Διαβάζουμε παραμύθι κάθε μέρα, μεσημέρι και βράδυ. Έχουμε διαβάσει πολλά παραμύθια, βιβλία και περιοδικά μερικές φορές. Μια συνήθεια αγαπημένη, που δεν τη σταματήσαμε ούτε στο νοσοκομείο. Ακόμη και στα εξωτερικά ιατρεία, για τις μονοήμερες θεραπείες μας, διαβάζαμε παραμυθάκια. Ειδικά αυτά που βρίσκαμε στην κλινική μας και μιλούσαν κυρίως για την αρρώστια, τα νοσοκομεία, τον κο Χίκμαν.
Η Νεφέλη τον τελευταίο καιρό έχει κολλήσει με ένα συγκεκριμένο παραμύθι, το «Αντίο Ποντικούλη». Είναι ένα παραμύθι για την απώλεια, για το θάνατο. Όταν το διαβάσαμε την πρώτη φορά, αισθάνθηκα λίγο άσχημα γιατί δεν ήξερα τι συναισθήματα θα της προκαλούσε και γιατί θέλω να ακούει, να κάνει, να νιώθει μόνο ωραία πράγματα. Να βλέπει μόνο ωραίες εικόνες, να μη φοβάται πια.
Το διαβάσαμε πολλές φορές. Μου το ζητάει συνέχεια. Παίζει το παραμύθι με τις κούκλες της. Με ρωτάει για τον θάνατο.
Ουφ, δεν ήθελα τέτοιες κουβέντες. Προσπαθώ μισό χρόνο τώρα να την πείσω να σταματήσουμε να παίζουμε νοσοκομείο. Να σταματήσει να απειλεί τις κούκλες της ότι θα της πάει στο νοσοκομείο. Και τώρα πρέπει να της απαντήσω. Και με ρωτάει όταν δεν είναι σπίτι ο μπαμπάς μας, που πάντα έχει τη σωστή απάντηση. Εγώ θυμώνω και δυσανασχετώ… Μερικές φορές απειλώ ότι ή θα διαβάσουμε αυτό που θέλω ή δεν θα τους διαβάσω τίποτα.
Μίλησα με μια φίλη ψυχολόγο, ειδική σε θέματα απώλειας και διαχείρισης πένθους. Μου είπε, λοιπόν, ότι όσες φορές και αν μας ζητήσει ένα παιδί να του διαβάσουμε ένα παραμύθι ή να του επαναλάβουμε μία ιστορία (όποιο και αν το θέμα με το οποίο ασχολείται το παραμύθι) τόσες φορές ΠΡΕΠΕΙ να το κάνουμε. Το παιδί μέσω της επανάληψης ζητά να δώσει νόημα σε αυτά που ακούει μέσα του και η επανάληψη τού είναι χρήσιμη.
Μπορούμε μαλακά να θέσουμε ερωτήματα στο παιδί: «Τι σου άρεσε αυτή τη φορά που το διαβάσαμε;», «Τι δεν σου άρεσε;», «Θα ήθελες να δώσεις μια άλλη τροπή στην ιστορία;» κ.ά.
Σύντομα θα έχουμε και ειδικό άρθρο για το θέμα, γιατί είναι ένα θέμα που απασχολεί πολλές μανούλες.
