Πέρασαν τουλάχιστον 4 χρόνια να ακούσω μουσική και να τραγουδήσω…
Από εκείνο το καλοκαίρι μέχρι τώρα έχω χορέψει 1 φορά και ελαφρά κουνηθεί άλλη μία (σε χαρές φίλων αγαπημένων)
Από εκείνο το καλοκαίρι, σταματήσαμε να ακούμε στο ραδιόφωνο μουσική. Δεν είχαμε πει κάτι, δεν το είχαμε συζητήσει…στις καθημερινές διαδρομές μας σπίτι-νοσοκομείο-σπίτι το ραδιόφωνο μόνιμα σε ειδήσεις…τραγούδια, μουσικές, πάγωσαν μαζί με εμάς…
Την πρώτη φορά που βγήκαμε με φίλους, μετά την νοσηλεία του παιδιού, με έπιασαν τα κλάματα… από τύψεις και ενοχές…με ποιο δικαίωμα εγώ είμαι έξω με φίλους και ακούω μουσική και η ζωή συνεχίζεται;
Τώρα, που ακούω μουσική και τραγουδάω στο αυτοκίνητο, στο μπάνιο, στο σπίτι, σκέφτομαι πόσο μου είχε λείψει…
Θεωρώ την μουσική την ύψιστη τέχνη, αλλά για πολλά χρόνια ούτε εκεί μπόρεσα να βρω παρηγοριά…
Επικράτησαν μάλλον τα στερεότυπα μου και τα ταμπού…δεν μπορείς να γελάς, να τραγουδάς, να χορεύεις, να αισθάνεσαι έστω και για λίγο, να σκέφτεσαι κάτι άλλο έστω και για λίγο…
Και ενώ και στο νοσοκομείο και στο σπίτι τα παιδικά τραγούδια, οι χοροί πιασμένοι όλοι χέρι χέρι, οι γιορτούλες μεταξύ μας, δεν έλλειπαν ούτε μια μέρα, εγώ, για μένα μουσική άργησα πολύ να ακούσω και να την χαρώ…
Τώρα, 10 χρόνια μετά, κάθε φορά που τραγουδάω τα σκέφτομαι όλα αυτά…
Πόσα έχασα, πόσα μου πήρε ο καρκίνος και δεν θα ξαναβρώ μάλλον ποτέ…
Που είναι η ξενοιασιά και η χαρά;
Τα λόγια του Δημήτρη Κουτζαμάνη, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας «βγαίνετε από το νοσοκομείο και είστε μόνοι σας, απροστάτευτοι, εγκαταλελειμμένοι…» επιβεβαιώνουν αυτά που εγώ πέρασα, αυτά που ένιωσα και νιώθω…
Μπορεί να αλλάξει αυτό; Ναι μπορεί.. Η προστασία της Ψυχικής μας Υγείας, είναι απαραίτητη. Προγράμματα παρέμβασης και ψυχοκοινωνική υποστήριξη πρέπει να έχουμε από την πρώτη ημέρα της διάγνωσης.
Αντιμετώπιση του μετατραυματικού στρες πρέπει να έχουν και τα παιδιά μας και εμείς.
Το βλέπουμε, το συζητάμε, το αναγνωρίζουμε, το ζητάμε στις ομάδες μας. Το συζητάμε μεταξύ μας οι γονείς, όσα χρόνια και αν έχουν περάσει…
