Εμείς οι μαμάδες και οι μπαμπάδες στην ογκολογία, μοιραζόμαστε μαζί σας τις δικές μας ιστορίες, τις δικές μας σκέψεις για τα όσα περνάμε όλοι μας…
Στην ζωή μας έχει έρθει η covid19. Ζούμε μια πανδημία. Ένας όρος που διαβάζαμε μόνο στα βιβλία…
Εμείς, που έχουμε περάσει ξανά καραντίνα, ελπίζουμε να σας βοηθήσουμε να αντιμετωπίσετε όσο γίνετε πιο «ανώδυνα», μια από τις δυσκολότερες στιγμές στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Μαμά Άννα
Η απομόνωση τόσο στο νοσοκομείο όσο και στο σπίτι μετά από τις νοσηλείες έκανε το πέρασμα του χρόνου ατελείωτο. Έπρεπε να βρούμε τρόπους να απασχολήσουμε μυαλό και χέρια…να βρούμε διεξόδους. Κάπως έτσι είναι και τώρα η κατάσταση για όλους μας. Εγώ έχω πει πολλές φορές αυτό που με γέμιζε και με έκανε να χάνω την αίσθηση του χρόνου ήταν οι χειροτεχνίες και το πλέξιμο. Μπορούσα να περάσω ατελείωτες ώρες δημιουργίας… ευχάριστες ώρες! Ο Αντώνης και η Μαριλια ακολουθούν τα χνάρια μου. Λατρεύουν τα πινέλα. Με έναν μαγικό τρόπο ηρεμούν μόλις τα πιάνουν στα χέρια τους.
Στο σπίτι επίσης μαγειρεύουμε πολύ. Ότι είχε να κάνει με ζύμη είναι αγαπημένο για τα παιδιά. Φτιάχνουμε ψωμί κουλουράκια. Και εννοείται παίζουμε με το ζυμάρι!
Άλλη μια αγαπημένη δραστηριότητα είναι τα επιτραπέζια .. με τις ώρες η Μονοπολη στο τραπέζι και εμείς γύρω από αυτό να προσπαθούμε να μαζέψουμε τα πιο πολλά λεφτά
Υπήρχαν και υπάρχουν μέρες,, που θέλουμε να εκτονωθούμε. Βάζουμε μουσική δυνατά. Ναι ναι ναι πολύ δυνατά και χορεύουμε χοροπηδάμε κάνουμε χορογραφίες.
Κάπως έτσι περνάμε τις ώρες μας και τώρα.. Όπως τότε … και περιμένουμε..
θα τελειώσει και θα δούμε πάλι τους φίλους μας, τα αγαπημένα μας πρόσωπα!
Μαμά Χαρά
31 Μαρτίου 2020… Ήδη δεκαεννιά ημέρες εμείς “μένουμε σπίτι”. Μόλις προχτές συνειδητοποίησα πόσες μέρες απομένουν για τη Μεγάλη Εβδομάδα κι αμέσως σκέφτηκα ότι πρέπει έγκαιρα να τακτοποιήσω τα βαφτιστήρια… οι εταιρείες ταχυμεταφορών δουλεύουν ακόμα, αλλά κανείς δεν γνωρίζει το φόρτο που θα έχουν τελευταία στιγμή, δεδομένων των συνθηκών… να φτάσουν έγκαιρα όλα στο νησί, κανένα παιδάκι χωρίς λαμπάδα, έστω και αν την ανάψουν στο μπαλκόνι τους φέτος. Προτού ολοκληρώσω την παραγγελία στο ηλεκτρονικό κατάστημα με τα παπούτσια είχε εμφανιστεί η πληροφορία “Τελευταία παραγγελία 27/03/2018”.
