Πριν αρρωστήσει το παιδί μου, είχα μια γενική άποψη για όλα. Επιφανειακή, αποδείχθηκε τελικά.
Σε συζητήσεις, αναζητήσεις και διαβάσματα, οι γονείς ψάχνουμε να βρούμε «τι φταίει»…
Έτσι έμαθα πολλά. Και κάπου μέσα εκεί, έμαθα και για το περιβάλλον, την βιοποικιλότητα, την άρρηκτη σχέση ζωής, σε όλες τις μορφές της, με τις συνθήκες του περιβάλλοντος, τα data για την καταστροφή του περιβάλλοντος, τις ανύπαρκτες πολιτικές για την προστασία του, και πολλά άλλα.
Εκτίμησα τους γραφικούς που δένονται στα κατάρτια πλοίων και αγάπησα τους λοιμωξιολόγους.
Πέρα από αυτά όμως, κάθε φορά που η απόγνωση με έπαιρνε αγκαλιά, έτρεχα να βγω έξω…Πέρασα ώρες στο μπαλκόνι του σπιτιού μου να κοιτάω τα δέντρα του κήπου μας. Πέρασα ώρες πίσω από έναν θάμνο στην αυλή του νοσοκομείου να διαβάζω ταξιδιωτικούς οδηγούς, να σταματήσω να κλαίω, να πάρω μια ανάσα. Μου φάνηκε ανυπόφορη η οδηγία των ιατρών να μην έχουμε φρέσκα λουλούδια μέσα στο σπίτι. Ένιωσα ξανά την ζωή, όταν η κόρη μου έκανε το πρώτο της μπάνιο στη θάλασσα, μετά την θεραπεία της.
Αυτά κι άλλα πολλά, με άλλαξαν.
Μέτρησα τα πλαστικά καλαμάκια που χρησιμοποιούμε κάθε μέρα στο σπίτι μας. Τα αντικατέστησα με χάρτινα.
Έχω πάντα στην τσάντα μου το ποτηράκι μου για τον καφέ.
Αλλάξαμε τα πλαστικά μπουκάλια, παγουρίνια, με μεταλλικά.
Ανακυκλώνουμε τα σκουπίδια μας και τα ρούχα μας.
Φυτεύουμε λουλούδια στα μπαλκόνια μας.
Και κερδίζουμε παγωτό, όταν καθαρίζουμε την παραλία.
Το καθαρό περιβάλλον είναι απαραίτητο για την υγεία και την ευημερία του ανθρώπου.
Και όλοι εμείς, μπορούμε με μικρές αλλαγές στην καθημερινότητα μας, να καθαρίσουμε και πάλι το περιβάλλον μας.
Μπορούμε να μιλάμε στα παιδιά μας για το περιβάλλον και βλέποντας εμάς, να αλλάξουν κι εκείνα τις συνήθειες τους, να γίνουν πιο υπεύθυνοι πολίτες, να μεγαλώσουν τα δικά τους παιδιά με πιο «πράσινες» αξίες.
Η πανδημία μας έδειξε ότι η ατομική ευθύνη σώζει ζωές. Η ατομική μας ευθύνη μπορεί να σώσει και το περιβάλλον.
Μαμά Μένια
