Μέσα στις ανατροπές που η οικογένεια βιώνει στη φάση της διάγνωσης και θεραπείας του καρκίνου, συχνά τοποθετείται σε τελευταία μοίρα, οποιαδήποτε προσπάθεια προσωπικής τους φροντίδας.
Οι έννοιες της ξεκούρασης, της άσκησης, της απόστασης από το χώρο που βρίσκεται το παιδί που νοσεί, συχνά μοιάζουν να είναι καταστάσεις που ανήκουν σε άλλους καιρούς, άλλες εποχές που όλα ήταν διαφορετικά.
«Δικαιολογημένα» θα παρατηρήσει κάποιος, ειδικά αν έχει βιώσει ή βιώνει στο παρόν την εμπειρία αυτή.
«Πως θα μπορούσα να πράξω διαφορετικά; Το παιδί μου καθημερινά παλεύει με τον καρκίνο και εγώ θα απουσιάζω από δίπλα του;»
Συχνά λέμε να δίνουμε βάση στα συναισθήματα μας. Είναι αυτά που μας δίνουν το στίγμα για το πως επηρεάζει μια συγκεκριμένη κατάσταση, μια δεδομένη στιγμή. Προτροπή πολλών είναι να εστιάζουμε σε αυτό που νοιώθουμε και να το συμπεριλαμβάνουμε στις αποφάσεις μας. Και στην προκειμένη περίπτωση, το συναίσθημα, μαζί με την αίσθηση του καθήκοντος, απαιτεί από τους γονείς να είναι παρόντες, δίπλα στο παιδί, χωρίς διακοπή.
Υπάρχει τρόπος όμως για τους φροντιστές να πάρουν μια ανάσα και να επιτρέψουν στον εαυτό τους να φορτίσει με δυο σταγόνες ενέργειας και μετά να επιστρέψουν πάλι δίπλα στο παιδί τους;
Ποια ηθικά διλλήματα αντιμετωπίζει ένας γονιός όταν στέκεται μπροστά σε αυτή την επιλογή;
Στην διαδικτυακή συνάντηση μας με τον Δημήτρη Κουτζαμάνη, Σύμβουλο Ψυχικής Υγείας, την Παρασκευή 26 Ιανουαρίου, θα βρούμε μαζί τις απαντήσεις…
Δηλώστε συμμετοχή στο contact@karkinaki.gr και στο 210-7499306…