Ναι, πολύ σωστά… λίγο πριν το Πάσχα του 2018 ήμασταν πάλι σε απομόνωση και η παραγγελία είχε γίνει πάλι ηλεκτρονικά, όχι μόνο για να είναι βέβαιο ότι δεν θα στενοχωρηθεί το βαφτιστήρι, αλλά και για να πειστούμε όλοι εμείς ότι όλα συνεχίζουν κανονικά και ότι θα συνεχίζουν να είναι κανονικά και μετά την έξοδό μας από το παιδογκολογικό, άγνωστο το πότε. Σε απομόνωση λοιπόν και τότε, αλλά όχι όλος ο κόσμος, μόνο οι τρεις μας σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου. Ψέματα… όχι μόνο οι τρεις μας… σε απομόνωση όλοι όσοι ήταν στο νοσοκομείο αυτό και ποιος ξέρει πόσοι άλλοι στα σπίτια τους που επισκέπτονταν το νοσοκομείο μόνο για τις θεραπείες τους. Ίσα που είχαμε αντιληφθεί τι μας είχε συμβεί και ποια θα ήταν η καθημερινότητά μας για το διάστημα που θα ακολουθούσε. Κι αν εμείς συλλέγαμε δεδομένα για να τα επεξεργαστούμε το συντομότερο δυνατό, η μικρή νοιαζόταν μόνο για όσα της συνέβαιναν την τρέχουσα στιγμή, χωρίς προεκτάσεις… για τον αδερφό της που της έλειπε και για το αν ο μπαμπάς της θα στενοχωριόταν που δεν θα πηγαίναμε αυτό το Πάσχα στο νησί του. Μόνο αυτό δεν μας απασχολούσε εμάς. “Μα, θα πάμε μόλις γίνεις καλά” της απαντούσαμε με μια σιγουριά που δεν ξέρουμε από που πήγαζε και ηρεμούσε.
Απομόνωση λοιπόν… με ό,τι σημαίνει αυτό για την ψυχολογία μας και κρεμασμένοι από τα χείλη των γιατρών για κάθε κίνηση. Με ένα μόνιμο χαμόγελο όσο η μικρή ήταν ξύπνια και με ατέλειωτες ώρες παιχνιδιού, αλλά έχοντας συνεχώς κατά νου ότι την ώρα που θα κοιμόταν ήταν ευκαιρία να μιλήσουμε με γονείς και φίλους που το είχαμε τόσο ανάγκη. Πόσο πολύ χορτάσαμε ο ένας τον άλλο όμως. Η αλήθεια είναι ότι στην καθημερινότητα δεν ζούμε τα παιδιά μας τόσο πολύ.
Τώρα, πρώτη μέρα του Απριλίου… τακτοποιημένες οι υποχρεώσεις της νονάς… και πάλι εμάς δεν μας απασχολεί που δεν θα πάμε φέτος στο νησί για Πάσχα. Επικοινωνούμε με όλους… συναδέλφους, γονείς, φίλους και ξέρουμε ότι αυτό θα κρατήσει καιρό. Αλλά, η διαφορά στην ψυχολογία με δυο χρόνια πριν είναι απερίγραπτη… πραγματικά άλλη ψυχολογία… όλη αυτή η απομόνωση είναι για να συνεχίσουμε να είμαστε υγιείς κι εμείς και οι υπόλοιποι γύρω μας… κάνουμε πραγματικά όλα όσα δεν βρίσκαμε χρόνο να κάνουμε και χωρίς δυσκολίες στην καθημερινότητα ή αγωνία για το μέλλον…
Την άνοιξη αυτή λοιπόν όπως φαίνεται θα τη χάσουμε ολόκληρη, αλλά το καλοκαίρι αυτό δεν θα λείπει κανείς…
Μαμά Μένια
Στα χρόνια του #covid19…
Περίεργα τα συναισθήματα. Όλα μαζί. Ο ψυχοθεραπευτής μου, μου είπε ότι αυτή την περίοδο θα ξυπνήσουν μνήμες. Να τα δεχθώ, να τα αναγνωρίσω, είναι ok να συμβεί αυτό.
Μνήμες που ποτέ δεν θα σβήσουν. Μνήμες που κοιμούνται και ξυπνάνε εύκολα!
Η ζωή όμως είναι ωραία, κι αυτό κρατώ.
Συγκρίνω τις καταστάσεις. Όταν περνούσε η δική μου οικογένεια την καραντίνα, η ζωή είχε σταματήσει για εμάς. Έξω από την πόρτα μας, η ζωή έκανε θόρυβο. Τώρα, βγαίνω στο μπαλκόνι και δεν ακούω τους γνώριμους θορύβους.
