλιγμα, χωρίς συσκευασία.
Ο καθένας που έρχεται να προσφέρει δώρο, μπορεί να φέρει ό,τι θέλει. Σπάνια σκεφτόμαστε ότι αγοράζουμε ένα δώρο για ένα άρρωστο παιδί, με ειδικές ανάγκες και συνθήκες. Πάρτε το, πείτε ευχαριστώ, Καλά Χριστούγεννα και πετάξτε το. Δεν είστε υποχρεωμένοι να κρατήσετε ό,τι σας δίνουν.
Το νοσηλευτικό προσωπικό είναι πολύ προσεκτικό και δεν επιτρέπει την είσοδο στις κλινικές και τα δωμάτια, εύκολα.
Θυμάμαι, εκείνη την περίοδο πρέπει να μάζεψα καμιά 20αριά εικόνες της Παναγίας, 5-6 λούτρινα, 2-3 Barbie, άπειρα σκουφάκια-κασκολάκια, ρούχα, γούρια. Όταν βγήκαμε Παραμονή, κάναμε δύο δρομολόγια να αδειάσουμε δωμάτιο και να μεταφέρουμε τα πράγματα μας στο αυτοκίνητο.
Όσο χάλια και να είστε, να κλαίτε όλη μέρα και να σιχαίνεστε τα Χριστούγεννα, πραγματικά, η εορταστική ατμόσφαιρα θα σας παρασύρει έστω και για λίγο. Άλλωστε όλα αυτά γίνονται κυρίως τα πρωινά. Τα παιδιά είναι όλα χαρούμενα. Τα περισσότερα τραγουδάνε και γιορτάζουν. Όταν βλέπεις αυτά τα παιδιά, ταλαιπωρημένα, να προσπαθούν να κρατήσουν τα Χριστουγεννιάτικα σκουφιά στο κεφαλάκι του χωρίς μαλλιά, κάποια να είναι καθηλωμένα σε αναπηρικά καροτσάκια, πρησμένα τα περισσότερα από τη κορτιζόνη, να ακούς το μπιπ-μπιπ του φαρμάκου που πέφτει στον ορό να ξεχωρίζει ανάμεσα στις φωνές, αλλά όλα, με τα στατό τους, να τρέχουν να δουν τη χορωδία και τους παίκτες του Παναθηναϊκού, ο δικός σου πόνος είναι ασήμαντος.
Γιατί αυτά είναι πιο δυνατά.
Γιατί για κάποια αυτά ίσως να είναι τα τελευταία τους Χριστούγεννα.
Αλλά εκείνη τη στιγμή, είναι Χριστούγεννα.