Αλλά, η ζωή είναι ωραία! Και όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό που περνάμε, είμαστε όλοι μαζί, κινδυνεύουμε λιγότερο από άλλους συνανθρώπους μας, έχουμε πολλούς να μοιραστούμε τους φόβους μας, τα άγχη μας, τα όνειρα και τους εφιάλτες μας.
Μένουμε σπίτι, κάνουμε πολλά ή δεν κάνουμε τίποτα, αλλά όταν κοιτάμε το ταβάνι, φωτεινές σκιές παίζουν μαζί μας…
Κι αυτό είναι το μοναδικό συναίσθημα που κρατάω: όσο πιο πολύ και πιο καλά αντέξουμε τώρα, όταν όλα θα έχουν τελειώσει, θα είμαστε όλοι εκεί έξω, να αγκαλιαστούμε, να φιληθούμε, να κοιτάξουμε τον ήλιο κατάματα…
Αυτό να κρατήσουμε: την ελπίδα και την αγάπη για την Ζωή!
Μπαμπάς Οδυσσέας
Άγνωστε(η) φίλε(η) μου.
Βρίσκεσαι υπό περιοριστικά μέτρα λόγω COVID-19 και αισθάνεσαι φόβο, θυμό, άγχος;
Επέτρεψε μου να σε διαφωτίσω:
Νοιώθεις απομόνωση μέσα στο σπίτι;
Σκέψου να ήσουν εγκλωβισμένος(η) για μεγάλο χρονικό διάστημα σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου λίγων τετραγωνικών μέτρων, επειδή κινδύνευε το παιδί σου.
Θεωρείς ίσως ότι το παιδί σου θα έχει ελλιπείς γνώσεις επειδή έχει κλείσει το σχολείο και τα τηλεμαθήματα δεν επαρκούν;
Σκέψου να απαγορευόταν να πηγαίνει σχολείο λόγω θεραπειών ή λόγω νοσηλειών και να έκανε κάποια μαθήματα στο σπίτι, όποτε το επέτρεπαν οι γιατροί ή οι παρενέργειες των φαρμάκων.
Νοιώθεις βαρεμάρα και ότι έχεις εξαντλήσει όλες τις δυνατότητες διασκέδασης;
Σκέψου να περνάν οι ώρες μετρώντας τις σταγόνες μιας ενδοφλέβιας έγχυσης.
Αγανακτείς που τα εκπαιδευτικά ιδρύματα είναι κλειστά και σιωπηλά;
Σκέψου να έσφυζαν από φωνές αλλά να ήξερες ότι η φωνή του δικού σου παιδιού δεν ανήκει μέσα σε αυτές.
Σου έχουν λείψει οι φίλοι(ες) σου;
Σκέψου να είχες αποκλείσει από τη ζωή σου φίλους και γνωστούς γιατί έχοντας στο νου σου την επιβίωση του παιδιού σου, κάθε συζήτηση και κοινωνική συναναστροφή να σου φαίνεται ρηχή και ανούσια.
Θυμώνεις που δεν μπορείς να πας μια βόλτα με την οικογένειά σου;
Σκέψου η μοναδική σου βόλτα να ήταν στους διαδρόμους του νοσοκομείου, προσέχοντας το παιδί σου που σέρνει το στατό με τα ενδοφλέβια φάρμακα.
Δεν αντέχεις την ίδια ρουτίνα;
Σκέψου να θεωρούσες την ρουτίνα «κανονικότητα» γιατί οποιαδήποτε αλλαγή μπορεί να σήμαινε απώλεια αγαπημένου σου προσώπου.
Άγνωστε(η) φίλε(η) μου όλα αυτά στα λέω γιατί μπορεί να θεωρείς περιορισμό της ελευθερίας σου και αφόρητη αλλαγή στην καθημερινότητα σου την μάσκα, τα γάντια, την απολύμανση τον περιορισμό στις εξόδους και την απόσταση από τους άλλους, αλλά θα έκανες τα πάντα σε μια δύσκολή κατάσταση, προκειμένου να προστατέψεις τους αγαπημένους σου. Όλα τα παραπάνω τα βιώνουν πάνω από 300 οικογένειες το χρόνο στη χώρα μας, για αρκετό χρονικό διάστημα. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το να αντέξουν.
